"Bu hayata tutunman için belli başlı kurallar vardır Vera." dedi adam elinde ki minik saati tamir etmeye devam ederken. Kafasını saatten kaldırıp karşısında duran genç kıza baktı. Gözleri. Yeşillerini kin bürümüştü, bu sadece birilerine özel bir nef...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dedublüman - Sen Bilmezsin
Haziran 16, 2011 (Geçmiş zaman)
"Bu hayata tutunman için belli başlı kurallar vardır Vera." dedi adam elinde ki minik saati tamir etmeye devam ederken. Kafasını saatten kaldırıp karşısında duran genç kıza baktı. Gözleri. Yeşillerini kin bürümüştü, bu sadece birilerine özel bir nefret değildi dünyaya karşı verdiği soğuk savaşın kalıntılarıydı.
"Emin ol bu dünya sırf acı çektirmek için bile seni o kurullara uymadan yaşatır." dedi tükürürcesine. Fatih kaşlarını havaya kaldırarak kıza baktı. Tanışalı çok olmasa da saatler geçtikçe daha çok şaşırıyordu yaşına göre fazla ağır olan duygularına. Ne kadar dediklerini ciddiye alsa da, onu duymamış gibi yaparak konuşmaya devam etti fatih.
"Birincisi, kendini iyi saklamandır. Sen duygularınla, hareketlerinle, tavırlarınla bir bütünsün. Eğer kendini herkese açık edersen, kaybeden ilk kişi olursun. İnsan, insanla beslenir vera. En küçük açığında seni yerle bir eder. İyi bir gözlemci ol ama asla gözlenen olma." cümlesini tamamladıktan sonra derin bir nefes alıp, iki kez işaret parmağını şakağına dayadı fatih. "İkincisi ise akılda biter, duygularınla verdiğin her karar seni felakete sürükleyebilir. Ve duyguların gözünü bürüdüğünde ise olacak durumları göremezsin, hesap etmediğin bir şeye de tepki veremezsin. İşte o zaman dünya seni bu pişmanlıkla yaşatmaz." dedi.
Bu sefer daha farklı bakıyordu vera. İlk kez birileri ona bu şekilde yaklaşıyordu. On yaşında, kimsesiz olmak bazen can sıkıcı olabiliyordu. Sonuçta ne kadar karşısında ki adamın dediği gibi insan insandan beslense de bir o kadar da insan insana muhtaçtı. Daha üç saat önce fatih görev dönüşü şans eseri geçtiği bir sokakta ki seslerle tanımıştı verayı. Kafasını o tarafa çevirdiğinde ise akranlarının onu köşeye sıkıştırdığını fark etmişti. Müdahale edecekken, köşeye sıkışan vera etrafında ondan daha güçlü ve fazla sayıda olan çocukları umursamadan diklenmişti. Ayağıya kalkıp ağzındaki kanı yere tükürmüştü, alışıktı. Eğer sahipsizsen ezilmeye mahkumdan. Vera tümüyle bu ezilmeyi reddediyordu. Fatih kaşlarını çatmış, izlemeye devam ediyordu. Daha ne kadar ileri gideceğini merak ediyordu. Vera ise patlamış dudaklarına inat, yarım bir gülümsemeyle karşısındakilere baktı.
"Ne ? Yoksa dediklerime çok mu alındın." dedi sesine alaycı bir üzüntü ekleyip, dudaklarını bükerek. "Merak etme ercü," dedi göz kırparak. "foyan benimle güvende." hala yediği onca darbeye rağmen karşısındakileri ciddiye almayışı Ercüment denen çocuğu çileden çıkarıyordu.
"Bana bak vera." dedi bu sefer kızın saçlarına yapışarak. Vera bu hamleye karşılık, ne kadar yapabilirse ayağına verdiği tüm güçle ercümentin dizine vurdu. İnleyerek geri çekilen çocuğa hırsla bakıp saçını geri savurdu. Siniri bu sefer dünyayı ateşe verecek kadar fazlaydı. Etrafına bakınıp ilk bulduğu içki şişesini duvara vurarak parçalayıp keskin kısmının elinde kalmasını sağladı.
