Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
| Ev bazen bir mekan değil, bir kişidir.
_______________
Ev nedir?
İnsanlar için ne kadar bir çatı altı olsa da ev bir kişidir.
Sizi ısıtan ve gülümsemenize neden olan kişidir ev. Ve ben evsizdim. Bir evim yoktu. Üşüdüğümde beni ısıtabilecek, beni gülümsetmeyi başarabilecek kimse yoktu.
En azından bir zamanlar öyleydi.
Yemek tepsisini elinde taşıyarak arkadaşlarının yanına oturmuştu uzun süredir gözlerimi üzerinden alamadığım beden.
Ne tuhaf ki beni asla fark etmemişti.
3 yıldır onun her hareketinden haberi olan bir kişi vardı ama o bundan haberdar değildi.
Hep merak ederdim. Beni fark etse gelip sorar mıydı? Neden bu kadar dikkatlice izliyorsun beni diye? Sanmam.
Biliyordum o beni asla fark etmeyecekti bu yüzden bunları düşünmenin bir anlamı yoktu.
Ve asla olmayacaktı.
Kısa bir süreliğine bakışlarımı onun üzerinden almış yanıma oturan bedene çevirmiştim.
Taehyung.
Doğru ya asla öğle yemeğini tek yememe izin vermezdi bugün de vermeyecekdi.
"Çok ayıp ama bensiz yemeye başlamışsın." Ellerindeki tepsiyi masanın üzerine bıraktıktan sonra dudaklarını büzmüştü.
Bilerek böyle yaptığını biliyordum.
Bir şey dememi beklemeden de yanımda ki boş sandalyelerden herhangi birine oturmuştu.
Önce yemeğini yer diye düşünmüştüm ancak yemeğine başlamadan konuşmuştu. "Onu ne kadardır süredir izliyorsun." Hafif arkasını dönerek kalabalık arkadaş grubuna baktıktan sonra bana geri dönmüştü.
" 3 yıldır." Evet 3 yıldır onu aralıksız izlerdim.
Sevdiği şeyleri ve sevmediği şeyleri öğrenmiştim bu sırada.
Onun hakkında bildiğim çok şey vardı gerçekten ama o bunu bilmiyordu.
"Onu kastetmedim de neyse." Yemeğinden bir dilimi ağzına atarak konuşmuştu bu seferde.
