🧝Chapter 30
သဘောတူညီချက်တစ်ခုရရှိရန်
ဆိုင်ရှင်ကျင်း တစ်ကြိမ်မျှမြည်းစမ်းကြည့်လိုက်ရုံနှင့်ပင် သူ၏မျက်လုံးများမှာ တစ်ဖန်ပြန်လည်တောက်ပသွားရသည်။ အဆုံး၌ သူ၏ပထမခရမ်းချဉ်သီးတစ်လုံးမကုန်ခင်မှာပင် ဆက်လက်သည်းမခံနိုင်တော့ဘဲ လာရင်းကိစ္စကို ထုတ်ပြောလိုက်လေသည်။
“ အမှန်အတိုင်းပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ ကျုပ် အစ်ကိုလျန်ကို သည်နေ့သည်ကိုခေါ်လာပေးဖို့ တောင်းဆိုခဲ့တာပါ…အဓိကရည်ရွယ်ချက်ကတော့ မင်းတို့ရဲ့အိမ်မှာစိုက်ထားတဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေကို ဝယ်ယူဖို့ပေါ့… အရင်တစ်ခေါက်တုန်းက သည်ကကောငယ်လေးက လျန်မိသားစုစံအိမ်တော်စီကို ဟင်းရွက်တစ်သေတ္တာပို့ပေးခဲ့တယ်မဟုတ်လား…အဲ့သည့်ဟာက ကျုပ်တို့ယန်ရွှေလက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ရောက်လာခဲ့ပြီး သည်ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေနဲ့ချက်ထားတဲ့ဟင်းတွေလည်း တကယ်ပဲစိတ်တိုင်းကျခဲ့တယ်လေ…သည့်အတွက်ကြောင့် မစောင့်နိုင်တော့လို့ အစ်ကိုလျန်စီ မင်းတို့နှစ်ယောက်နဲ့မိတ်ဆက်ပေးဖို့ ပြောလိုက်ရတာပါ..”
လျန်ယွမ်ဝေသည်လည်း ရန်သာ့လန်နှင့်မြောင်ဟယ်တို့အား စံအိမ်တွင်ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော သံသယရှိချင်စဖွယ်အဖြစ်အပျက်အချို့ကို အကျဉ်းချုံးရှင်းပြလာသည်။
“ သည်ဟာက မိသားစုကိုစီမံခန့်ခွဲတဲ့နေရာမှာ ကျုပ်ရဲ့လစ်ဟင်းမှုပါပဲလေ..”
လျန်ယွမ်ဝေမှ ခေါင်းယမ်းကာပြောလာသည်
“ ကျုပ်တို့မိသားစုရဲ့ ဟူထိုက ဟယ်ကောရဲ့စေတနာကောင်းတွေကို လက်ခံခွင့်မရလိုက်ဘူးဆိုတော့ ကျူပ်လည်းသည်အတိုင်းလက်လွှတ်မပေးချင်ဘူးကွာ… ရန်မိသားစုရဲ့ကောငယ်လေး ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် နောက်ကျရင် လျန်စံအိမ်ဆီ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေပို့ပေးဖို့ မင်းကိုအနှောင့်အယှက်ပေးရဦးမှာပဲ…သေချာပေါက် ဈေးနှုန်းကလည်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကပေးတဲ့ပေါက်ဈေးအတိုင်း ပေးမှာပါ…”
၎င်းမှာ ဆိုင်ရှင်ကျင်းမှ ရောင်းဈေးအား စိတ်တိုင်းကျမနှိမ့်ပစ်စေရန်အတွက် သတိပေးချက်တစ်ခုဖြစ်နေခဲ့သည်။ အကယ်၍သာ ဆိုင်ရှင်ကျင်း ခေါင်းမာမာနှင့်ဈေးနှုန်းကို လျော့ချရန်ကြိုးစားလာပါက လျန်မိသားစုသည်လည်း ဤအတိုင်းထိုင်ကြည့်နေပါမည်လော…သေချာပေါက်မဟုတ်ပေ…
