Merlin adına Slytherin'e nasıl seçildim?
Anne baba! Slytherindey'di ve tüm büyükanne ve büyükbabalarım da öyleydi ve ben eredeyse safkandım; soy ağacımızda ilginç bir şekilde büyük büyükannemizden ve onun mugglelığından söz edilmiyor. Neredeyse dört yıl önce Slytherin'e seçilmem şaşırtıcı değildi. Ama şimdi, annemle babam benimle birlikte o devasa malikanenin kapısında cisimleştiğinde, kendimi, Snape'in bir zamanlar beni övdüğü, o rüyasız uyku kuraklığını ilk gün hazırladığımda övdüğü 'muhteşem' bir Slytherin profesöründen çok, küçük, utangaç bir Hufflepuff gibi hissediyordum.
"Kolumu bu kadar sıkmayı bırak! Kolumu kırıştıracaksın!" Her zamanki gibi annem her şeyden çok görünüşüyle ilgileniyordu. Aslında doğru değildi. Bay Yılan Göz yeniden iktidara geldiğinden beri onun hakkında konuştuğu tek şey oydu. Ona bu şekilde seslenmemeliydiö. Durmadan. Özellikle de şimdi ona bu kadar yakın kalacağım için. 'Düşünme bile, Y/N.' annem uyardı. Gençliğinden beri o pejmürde görünüşlü kara izi taşıyan babamın savaşla meşgul olmasını beklerdim. Ama annem onu sadece birkaç ay önce aldı; en sevdiği mücevherini gururla iddia etti. Eğer bir kabustan fırlamış gibi görünmeseydi ona aşık olduğunu düşünürdüm.
Ona bağırma Evelyn. Herkesle tanışacağı için heyecanlı, değil mi Y/N! " Babam bana sahte bir gülümseme gönderdi. O benim için zar zor babaydı, benimle konuştuğu tek şey iyi evlenmekti, bu da zengin bir biriyle evlenmek anlamına geliyordu. Aşk yüzünden evlenmem onun umrunda değildi. Peki evlilik? Merlin'in hatırı için on dört yaşındaydım. Ama gizlice annemden bana adet dönemi için bir yok etme büyüsü öğretmesini istediğimden beri ağzı çeşitli isimlerle doluydu. Crabbe, Nott, Goyle... hatta Malfoy. Babam benim soylu ve safkan biriyle evlenme i istiyordu, oysa ben daha biriyle bile öpüşmemiştim bu çok saçmaydı.
Benim bir oğlan olmamam onu çok üzdü. 'Benim adımı taşımayan bir çocukla ne yapacağım?' Annem beni doğurduktan sonra brni ilk gördüğünde bu sözlerin aynı olduğunu söyledi. Ve işleri daha da kötüleştirmek için, doğumdaki komplikasyonlar nedeniyle kendi açıklamasına göre 'kız gibi kısımlarını' kaybetti. Yani babamın erkek varisi yok. Elbette benim hatamdı.
Her şey benim hatam olurdu zaten.
"Phillip, kendine gelmesi gerekiyor. Karanlık Lord onun burada olmak istemediğini hissederse ikimizin de kellesi kısalabilir."
Bilinmeyenin korkusuyla annemin koluna yapışıyordum. Onun kolunu tutmak bana hiçbir zaman bir güvenlik hissi vermiyordu ama başka seçeneğim yoktu çünkü babamın kollarına sığınmak, ejderhaların tüylü olduğuna inanmakla eşdeğerdi. Ejderhaları severdim. Çok fazla. İlkini iki yıl önce Hogwarts'taki Üçbüyücü Turnuvası sırasında gördüm. O zamandan beri anne babama beni büyülü yaratıkların gezici sergisine götürmeleri için yalvardım ama hayır. Beni steroidlerle hayvanat bahçesine götürmek yerine bunu aldım. Bu sabah bana Malfoy Malikanesi'ne gideceğimi söylediler. Toplanmak için zar zor vaktim vardı ve en sevdiğim battaniyeyi yanlışlıkla yatağımın üzerinde bıraktım.
"En azından dik dur. Ben de sana saçlarını topla dedim." Ben büyük süslü kapının önünde dururken annem hızla asasını çıkardı ve yüksek bir topuz haline gelinceye kadar saçımın etrafında döndürdü. "Oldu.En azından artık daha uzun görünüyorsun."
Annem, görünüşüm söz konusu olduğunda sonsuz bir şikayet ve düzeltme kuyusuydu. Onları görmezden gelmeyi ve onunla devam etmeyi öğrendim. Bu şekilde daha kolaydı.
Yarasa kulaklarına ve kocaman yuvarlak gözlere sahip gri bir ev cin'i kapıyı açtı ve burnu mermer zemine değecek şekilde eğildi. Ailem yaratığın farkına varmadan içeri girdi ve annem beni de yanına çekti.
'Y/M, Malfoy'ların sahip olduğu her şey bizim evde de varmış gibi davranacaksın. Gördüğünüz herhangi bir şeye şaşırdığınızı onlara belli etmeyin. Biz de onlar kadar iyiyiz.' Annem bütün sabahı nasıl davranmam,ayakta durmam, konuşmam, nefes almam gerektiğini bana anlatarak geçirdi. Görünüşe göre artık ailem Malfoy'lar gibi soylu bir hanedanmış gibi davranacaktım. Saçma.
