Unspoken Farewell

Paano mo tatanggapin ang isang bagay na walang naging maayos na wakas? Paano ko tatanggapin na ganito nalang kami nag tapos? Paano ko tatanggapin na nawala na lang siyang parang bula? Paano ko tatanggapin na hindi ko na ulit sya makikita? Paano ko tatanggapin na hindi ko na sya makakapiling pa? Paano ko tatanggapin na huli na pala ang lahat para sa aming dalawa? Paano ko ba matatanggap ang lahat ng ito? Ano nga ba ang dapat kong gawin? Ano ba ang dapat kong gawin? Ano nga ba ang dapat kong maramdaman? Ano ang dapat kong gawin para lang makalimutan siya? Kahit anong gawin ko, ikaw parin talaga.

Anong gagawin mo kung bigla nalang nawala yung taong kay tagal mo minahal.. Ano ang gagawin mo kung hindi ka nabigyan ng magandang wakas. Ano ang gagawin mo kung hindi mo nakuha yung tamamg pamamaalam para sa pagmamahal nyo na hindi nagkaroon ng tamang wakas.

"Anong gusto mong gawin ko, Miguel?" binagsak ko ang telepono ko sa taas ng mesa at nilingon si Miguel. Hindi ko mapinta ang kaniyang itsura, pero alam kong marami siyang gusto sabihin.

"Wag... wag na nating pag-usapan, Mela..." kalmado niyang sambit. Kita ko sa mata niya ang pangamba, pangambang sabihin ang nasa isipan niya. Bago pa ako makapagsalita, inunahan na niya ako muli. "Tama na, Mela... Tama na ito..." tila ba'y bumagsak ang puso ko sa narinig.

"Ano? Anong gusto mo, Miguel? Ganito nalang? Hindi na natin ito aayusin?" Tatapusin na lang natin lahat ng ito? Napalitan ng pagmamakaawa ang aking galit. HIndi ko kayang mawala sa akin si Miguel, hindi ko kaya.

"Hindi, Mahal... Sinasabi ko lang na magpahinga na muna tayo... Sa pag-aaway, sa pagtatalo..." Sambit niya nang mayroong pag-iwas sa akin mga mata. Nagsimula na siyang mag-ayos ng kanyang gamit, naghahanda nang umalis.

"Love, no... I- I am sorry, Love. Please, ayusin natin ito..." sabi ko sa kaniya. Nilapitan ko siya at sinusubukang pilitan ngunit siya ay nagpupumiglas.

Today is May 10, 2024. Limang taon na ang nakalipas, Miguel. Limang taon na ang lumipas simula noong huli kitang nakita. Limang taon na ang lumipas simula noong huli kita nakasama.

Tulad ng aking inakala, isa nanaman itong panaginip. Kada taon, simula nang mawala ka sa buhay ko si Miguel ay lagi kong napapanaginipan ang mga nangyari sa huling beses na nakasama ko siya. That day was the last of our everything: our last kiss, our last date, our last argument.

That was the last time I met him. Ni hindi man lang namin naayos yung problema namin. That day was the last of our everything except for one: our farewell.

Iyon para sa akin ang pinakamasakit, iyon para sa akin ang hindi ko matanggap. Paano ko matatanggap na hindi kami nagkaroon ng kahit na anong pamamaalam?

I reached for my phone and immediately searched for his name in my contacts. I can't take this anymore. It's been 5 years and yet I still cannot move on. I still cannot move on.

"Miguel, please, it's been 5 years, baka pwede naman na tayong mag-usap." I typed kahit na alam kong hindi nanaman niyang babasahin. Every year, I pray that he replies to my messages, and every year, he doesn't.

I have to move on, Miguel. I have to give my farewell, I have to get my farewell from you too.

I close my eyes filled with tears, praying to God that He finally gives me a chance to say goodbye to my greatest love and my greatest heartbreak. Please, Lord, let me let him go.

For years on end, I tried to reach out to him. Kung kaya ko lang siyang habulin, if I can just beg him to go back to me, I would, and I'll go everything I can to have him back. But I guess I'm already at a point where I already accepted that he won't go back to my life again. Tanggap ko nang hindi siya babalik. Pero ang mahirap tanggapin ay yung wala man lang kaming kahit na anong paalam sa isa't isa.