කලරාජ්

Part 8

" අම්මා මට මගෙ අප්පච්චි ඕනි අම්මා.."

මං ඉන්නෙ hospital එකේ..කලරාජ් බයික් එකේ ගිහින් බයික් එක අපෙ ගෙදර දාලා අම්මත් එක්ක මාව ආපිට hospital එකට එක්කන් ආවා..

විනාඩි කීපෙකට කලින් මාත් එක්ක කතා කරලා චූටි පුතේ මං හෙට ගෙදර එනවා කිව්ව මගෙ අප්පච්චි අම්මවයි මාවයි තනි කරලා මේ ලෝකෙන් යන්නම ගිහින් වෙද්දි මට දැනෙන වේදනාව දරා ගන්න බැරි උනා..

hospital එක පුරාවටම අදෝනා වලින් පිරිලා මගෙ අප්පච්චි විතරක් නෙවෙයි සුවවෙන්න බලාන ආව ගොඩක් ලෙඩ්ඩුන්ගෙ ජීවිත නැති වෙලා..හොදට හිටිය මගෙ අප්පච්චිගෙ වගේම අනිත් අයගෙ මරණෙට හේතුව බෙහෙත් විස වීමක් වෙද්දි ඒ ගැන මගෙ හිතේ ඇතු උනේ ලොකු කුතුහලයක්..

රාජ් hospital එක පුරාවට එහෙ මෙහෙ යන ගමන් වෙච්ච දේ ගැන විස්තර හොයන අතරේ මං මගෙ අප්පච්චිගෙ නිසල සිරුර බදාන අඩන්න ගමන් හිටියා..

" අප්පච්චි ඔයා හෙට එනවා කිව්ව නේද අප්පච්චි..මං බලන් ඉන්නවා නේ ඔයා එනකන්..කතා කරන්නකො අප්පච්චි.."

" අම්මා මගෙ අප්පච්චිට මාත් එක්ක කතා කරන්න කියන්නකෝ..එයා නැතුව ඉද්දි මං සතුටෙන් නෙවෙයි කියන්නකො අම්මා.."

" කන්හා මගෙ රත්තරං මෙහෙ එන්නකො පැටියෝ.."

" බෑ අම්මා අප්පච්චි ගොඩක් දවස් තනියම හිටියෙ අම්මා ආයෙ තනි කරන්න බෑ එයා ආසාවෙන් හිටියෙ හෙට ගෙදර එන්න.."

අම්මා මාව එයා ලගට ගන්න හැදුවත් මං අප්පච්චිව අතාරින් නැතුවම බදාන හිටියා..

මේ මගෙ ලොකුම හයිය..අප්පච්චි යන්න ගියාම අපි දෙන්නගෙ හීනෙට මොකද වෙන්නේ..

" කන්හා.."

ගොරොසු සන්සුන් කටහඩක් මගෙ කන ගාවින් ඇහෙද්දි ඒ කව්ද කියලා අදුර ගත්ත මං එයාව බදා ගත්තා..

" රාජ් මගෙ අප්පච්චිව මට ගෙනල්ලා දෙන්නකෝ..අනේ එයා හෙල්ලෙන්නෙවත් නෑ නේ..වෙනදට මගෙ ඇස්වලින් එක කදුලු බිංදුවක් වැටුනත් අප්පච්චි මාව බදාන සනසවනේ ඒත් අද මං මෙච්චර අඩද්දි එයා පාඩුවේ ඉන්නවා.."

" කන්හා..මට සමාවෙයන්.."

මගෙ කදුලුවලට සුදු කමිසෙ තෙමිලා යද්දි රාජ් මගෙන් සමාව ඉල්ලුවේ නලලට ඒ උණුසුම් තොල් තද කරන ගමන්..