Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Avril Lavigne, Birdie
⤍
2. SOYADINI ÇALANLAR
⤍
Hep böyle biri değildim.
Böyle olmak zorunda hissettim, istediğimden değil.
Böyle, deli gibi. Akli dengesi şaşmış bir kadın, normal olmayan biri. Kimsenin yüzüne bakmayacağı bir insan gibi. Irmak Balkan dışında herkes gibi, kalıbıma uymayan birisi olmak gibi... Son zamanlarda yaşamak.
Bir şeyler oldu. Beni kimliğimden sıyıran ağır şeyler, çok duydum kötü sözler. Aynısını defalarca sarf ettim, kurtulmak istedim ve kurtarmak. Kendimi zehirledim ve kendimi ben delirttim. Zararsız kalpleri bile ben erittim.
Nefret edilesiydim. Henüz değildim fakat yüz karası da ben olacaktım çünkü gerçekler ortaya çıkacaktı. Günün birinde anlaşma bozulacaktı. Yapayalnız kalacaktım, herkesin varlığı üzerimden çekilecekti. Gölgeleri bile yer edinmeyecekti hayatımda. Yok olacak, bir avuç toprağa muhtaç kalacaktım.
Hiç kimseden ibarettim bu baskın şehirde. Bir adım vardı yalnızca, soyadımı bile çalanlar var şimdilerde.
Özümde ben hep, en doğru olanı yaptığıma inanırdım.
Hep takdir edilirdim, büyürken yaptığım en ufak hatada bile. Hata, hatadır. Doğrusunu öğrenene kadar sen, hata olarak kalacaktır. Telafi etmene gerek yok, değil mi? Karakter gelişimin için olağan olandır.
Bu, doğrusunu bilmediğim bir gerçekti ve ben yalanlara yalan katılarak büyütülmüştüm.
Şimdilerde inandığım tek gerçek, artık koca bir yanlıştan ibaret. Sadece bazen, dönüşü olmayacak kararlar aldığın zaman hata diyerek işin içinden sıyrılamıyormuşsun, bunu öğrendim. Çünkü, hata yalnızca öğretici olan değil, öldürücü olan olabiliyor.
İki avucumun arasında tüm geçmişim, istediğim vakit isimlerini aratıp ne yaptıklarını yoklayabiliyorum sadece. Uzaktan bakıyorum. Oysa bir zamanlar? Sıfır noktasından bugüne uzanan bütün anılarımın üzerinde hakkı olan insanlar. Onlar da yok ettiler beni, kendi içlerinde. Anıları yaşatmakla yükümlüyüm ben kafamın içinde. En azından.
