"လိုခ်င္တဲ့ စည္းစိမ္ေတြ ခံစားေနရျပီပဲ
ဘာေတြေလာင္ျမိုက္ေနေသးတာလဲ"
"မင္းနာမည္နဲ့လြွဲထားတဲ့ အရာအားလံုးေပါ့ သားေလးရဲ့"
"ခမ်ားပါးစပ္က သားဆိုတဲ့အသုံးအနွုန္း ထပ္ထြက္မလာနဲ့"
"မင္းကိုကာကြယ္ေပးမယ့္ မင္းမာမီလဲရိွေတာ့တာမဟုတ္ဘူးေနာ္ ေလသံေလးကိုနိွမ့္လိုက္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္"
"အဟက္ သိပ္ရီရတာပဲ က်ုပ္က သူငယ္နွပ္စားအရြယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာကုိသတိရျပီး ေလသံျပန္ျပင္ရင္ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္"
ခက္ထန္ကာ တည္တင္းေနတဲ့မ်က္နွာထား
တစ္ဖက္သားအား ခနဲ့ကာ ခပ္ဟဟရီေနပံု
အပိုအလိုမရိွ ျပတ္"သား"စကားသံတို့သည္
အသက္20အရြယ္ေကာင္ေလး၏ျဖစ္တည္မွုနွင့္ကြဲလြဲစြာတည္ရိွလ်က္
"ေတာက္ မင္းေနနွင့္အံုးေပါ့ကြာ"
"အေရမရအဖက္မရစကားေတြကုိနားေထာင္ဖို့အားေနတာမဟုတ္ဘူး ေက်းဇူးမတင္ခ်င္တိတ္"ေန ေတာက္လာမေခါက္နဲ့"
ခနဲ့စကားကိုျပံုးယဲ့"ဆိုကာ ထြက္သြားသူသည္
ေနာက္ဆံုးေပါ္ျပိုင္ကားအနက္ေရာင္ေပါ္သို့မ်က္နွာကို ေမာ့ခ်ီလ်က္ တက္သြားျပီး
ေနာက္ကိုျပန္လွည့္မျကည့္ခဲ့ ဘယ္အရာမဆို လုပ္ျပီးရင္ ေနာက္ျပန္လွည့္ျကည့္တက္သည့္သူမ်ိုးမဟုတ္ မူလခက္ထန္ေနေသာမ်က္နွာထားသည္ ကားေပါ္ေရာက္သည္နွင့္ နွစ္လိုဖြယ္ျပံုးလိုက္ကာ အပူပင္ကင္းတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္သဖြယ္ သိပ္ျဖူစင္လြန္းခဲ့ပါသည္
ေနာက္ဆံုးေပါ္အနက္ေရာင္ျပိုင္ကားလွ"ျကီးသည္ မီးအလင္းေရာင္လင္းလင္းလက္လက္ေတြေအာက္ထိုးရပ္သြားပံုမွာ ကားထဲကသူကိုမျမင္ရသည့္တိုင္ ကားကိုျမင္ရသည္နွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လွုပ္ရွားသြားလာေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြဟာ တိခနဲ
တံခါးတစ္ဖက္ဖြင့္ကာ ေျမျပင္ေပါ္သို့ က်ေရာက္လာသည့္ ေျခတံသြယ္"မွာဆင္ျမန္ထားသည့္ ဖိနပ္သည္နက္ေမွာင္ေတာက္ေျပာင္ေနသည္ ကားေပါ္မွ ဆင္းလာသည့္သူသည္ တစ္ကိုယ္လံုးကို အနက္ေရာင္ေတြဆင္ျမန္းထားတာေတာင္ ညအေမွာင္ေတြထဲမွာ လင္းထြက္ကာ ေတာက္ေျပာင္ေနစဲ ျမင္သူတိုင္းလည္ျပန္ျကည့္ကာ မ်က္စိလြွဲခ်င္စရာမရိွတဲ့ ျဖစ္တည္မွုမ်ိုး
