Vazgeçiş /aslaz

1-Karanlık

Merhabaa! Sizlerle birlikte bir hikayeye bir heyecana başlıyorum. Henüz yolun başındayız ancak umarım beni seversiniz.

Hikayenin konusunu anlatamayacağım çünkü zaten birazdan okuduklarınız ile bunları anlayacaksınız.

İyi okumalar. Lütfen yorum yapıp oy vermeyi unutmayın.

----

ASİ

Dünyanın nasıl bir yer olduğunu anlamıyor, kafası almıyordu genç kızın. Oturmuş, sefalet içinde yaşadıkları bu evde sanki çektikleri çileler yetmiyormuş gibi birde Yamana ulaşmaya çalışıyorlardı.

Yaman...Asi'nin kurtarıcısı. Kahramanı. Prensi. Evet evet prensi. Asi masal okumamıştı küçükken hiç. Bazen çocuklar geri dönüşüm kutusunun içinde bulur, okurlardı. Ama Asi hiç okumamıştı. O hiç bir zaman masallara inanmamıştı. Çünkü onun için tek gerçek Yamanın bir kahraman olmasıydı. Hemde öyle yalandan değil, gerçek bir kahraman.

"Yok kızım ben kafayı yiyeceğim!"

Cesur öfkeyle bağırınca sıçramıştı Asi. Hızla eline geçen ilk yastığı onun kafasına atmıştı.

"Mala bak! Ben çok memnunum dimi halimden! Ne yapalım Cesur? Açmıyor telefonları kaç gündür. Fikolarda görmemiş. Polise gitsek, bizi alacaklar içeri karışmadığımız kavga yok."

Cesur kızın haklı olduğunu biliyordu. Öyle ki bu dahada canını sıkıyordu. Tam o an kapının açılma sesi gelmişti. Asi ve Cesur ikiside ayağa fırlamış ve hemen salona çıkmışlardı. Ancak gördükleri görüntü buz kesmelerine neden olmuştu. Yamanın yüzü kan revan içindeydi. Ve ayakta duramıyordu. Öyle ki pat diye yere devrilmişti.

"Yaman! Yaman!"

Asi hemen başına koşmuştu. Hızla yüzünü ellerinin arasına alıp başını dizine koymuştu Yamanın. Gözlerinden korkuyla akan istemsiz yaşları umursamadan hemen Cesura dönmüştü.

"Ambulans!"

Cesur hala şokun etkisinden çıkamamış olacak ki hiç bir tepki vermemişti. Daha güçlü bağırmıştı Asi.

"Ambulansı ara Cesur!"

Cesur hızla başını sallamış ve bu defa arkadaşını dinlemeyi akıl edebilmişti. Ambulansı hemen aramış daha sonra telefonu kapatıp Yamanın yanına diz çökmüştü.

•••

Ambulans gelmiş ve Yamanı almıştı. Asi onun yanına binmiş, Cesur arkadan taksi ile gelmişti. Ambulans onları Soysalan hastanesine getirmişti ve Yaman sedye ile hemen hastaneye girmişti. Asi onun başında elini tutuyor olduğundan fark etmemişti ama Cesura çoktan dank etmişti. Bu hastanenin parasını ödeyemezlerdi ki?

"Yaman duyuyor musun beni!?"

"Hanfendi lütfen izin verir misiniz?"

Hemşireler bir hışımla Yamanı götürüyordu. Asi için onun elini bırakmak zor olsada iyiliği için elini çekmişti elinden. Korkudan yerinden çıkacak gibi atan kalbine elini koyup bastırmış ve derin nefesler almıştı.

"Noluyor burda Yeşim?"

Bir kadının sesimi duyunca hızla bakışlarını o tarafa çevirmişti Asi.

"Bir hasta bilinci kapalı geldi ve yüksek bir hasar almış. Bakmanız gerek hocam."

Kadın başını sallayıp acile doğru gitmişti. Hafif kızıla kaçan saçları, neredeyse kısa sayılabilecek boyu ve ihtişamlı duruşuyla çok güzel gözüküyordu.

"Asi."

Hızla ona doğru adımlayan Cesuru görmüştü gözleri. Daha sonra hiç bir şey demeden yeniden önüne dönmüştü.