"Bir baharda gelip bin bahar yaşattın gözlerinle."
İntihar denemelerinin başarısızlığından kendini dünyadan soyutlayan Jungkook'a, yiyip içip hayatını yaşayan bir başkasına platonik Taehyung komşu olur.
"Şey su borum patlamış da sende kalsam bu ge...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
𐦍𖡼.𖤣𖥧𖡼.𖤣𖥧
(Jungkook)
Koca bir okyanusun sıcaktan buharlaştığı onca günden sonra, bir damla yaşın sele dönüştüğü bugüne ne demeli? Yerin ve göğün birbirine darılıp gücendiği onca eziyet çekilen günün ardından, durmak bilmeyen yağmurun toprağı eritip bitirdiği bugüne ne demeli hakikaten?
Bardaktan boşalırcasına yağıyordu yağmur, sanki toprağa öfkesinden delirmiş de kanayan içini yeryüzüne salıyordu gökyüzü. Matem çiçekleri açmıştı dört bir yanda, kana kana ağlayan gökyüzünün bir armağanıydı bu çiçekler. Toprağın cahilliğine, değer bilmezliğine rağmen gökyüzü yine onun için döküyordu tüm bu gözyaşlarını. Yine onun uğruna kendini parçalıyordu.
Saatlerce yağan yağmurun gölete dönüştüğü bugünde bir damla gözyaşım olurdu uçsuz bucaksız okyanus. Kirpiklerimden süzülen her bir yaş, durmaksızın tuzlu okyanusu köpürtürdü. Kurak çöllerde çiçekler açtırırdı, bir avuç suya muhtaç toprağa can verirdi gözlerimden süzülen bu yaşlarım. Ancak herkese hayat olan gözyaşlarım bir tek bana ölüm olurdu.
Göz gözü görmeyen bu sisli, yağmurlu havada şemsiyemin ucundan omzuma damlayan su gibi hissediyordum kendimi. Tek başına düşüyor yeryüzüne, uzunca bir yol kat ediyor omzuma düşmek için. Yol boyunca havada süzülüyor, başka damlalara çarpıyor. En nihayetinde varacağı noktayı buluyor ve zaferi için gülümsüyor, ancak az sonra sertçe çarpacağı şemsiyeden bihaber. Aniden yapışıyor şemsiyemin yüzeyine, parçalara bölünüyor ve diğer damlalara karışıyor. Onca debelenmenin sonunda şemsiyemin ucundan damlayıp omzumu ıslatmayı başarıyor.
Tıpkı benim gibi mücadele ediyor, milyon yerinden milyon kez parçalanıyor. Birçok engelle karşılaşıyor, onu yolundan saptırtıyor engeller fakat o hiçbirine bana mısın demiyor. Sonuç olarak omzumun bir kenarına düşen bu damla varacağı noktayı en başından beri biliyordu.
Tıpkı benim de ne kadar mutlu olursam olayım, hep bu mutluluğun bedelini bir gün sevdiklerimle ödeyeceğimi bildiğim gibi.
İnsan bir kere kaybettiği zaman "Olsun, olacağı varmış demek ki." diyor, zor da olsa yoluna devam ediyor. İkinci bir kaybedişte başlıyor işte her şey; onca yakarış, yalvarış, gözyaşı... ne uğruna? Tüm her şeye rağmen buna da alışıyorsun zamanla, belki mecburiyetten belki de kabullenmekten. Ancak üstesinden geliniyor çünkü hayat bir yeni sürprizini hazırlıyor sana. Bir yeni sürpriz... bir yeni yok oluş.
Üst üste gelen onca kaybedişin nihayetinde insanın kaybolan tek şeyi sevdiği olmuyor ne yazık ki. Canından, kalbinden ve de aklından da kaybediyor. Her mâzinin içinde hapsolmuş insanların uçup gitmesiyle bir bir siliniyor kareler. Ancak unutmuyorsun, dün gibi hatırlıyorsun. Bir insanın kıymetini varlığında bilemediğin gibi bir ânın kıymetini de bilemiyorsun. Ta ki onu da kaybedene dek.
