🧝Chapter 14
ရက်အနည်းငယ်ကုန်လွန်သွားပြီးနောက် မြောင်ဟယ် တန့်ရှန်းပင်များအပြည့်စိုက်ပျိုးထားသည့် အနောက်ဘက်ခြံဝန်းထဲတွင်ရှိနေခဲ့ပြီး လက်ထဲတွင် စုစည်းထားသောဂျင်ဆင်းထုပ်ကြီးတစ်ထုပ်ကို ကိုင်ထားခဲ့သည်။ ထိုမျှသာမက သူ၏ပြားကပ်ကပ်ရင်ဘတ်ထဲတွင်ပါ ဝှက်ထားရန်အကောင်းဆုံးကြိုးစားနေခဲ့သည်။ ရောင်းချရာတွင် အဆင်ပြေစေရေးအတွက် မြောင်ဟယ်အဆုံး၌ တန့်ရှန်းမြစ်များကို ခုတ်ထစ်ပြီး နေခြောက်လှန်းခဲ့သည်။ ဤနည်းအားဖြင့် ဖွက်ရလွယ်ကူမည်ဖြစ်ကာ နောက်အနာဂတ်တွင် ဆေးဆိုင်များသို့ သွားရောင်းရာ၌လည်း အဆင်ပြေသွားမည်ဖြစ်သည်။
အစားအစာများအတွက်မှာမူ ယခင်တစ်ကြိမ်မှ ကြက်သွန်မိတ်ပန်ကိတ်များအပြင် ထမင်းနှင့်ဂေါ်ဖီရွက်ကြက်ဥမွှေကြော်၊ မုန်ညှင်းစေ့ဝက်ပေါင်ခြောက်နှင့်ခေါက်ဆွဲကြော် စသည့်ဟင်းလျာများကိုလည်း ချက်ပြုတ်ခဲ့သည်။ ဤရက်များအတွက် သူ၏ဟင်းသီးဟင်းရွက်များအားလုံးကို ရှီရန်မှရရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဂေါ်ဖီထုပ်မှာ ကြွပ်ရွကာ ချိုမြိန်ပြီး မယုံနိုင်လောက်အောင် အရသာရှိလှသည်။ ထို့ထက်ပိုသည်မှာ မုန်ညှင်းစေ့များသည် ပုံမှန်မုန်ညှင်းစေ့များကဲ့သို့ မခါးဘဲ ၎င်းတို့၏အတွင်းပိုင်းမှာ နူးညံ့ကာ အရည်ရွှမ်းလှသည်။
အစပိုင်းတွင် ထိုအသီးအရွက်များ မည်သည့်နေရာမှရလာသည်ကို ရန်သာ့လန်မေးမြန်းလာမည့်အပေါ် ပြန်ဖြေရန် မြောင်ဟယ်စောင့်ဆိုင်းနေမိခဲ့သည်။ ယခုတွင်မူ ဟင်းသီးဟင်းရွက်များမှာ အရွက်စိမ်းများသာဖြစ်သော်လည်း ထိုကိစ္စအပေါ် ရန်သာ့လန်မှအရေးစိုက်ခြင်းမရှိမည်ဟု မည်သူသိနိုင်ပါမည်နည်း။ ရန်သာ့လန်မှာ မည်သို့မျှမမေးလာဘဲ သူချက်သမျှဟင်းတိုင်းကို စိတ်ပါလက်ပါစားပေးခဲ့သည်။
ယနေ့ညတွင် မြောင်ဟယ် ရန်သာ့လန် အားပါးတရစားနေသည်ကို ကြည့်ရင်းဖြင့် သေးငယ်နူးညံ့သောမုန်ညှင်းစေ့တစ်ခုကို တူဖြင့်ယူကာ ရန်သာ့လန်၏ပန်းကန်ထဲသို့ထည့်ပေးလိုက်ပြီး မေးလိုက်သည် “ အရသာရှိရဲ့လား…”
