Just for Two Months (on hold)

1

Kampante akong naglalakad sa lobby ng building ng Suarez Group of Companies, recalling my prepared presentation for the VP for finance of SGC. Sumakay ako ng elevator at dumiretso sa desk ng kanyang secretary.

"Good morning, i'm from Happy Toys Inc. May appointment ako with the VP for finance"

"Good morning maam, he's been waiting for you. Follow me please" She knocked on the the door then entered the room. Naka-harang sya kaya hindi pa ako makapasok.

"Sir, nandito na si ms. Aquino"

"Let her in, and bring us a coffee and hot choco" hot choco? favorite ko yun ah, bumaling sakin ang sekretarya.

"Pasok na po kayo" at tuluyan nya binuksan ang pinto.

There he is, leaning on the side of his table, looking straight to my eyes. I felt nostalgic, memories came back.

"NO!"

"Zafi, please understand"

"How can i? We made a promise na hindi tayo maghihiwalay"

"I know, pero babalik naman ako. Uso na rin ang chat, it won't be hard to communicate"

"Pero bakit ngayon? You know i need you right now"

"One chance lang to, i need to grab this opportunity"

"Ayoko, ayoko!"

"Don't be childish Zafirah!" Tumaas na ang boses nya

"Bakit? Hindi ba childish ang pag-break sa promise? It's your fault! Hindi ka na dapat nag-apply sa scholarship na yan. Canada yun, half way around the world at four years na hindi tayo magkikita!"

"Bata pa tayo, wala lang ang 4years."

"Pwede ka naman dito mag-aral. You already passed UPCAT, bakit kailangan mo pang umalis?"

"I want to be someone worthy of you zafi, simple lang ang pamilya namin. Gusto kong maibigay lahat ng kailangan mo if ever mag-asawa na tayo"

"Ikaw ang kailangan ko! kung aalis, ka bahala ka sa buhay mo!" tumalikod ako para hindi nya makita ang pagpatak ng luha ko. Bakit ba ang tigas ng ulo nya? Eh ano ngayon kung hindi sila mayaman? Kung tutuusin mataas ang kita ng pamilya nila compare sa iba na may minimum salary lang. Nakaka-inis kasi bakit mayaman pa ng magulang ko, siguradong hindi naman sila papayag sa abroad ako mag-aral. Dahil only child ako ayaw nilang nalalayo sakin.

The next day, hila-hila ako ni mommy papuntang kotse.

"Pero mom, ayokong umalis"

"At ano? Titira ka dyan kasama ang babaero mong ama!?" biglang dumating si daddy sakay ng kotse nya.

"What's happening here?!"

"Are you blind? Lalayasan ka na namin ng anak mo!" binuksan ni mommy ang pinto ng kotse, tinulak naman agad ni daddy pasara.

"Walang aalis ng bahay na to! Zafirah, get inside the house" si daddy

"Zafirah! Get inside the car!" si mommy

"EWAN KO SA INYO!" at tumakbo ako palabas ng gate, hindi sila naka-kilos kaagad. Nagulat sa ginawi ko.

"Zafirah, comeback here!"

"Zafi! Zafi!" patuloy lang ako sa pagtakbo, hindi ko kayang nakikita sila araw araw na nag-babangayan. Gusto kong lumayo sa kanila. Tuloy tuloy ang daloy ng luha ko, hindi ko na makita ang dinadaanan ko.

"ZAFIRAAHHH NOOO!" narinig kong tili ni mommy, narinig ko ang ingit ng preno ng motor na paparating. I was shoked, i can't move.

Then everything went black.