İnan Bana//•Arcen

21

-☆-

Polisler, yoktu artık.
Suçluluk duygusu,yoktu artık.
Mutsuzluk da yoktu artık?
Ama,cenan vardı.
Bakışları da vardı.
O olmasa bile,o eski bakışları artık olmasa bile,bende bıraktığı izler vardı.
Kafamdaki iz mi?
Yoksa yüzüme ondan yediğim,onun şaheseri 'az' olan,ama psikolojim olarak hiçte iyi olmayan yaralar mı?
Bunlar sadece 'eskileri'n gözümde canlanması içinlerdi.
Peki ya duygularım ve kafamda ağır hasar bırakan travmalarım?
Onlarsan söz etmiyorum bile...

Alarmımın çalmasıyla,daha değişik bir güne uyandım.
Aklımdaki herşey neredeyse gitmişti.Ama cenan,hala orada,aklımdaydı.Attığı bakışlarla aklımdaydı.Bıraktığı yaralar ve yaşattığı travmalar aklımdaydı.

Emreyi de uyandırıp okul için hazırlandık.Bugün kendime özenmek istemiştim,aynı şekilde Emre de.
Acaba okuldakiler komadan uyandığımı gördükten sonra ne tepki verecek,özellikle de cenan.
Tepkisini merak ediyorum,o an suçlunun ben olmadığımı öğrendiklerindeki cenanı merak ediyordum.
Üzerine okul formasını geçirmek pijamasını çıkaran Emrenin vücudundaki yaralara,acıyla baktım.Bazı yerler hala mordu.

"Daha iyi misin,Emre?"

Okul formasını giyinip arkasına döndü.

'Asıl sana sormak lazım,sen iyi misin bakalım?Nasıl hissediyorsun kendini?" dedi.Tebessüm ederek güldüm. "Daha iyi hissediyorum,ama ben sana senin nasıl olduğunu sormuştum,benim için önemli olan o."
O da gülümsemeye başlamıştı.

"Bende aynı şekilde...uzun bir dönem atlattık.Üstümüzden büyük bir yük kalktı.Ama sen dalgın duruyorsun,ne oldu bakalım?"

Emrenin bir anda böyle birşey sormasıyla irkildim.Evet dalıp gitmiştim...ama o aklıma gelip duruyordu.Bunca şeyden sonra hiç birşey olmamış gibi mi davranacaktı acaba?...

"Cenanı düşünüyordum.Ne olacak acaba bundan sonra."

Emre düşünceli bir şekilde bana baktı. "Artık sana öyle davranabileceğini düşünmüyorum.Davranamaz da zaten,ben varım."
"İnşallah öyle olur..."
"İnşallah da,zaten öyle.Masumsun den oğlum,suçlu olmadığın kanıtlandı.Bozma moralini." diyip omzumu patpatladı.Sarılıp "Teşekkür ederim Emrem." dedim. "Ne demek Arifim benim lafı mı olur,kardeşiz biz." birbirimize gülümsedik.Emre her şeyimdi.Bunca zaman yaşadığı şeyler de...düşündükçe,o yara izlerini aklıma getirdikçe kötü oluyordum.Emre bunları haketmemişti...

__________

Okula vardığımızda bahçeye giriş yaptık.Bütün gözler bizim üzerimdeydi.Kafamı eğip yürüyecek halim yoktu,başım dik yürüyordum.Aklıma cenanım gelmesiyle de gözlerimi yere sabitliyordum.
Okula giriş yaptığımızda,yine gözler üzerimizdeydi.Hep böyle yapacaklarsa,hep atak geçirirdim.Böyle bakacak olmalarının bir sebebi yoktu çünkü.

"Hepimiz senden özür dileriz,Arif."

"Bizim aptallığımız."