Hayat herkese kolay değildir,insanlar zengin olsa bile herşey yolunda gitmeyebilir.Bu insanlardan biride Alaca Ukagöz... Sabahın erken saatleri horozlar daha uyanmamış Alaca okula gitmek için kalkıyordu.Merdivenlerden sarhoş gibi iniyor,hayatı sorguluyordu."Günaydın anne" dedi uykulu bir sesle "sanada" dedi annedi umursamaz bir ses tonuyla.Alaca'nın annesi Alaca'yı sevmiyordu çünkü gerçek annesi değildi. Alaca yemek masasına oturur oturmaz babası geldi.Alaca yerinden hemen kalktı ve "Günaydın baba" dedi "sana günaydın küçük hanım" dedi mutlu bir sesle.Annesinin aksine babası onu çok seviyordu. "Ben artık 16 yaşındayım küçük değilim anla artık " dedi Alaca . "sen benim küçük kızımsın.. her neyse bugün okuldaki son günün kızım.." dedi üzgün bir sesle. "Niye?","çünkü kızım Sakba'ya taşınıyoruz."Ne?taşınıyormuyuz! " Alaca hem sevinmişti hem de üzülmüştü. "Hadi arkadaşlarına veda et iyi geçin eve gelince annenle eşyalarınızı kaldırırsınız " dedi ve iş yerine doğru yola çıktı.Alaca okula varmıştı sadece sevgilisi için üzülüyordu çünkü arkadaş canlısı biri değildi sadece güzeldi...İnce uzun siyah saçları kara yeşil gözlü 1.60 boylarında bir kızdı."Nasılsın aşkım" diye bağırarak yanına geldi kuzey.Kuzey onun sevgilisiydi ve evet sadece güzel olduğu için Alaca'yla birlikteydi."İyiyim sen? " dedi Alaca , "seni gördüm daha iyi oldum bitanem " Alaca hafif sırıttı "biz taşınıyoruz bu seni son görüşüm olabilir" kuzey afallamıştı ,"ne diyorsun sen Alaca? taşınamazsınız!" Alaca kuzey'in onu sevdiği için üzüldüğünü düşünüyordu ama o sadece daha Alaca'yı beceremediği için üzülüyordu.. "üzgünüm kuzey"...
