Schrijfcompetitie 2

Opdracht 1 door Liana

Vandaag is de grote dag! De dag dat mijn allerbeste vriendin, genaamd Yalin, terugkomt van de Verenigde Staten. Ze ging er heen voor een schoolopdracht en besloot daar te blijven. Ik herinner haar woorden nog als de dag van gisteren.

"Sorry, maar ik ga hier blijven wonen voor een paar jaartjes", zei ze zacht.
"Hoe lang dan?" vroeg ik teleurgesteld.
"Dat weet ik niet, maar ik zal je missen!" Toen hing ze op zonder dat ik ook maar nog één woord los kon laten. Ik wist al dat ik haar ontzettend hard ging missen.

Ik had haar nog wel via de telefoon gesproken, maar dat was gewoon niet hetzelfde. Ik heb zolang naar deze dag uitgekeken en nu is hij eindelijk aangebroken. Ik had aan Yalin beloofd om haar af te gaan halen aan de luchthaven, dus dat ging ik ook doen.

Ik kijk op mijn horloge. Het is drie uur 's middags en om vier uur komt ze aan, dus ik moet maar eens gaan vertrekken. Ik stap mijn auto in en start de motor. Argh, waarom werkt die stomme bak niet? Ik geef de auto een dreun en dan wilt hij eindelijk eens gaan starten. Doordat ik net veel tijd verloor, moet ik me maar eens wat gaan haasten.

Eenmaal aangekomen op de luchthaven, ga ik klaar staan waar ik haar moet komen ophalen. Ik zie veel mensen staan met allemaal bordjes in hun handen, maar dat heeft Yalin echt niet nodig om mij te herkennen, hoor. Ondertussen kijk ik naar de vliegtuigen die landen. En elke keer denk ik: zou dat het vliegtuig van Yalin zijn, maar elke keer word ik teleurgesteld. Ik staar wat voor me uit en zie dan weer een vliegtuig dalen. Ach, het zal vast weer het foute vliegtuig zijn.

"Hey", hoor ik terwijl er iemand over mijn hals vliegt.
"Eindelijk ben je terug!" schreeuw ik. De andere mensen kijken ons met vreemde ogen aan.
"Ik heb je zo gemist", zegt ze. Ik omhels haar nog wat harder. Ik heb haar ook gemist.
"Ik jou ook!" zeg ik deze keer iets stiller.

Ze loopt mee naar mijn auto en stapt in.
"Hé, heb jij een auto?" fluistert ze.
"Ja, ik heb net mijn rijbewijs gehaald!" zeg ik nog steeds met een lach op mijn gezicht. Ze lacht terug en we praten de hele weg over de Verenigde Staten en dat het er zo ontzettend mooi was, maar het belangrijkste heb ik nog niet gevraagd: waarom ze er bleef.
"Waarom bleef je dan in de Verenigde Staten, want het is niets voor jou om elke dag naar de MacDonalds te gaan?" vraag ik lachend na een korte stilte.
"Ik had een vriendje leren kennen daar", zegt ze een beetje triest. Ik kijk haar aan en zie de tranen in haar ogen.
"Is het uit?" vraag ik. Ze knikt. "Sorry", zeg ik nog.
"Dat kon jij nu eenmaal niet weten", zei ze lief. Ik begin snel over iets anders te praten om haar op te vrolijken. We komen aan mijn huis aan en ik bied haar iets te drinken aan. "Cola is goed."

Ondertussen komt ook mijn moeder erbij zitten.
"Vertel nu eens hoe het geweest is", zegt ze. Yalin begint weer een heel verhaal te vertellen over haar reis met duizenden details die ze al eerder aan mij had verteld. Na een lang gesprek, zegt Yalin: "Ik moet nu echt wel naar mijn ouders gaan."
"Moet ik je brengen?" vraag ik lief.
"Dat zou handig zijn", zegt ze lachend. Ik knik en stap naar mijn auto. Ik trek de deur open en laat haar instappen.
"Zin om morgen af te spreken?" vraag ik. Ze lacht.
"Is goed, waar had je aan gedacht?" vraagt ze.
"Zullen we weer een ijsje gaan eten in het park?" zeg ik. Het was vroeger onze traditie om minstens één keer per twee weken een ijsje gaan eten in het park. Ja, altijd op dezelfde plaats en we namen altijd hetzelfde. Oh ja, ook op het zelfde tijdstip, dus dat hoefden we ook niet af te spreken. Ach, mooie tijden. Hopelijk komen ze terug, maar eigenlijk ben ik er wel zeker van.

*Volgende dag*

Ik word wakker en zie dat de zon schijnt. "Bedankt", fluister ik zacht, dan hoef ik de auto tenminste niet te nemen. Ik spring snel in de douche en doe daarna mijn kleren aan. Ik kijk snel op mijn horloge en besluit dan dat ik nog genoeg tijd heb. Ik neem mijn fiets en fiets dan rustig naar Yalin toe. De weg ken ik, na al die jaren, al vanbuiten. Logisch, toch?

Ik kwam aan bij haar en zie dat zij ook al klaar staat. Ze stapt ook haar fiets op en fietst mee naar het park. Ondertussen praten we en deze keer niet alleen over de Verenigde Staten, want dat ben ik zo beu als koude pap.

Eenmaal aangekomen, neem ik een chocolade ijsje en zij neemt een bananenijsje. We eten het op en vertellen dan nog wat aan elkaar. Ik ben ontzettend blij dat ze terug is, want ik heb haar gemist. Enorm hard gemist.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

opmerkingen komen in een laatste deel wanneer iedereen zijn of haar (wacht, er doen geen jongens mee, toch? ach laat ook maar :P) stukje heeft ingeleverd, anders is de uitslag misschien al voorspellend.

Laat lieve berichtjes achter voor Liana! ♥