Hayatın pahasına koruduğunu çocuklar için ölüp sonra rekarne olursan ve tarih kendini tekrar ederse ne yapardın?
!Kitap,Enhypen webtoon'undan uyarlanmadır önce onu okumanız önerilir.!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir süredir çocuklarda hiç bir güç ortaya çıkmadı ama ilaçlar onların eski neşesini aldı. Eskisi gibi top oynamıyor, birbirleriyle şakalaşmıyorlar. Hepsi sabah uyanmakta zorlanır oldu, onların adına çok üzülüyorum. Sessizce kenarda durmuş yemeklerini yiyen çocuklara baktım. Zar zor yiyorlardı, ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. Onlar ilaçları vitamin sanıyorlar ama sanki Jino onların vitamin olmadığının farkında. Sürekli onu ilaçlar hakkında konuşurken duyuyorum.
" İçmek istemiyorum!" Noa'nın bağırışı ile kendime geldim. Önündeki ilaçları ittirmiş kızgın gözlerle bize bakıyordu. Sanki yardım ister gibi gözlerime bakınca onlara yalan söylediğim için hep pişman olduğum aklıma geliyor. Dolan gözlerimi saklamak için bakışlarımı yere indirdim.
" Ama küçük efendi içmeniz gerekiyor. Büyümeniz için çok önemli bu vitaminler." Çalışanlar zorla ilaçları alıp Noa'ya uzattılar.
" Kardeşim yerine ben içerim." Shion hızla çalışanın elindeki ilaçları almış içmişti.
"SHION!" Hızla öne atılmış ilaçları almaya çalışmıştım. Ama çok geçti, o çoktan yutmuştu bile. Korkuya yüzüne baktım.
" Sorun yok Aeri, ben iyi-" Gülerek konuşurken birden konuşması kesilmiş ağzından kan gelmeye başlamıştı. Korkuyla küçücük ama her geçen gün büyüyen Shion'u kucağıma almıştım ki birden kollarımda bayılması ile çığlık atmış koşarak revire gitmiştim.
" YARDIM EDİN, ACELE EDİN!"
Hemşire Shihon'u kucağımdan almış kontrole başlamıştı. Herkes odaya doluşmuştu. Ellerim titriyor, hüngür hüngür ağlıyordum. Yıllardır onların bakıcısı olmuştum ben. Onları ben büyütmüştüm, binevi anneleriydim ben onların. Canım dan çok seviyordum onları. Onların minicik bir yerine bir şey olsa dünyam yıkılıyordu benim.
Korkuya geri geri gitmiş, çıkmıştım revirden. Koşarak bahçeye çıkmış çalıların arasında bir ağacın dibine çökmüş kendimi sakinleştirmeye çalıştım. Dizlerimi kendime çekmiş eteğimi düzeltmiş kafamı dizlerime dayamış ağlamamı durdurmaya çalışıyordum.
Bir anda bana sarılan minik bir bedenle kendime geldim. Kafamı kaldırıp baktığımda Solon bana sarılmıştı.
" Korkma Aeri, o iyileşicek. Sen hep böyle dersin. Bir sorun olmadığını bizi koruyacağını söylersin. Shihon iyi olacak, korkma."
Burukça gülümsemiş bende kollarımı ona dolamıştım. Bir gün onlardan ayrılacak olmak beni çok üzüyor. Onlar normal çocuklar değil, onlar yüzyıllarca yaşayacak. Ya ben? Ben ne kadar yaşayacağım ki? Ben sıradan bir bakıcı kızım. Ne kadar ömrüm kaldı onlarla birlikte...
