Σκληρή απόκλιση: Όταν γουστάρω, θα το πάρω.

Glow - Μάρτα

Σύννεφα σήμερα και δε γουστάρω, έχω γυρίσει από δουλειά και πραγματικά είπα να τα αφήσω όλα χύμα. Γαμησέ τα όλα. Καμιά φορά, μια στο τόσο βέβαια πρέπει να τα αφήνεις να ναι όλα πουτάνα. Όχι για πολύ βέβαια, γιατί μετά μπορεί να στα σκάσει περίεργα και να μη βρίσκεις τη σειρά σου καθόλου. Τέσπα, πάω να τσιμπήσω καφεδάκι από το γωνιακό, ποιος ξέρει άλλωστε μπορεί να δουλεύει κι εκείνη. Τη λένε Μάρτα και παλιότερα τα είχαμε πει για πολύ λίγο σε μια κοινή παρέα από τα φοιτητικά χρόνια, αλλά εκείνη σπούδαζε αλλού και δεν την ξαναείδα. Μετά χάθηκα και με κείνη την παρέα και τα γνωστά. Πανεπιστήμιο, το γνωστό πλυντήριο προσωπικοτήτων. Αυτή τη φορά φυσικά μιλάω για το ανακάτεμα γύρω γύρω αλλά πολλές φορές ναι παίζει και το ξέπλυμα. Αν πετύχεις μένεις στην άνεση, αν σε ξεβράσει στον πάτο τότε τον πίνεις μέχρι να βρεις λύση. Ίσως είμαστε στο μεταίχμειο. Αυτές οι αναλύσεις βέβαια είναι για άλλο βιβλίο. Εδώ το φόκους όπως καταλαβαίνει κάποια είναι αλλού. 

Επιστρέφοντας στη Μάρτα, πιστεύω έντονα πως με θυμάται. Ή έστω τα γούστα της δεν έχουν αλλάξει ακόμα κι αν δε θυμάται πως όντως τα έχουμε ξαναπεί γιατί όπως με κοίταζε τότε, έτσι το κάνει και τώρα. Εγώ αυτό το γουστάρω, το γουστάρω φουλ. Μ' αρέσει αλλά παρ' όλο που καταλαβαίνω πως μπορεί να υπάρχει η έλξη μερικές φορές τα πράγματα τα κάνω πιο δύσκολα ή είμαι διστακτικός ανάλογα βέβαια με το τι συμβαίνει στη ζωή μου. Η συστολή μου σε μια περίεργη φάση της ζωής μου θα μου βγει έτσι και στα ερωτικά. Βέβαια μερικές φορές ένα σκηνικό με μια τύπισσα που γουστάρω είναι αυτό που με ανεβάζει και στα υπόλοιπα. Όλα είναι σχετικά και το μόνο που θέλω είναι να πάνε όλα ανεβαστικά. Αν η Μάρτα θέλει να ανέβουμε μαζί τότε θα είμαι εκεί για να ανέβουμε μαζί, ειδικά αν θέλει να ανέβει σπίτι μου μια μέρα μετά τη βάρδια της. Αλλά εντάξει θα δούμε πως θα πάει, δεν είμαι και κάνας γύπας περιοπής, δεν τα γουστάρω αυτά, για την ακρίβεια τα σιχαίνομαι. Αλλά όταν είναι να γίνει η φάση έχω έναν ΟΚ τρόπο να το πάω το πράμα. Βαθιά μέσα μου είμαι ακραία αυτάρεσκος οπότε αυτό δίνει ένα confidence boost πάντα. Βέβαια ναι παράλληλα είμαι και ακραία ταπεινός, ενοχικός και καμιά φορά ο σκληρότερός μου κριτής. Ένας συνδυασμός μάλλον με τίγκα ψυχολογικά που δεν μπορώ να εξηγήσω ακόμα, ίσως όταν έχω πολλά φράγκα να αναζητήσω στις συνεδρίες πως ερμηνεύεται αυτό το φαινόμενο.  

Αφού τα έχω σκεφτεί όλα αυτά για κανα μισάωρο σπαταλώντας το χρόνο μου αναλύοντας ξανά και ξανά και αιθεροβατώντας αλλά και σχεδιάζοντας σαν σπουδαίος τακτικιστής ή σαν προβληματικός στα όρια της τρέλας, αποφασίζω να πιάσω τα κλειδιά μου και να κατέβω κάτω. 
Κόβω το στενό και τσουπ "Balrog Cafe".  Ο τύπος που το άνοιξε πρέπει να είχε λιώσει στο Στριτ Φάιτερ κάποτε και μάλλον είναι της γενιάς των ουφάδικων ή χίπστερ πιτσιρικάς που γουστάρει να το παίζει παλιακός. Μια αχτίδα ήλιου έχει βγεί ξαφνικά κι έτσι αντικρύζω τη Μάρτα. Τα μαλλιά της είναι κόκκινα, δεν κατάλαβα ποτέ αν είναι το φυσικό της, αν και θα μπορούσε μιας και είναι αρκετά λευκή η επιδερμίδα της. Τα μάτια της είναι και γαμώ τα θεάματα με αυτό τον ήλιο που σκάει, κι αυτό ειναι κι ένα κοινό που έχουμε με τη μάρτα αν και πάντα με σκαλώνει τόσο που δεν το έχω πιάσει το χρώμα πλήρως. Εμένα τα μάτια μου σε κανονικό φως είναι κάπως φουντουκί ανοιχτά αλλά με μια πολλή μικρή δόση πράσινο και αυτό φαίνεται περισσότερο σε φωτισμό όπως ο τωρινός. Βέβαια δεν έδωσα ποτέ βάση στο χρώμα των ματιών με καμία τύπισσα ούτε και θεωρώ πως είναι κάτι το τρελά ιδιαίτερο σα χαρακτηριστικό γιατί δίνω τόσο βάση σε αυτή τη σπίθα που αναζητώ που όταν τη βρω μπορεί και να μην καταλαβαίνω καν χρώματα και να μην εστιάσω ποτέ εκεί. Αυτό με τραβούσε πάντα αυτή η γαμημένη σπίθα, μια σπίθα πέρα απ' τα χρώματα. Και η Μάρτα είναι μια απ' αυτές που την έχουν. Δε συμβαίνει πάντα, αλλά όταν το βλέπω αυτό είναι σαν να βλέπω τα πάντα μπροστά. Ξέρω ότι όταν φασωθούμε  θα χει πυροτεχνήματα και τα γαμήσια μας θα είναι φωτιά. Δεν πέφτω έξω ποτέ.