🧝Chapter 29
လက်ဖက်ရည်ဆိုင်အတွင်း ဆိုင်ရှင်ကျင်းမှာ မြင့်မားသောပုံရိပ်ရှိပြီး မျိုးရိုးမြင့်သူများအတွက် လူမှုရေးပွဲများ စီစဉ်ပေးရခြင်းနှင့် အရာရှိများနှင့် မကြာခဏပေါင်းသင်းဆက်ဆံနိုင်ခြင်းတို့ကြောင့် မြို့နေလူများ၏ မက်မောသောအိပ်မက်တစ်ခုဖြစ်ခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် မည်သည့်ရာထူးမှမရှိသူ၏ အကျပ်ကိုင်ခြင်းကို ကြုံတွေ့နေရသောကြောင့် ဆိုင်ရှင်ကျင်း၏အမူအယာမှာ စိမ်းသက်လာပြီဖြစ်သည်။
“ ကောင်းပြီ ငါပြန်ပြီးစဉ်းစားကြည့်ဦးမယ်…”
ဉာဏ်ပညာကြီးမားပြီး ပါးပါးနပ်နပ်ရှိသော ဆိုင်ရှင်ကျင်းသည်ပင် ဤမျှအဆိပ်ပြင်းလှသောစကားများကို အဆုံး၌သည်းမခံနိုင်တော့ပါ။ ရွေးချယ်စရာမရှိ ဆုတ်ခွာခဲ့ရပြီးနောက် သူပထမဆုံးလုပ်ချင်သည့်အရာမှာ လျန်မိသားစုထံမေးမြန်းရန်ဖြစ်သည်။
ဝူမျန်မှာမူ အလောကြီးနေခြင်းမရှိသလို ပူပန်နေခြင်းလည်းမရှိပေ။ သူအနေနှင့် ဒုတိယအဆင့်စားဖိုမှူးကြီးထံ မေးရန် လူစောင့်နေရန်သာလိုပြီး ထိုသူထံမှ အမှန်တရားကို မည်သို့မျှပြောလာမည်မဟုတ်ကြောင်းကိုလည်း သူသိနေခဲ့သည်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှလူများနှင့်စကားပြောအပြီးတွင် ဝူမျန် အရင်းအမြစ်ကိုရှာဖွေရန်အတွက် ဒုတိယအဆင့်စားဖိုမှူးထံသို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှ ရနိုင်မည့်အကျိုးအမြတ်များမှာ မျက်စိကန်းမလုမတတ်ပင် ကြီးမားလှပြီး ဆိုင်ရှင်ကျင်းနှင့်မတွေ့ခင် သူ့ကိုယ်သူအကျပ်ကိုင်၍ ဒုတိယအဆင့်စားဖိုမှူးကြီးနှင့် ဆိုင်ရှင်ကျင်းတို့ အလုပ်အတူတွဲမလုပ်နိုင်ရန်အတွက်ကိုလည်း သူတားဆီးထားနိုင်သည်။
မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ ဝူမျန်၏ကြက်မှာ အကောင်မပေါက်ခင်ကပင် ထွက်ပြေးသွားနှင့်လေပြီ။
ဆိုင်ရှင်ကျင်းမှာ အလွန်ကြင်နာပြနေသောကြောင့် ဆိုင်ရှင်တစ်ဦးဖြစ်ရခြင်း၏ ရာထူးအနေအထားအပြင် တစ်ဖက်လူ၏လက်ထဲ၌ ကဒ်များပြည့်နေခြင်းကိုမူ ဝူမျန်သိမသွားခဲ့ရပေ။ ပုံမှန်အားဖြင့် ဆိုင်ရှင်ကျင်းမှာ လူသိများလှသောကြောင့် ဧည့်သည်များကို ကြိုဆိုပို့ဆောင်နေရင်းနှင့်ပင် ကျောနှင့်ခါးများကို နှိပ်နယ်နေရပြီး သူ၏ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးများမှာလည်း အခြေအနေတစ်ခုအထိ လှလှပပရှင်သန်နေခဲ့သည်။ သေချာပေါက်ပင် လျန်မိသားစုမှာလည်း သူ၏ပုံမှန်ဖောက်သည်များစာရင်းတွင် ပါဝင်နေသည်။
