Öncelikle şunu sormak isterim , hepinizin hayatı dört dörtlük veyatta tam mı ? Siz bunu düşüne durun . Bende yazmaya devam edeyim . Ben çocukluğumun 4 yaşından itibarini hatırlayan bi kizim . Çocukken baya yaramaz olsamda sevimli ve tatlıydım . Mutlu bi ailem vardı annem , babam ve benden oluşan . He mutlu demişken sahte bi mutluluktan bahsediyorum sakina yanlis anlamayin . Ve şunuda unutmayın gülmek mutlu olmak değildir . Ailemizin en büyüğü olan Babam yüzünden mutluluğumuzun adı sahte mutluluğa dönmüştü . Annemle çok kavga ederlerdi , hatta hiç anlaşamazlardı . Bazen kendi kendime sorduğum tek soru şuydu . İki insan anlasamiyorsa neden evlenir ki ? Annemin anlattigina gore aşıklarmıs . Babamin gözleri yeşildi , gözlerine aşık olmuş . Hani evlilik aşkı öldürür diye bi laf söylemisler ya hakiketen öyle . Neyese bunlara sonra detaylı girerim . 4-5-6 derken geldim 7 yasına . Okula baslamanin zamani geldi geciyor bile . Annem beni guzel guzle giydirdikten sonra elimden tutuu okulun yoluna dogru . İcimden diyorum Allahım birsey eksik ama ney ? Okula geldik falan filan . Ogretmenimin adı Melekti , adı gibi cok tatli cana yakindi . Herkezi tahtaya cikarirken sira geldi bana . Heycandan kafam yerde ellerimle oynuyorum . Adımı sordu Merve dedim . Soyadımı sordu Yetimoğlu dedim . Annemin işini sordu ev hanimi dedim . Peki baban ne is yapiyor dedi . Orda susa kaldim . Çünki bilmiyordum . İnsan babasinim isini bilmez miydi ? Ben bilmiyordum . Aslinda biliyordum ama utanmistim soylemeye . Arkadaarimin babalari doktor , ogretmen , mühendis nasil derdim ki benim babam Kumarane sahibi ?
