කේසර ( YZ / Ongoing )

01 📖️

මිනිස්සු... මිනිස්සු සමානයි... මිනිස්සු සමානයි මොනාට ද... මම දන්නේ නැහැ... මිනිස්සු එකිනෙකකට සමානයි... පෙලකට දෙවිවරු... තවත් පෙලකට යක්ෂයෝ...

විවිධයි... විවිධාකාරයි... මිනිස්සු කියන ජාතිය පුදුමාකාර තරම් විවිධයි... මෙක නොනවතින විරාමයක් ම විතරයි...

මම... මම කියන්නෙත් විවිධාකාරයේ මිනිස්සු අතර ජිවත් වෙන... නැහැ... හුස්ම අල්ලන්න දඟලන නොනවතින විරාමයක්...

මහන්සිද... නැහැ... මට කිසි මහන්සියක් නැහැ... තියෙන්නේ එක ම එක කලකිරිමක් විතරයි...

මේ බිත්ති හතර ඇතුලේ... මම විදින වෙහෙස දන්නේ මම විතරයි... ඔව් විතරක් ම වෙයි...

වසන්තයක් තියා... සරත් සුවයක්වත් විදින්න... මම හිතන්නේ නැහැ මට පුළුවන් වෙයි කියලා...

රැඳෙන්නෑ මා නෙත් මානයේ
නිවෙන්නේ ඇයි මේ යාමයේ
මා රිදවනු ඇයි, මා හඬවනු ඇයි
සඳවතියේ මා ඇයි තනිකෙරුවේ

" අ... නේ... පුං... චි... හා... මු... මා... ව... බේ... "

එච්චරයි... ජනෙල් කවුළුවෙන් පෙන එලිය දිහා බලාගෙන හිටිය මට ඇහුනේ එච්චරයි... දිග ම දිග හුස්ම පහත දැම්ම මම කදුළු පිරුණු ඇස් වලින් ඒ දිහා බලාගෙන හිටියා...

ඇයි දෙයියනේ මට ම මෙහෙම උනේ... ඉපදෙන කොට මැරිලා ගියා නම් එකක්... එහෙම නැති වුනා නම්... ඇයි මට අන්ධ බිරි මිනිහෙක් වෙන්න බැරි වුනේ...

" පුං... ච්... "

ආපිට මම ගාවට දුවගෙන ආව එකි මගේ කනේ ගහලා තිබුන ඉයර් ෆොන් එකත් ගලෝගෙන මගේ කකුල් දෙක උඩට නිරුවත් ව වැටෙන කොට...

මම අහක බලා ගත්තා... මේ මගේ කකුල් උඩට මෙහෙම වැටුන පලවෙනි එකි නෙමේ... කොටින් ම මාව වදාපු මගේ අම්මා... එකි පවා නිරුවත් මාව බේර ගනින් කියලා මගේ කකුල් අල්ලා වැන්දා...

මම බලාගෙන හිටියා... එකිගේ කොණ්ඩ වල්ලෙන් ඇදලා ගත්ත අප්පච්චි එකිවත් ඇදගෙන මගේ කාමරේන් එලියට ගියා වගේ ම... සරනේරු ගැලවිලා යන තරමට හයියෙන් දොර වහලා දැම්මා...