de 94ste hongerspelen

HET BEGIN VAN HET EINDE

Ik wordt wakker in mijn kamer , het is er warm . Ik sta op om me te wassen in de badkamer die net naast mijn kamer ligt . Dan hoor ik het , gesnik uit de kamer van mijn broers . Ik ga binnen omte kijken wat er is. Mijn kleinste broertje Milan zit naast zijn grotere broer Stef hij beschermd hem zoals een echte broer . Ik ga naast Stef zitten en vraag aan hem wat er scheelt ,hij zegt dat hij bang is dat iemand van ons gezin gekozen wordt voor de boete . "We hebben namelijk veel kans weet je , we zijn met zessen en onze naam doet allemaal meer dan drie keer mee" . Ik zeg tegen hem dat niemand van ons gezin naar de arena zal moeten gaan , omdat er zoveel briefjes in zitten . Het is natuurlijk niet onmogelijk maar de kans is echt klein, dat laatste zeg ik hem niet . Nadat ik hem heb getroost zeg ik tegen hem dat er nog vijf anderen zijn die zijn plaats kunnen innemen . Milan zegt dapper "Als ze jouw naam afroepen dan zal ik gaan" .Stef kijkt zijn kleine broer aan.

Ik ga naar de badkamer . Daar was ik mijn gezicht en ik denk terug aan het gesprek dat ik daarnet met mijn broertje had . Het was zo lief hoe hij voor Stef opkwam . Hij zei het zonder aarzelen , zo dapper als een echte jongen . Ik hoop alleen dat er niemand van ons gezin naar de spelen moet , we zijn zo een hechte familie . De mensen in het dorp vragen me vaak of ik het wel uithoudt met al die jongens . Ik zeg hun dan dat het wel meevalt. We plagen vooral Milan en Stef . Joachim die al 17 is en voor de laatste keer mee doet aan de boete . Daarna kan hij gaan werken in de winkel die mijn ouders hebben . Pieter die 16 is , is de koppigste van het gezin , mijn moeder zegt dat het door de leeftijd komt . Hij heeft het nog altijd moeilijk met de dood van ons zusje Chiara . Ze is gestorven toen ze drie was , doordat ze werd aangereden door een auto . Er rijden hier niet zo veel auto's rond en dat komt vooral omdat er al veel ongelukken zijn gebeurd met auto's . Arno die ook vijftien is zoals ik , is mijn tweelingbroer. We hebben een hele close band samen . Ik kom ook het beste met hem overeen , mam zegt dat we zo een speciale band hebben doordat we een tweeling zijn .

Dan is er Stef die 12 is , hij is de emotionele van het gezin , en trekt zich veel aan van wat anderen zeggen . Voor hem ben ik zijn grotere zus , hij kijkt erg naar me op zegt Joachim . Milan is dan onze kleine dappere jongen van 7 jaar , hij heeft het niet graag dat je hem klein noemt , maar het is zo grappig om hem daarmee te plagen . En dan houden we mijn ouders en mijzelf nog over .

Mijn moeder is een hele wijze dame en ze heeft een eigen zaak die heel goed draait omdat ze kledij verkoopt , ze verwacht van mij dat ik dat later ga voortzetten , ik ben het daar niet mee eens .Kleding interesseert mij niet echt, maar dat weet ze nog niet , ik wacht nog om het haar te vertellen .

Mijn vader is een echte man hij werkt alle dagen behalve op zondag . Hij is beenhouwer van beroep en kan daardoor zware dingen dragen . Hij heeft een slagerij en hij verwacht van mijn broers dat ze die later gaan uitbreiden . Joachim en Pieter gaan jagen in de bossen en brengen dan de beesten mee . Ze hebben me ook al eens meegenomen , maar ik ben niet zo goed in beesten de keel doorsnijden . Ik heb liever dat je ze gewoon doodsteekt dan dat je ze laat verdrinken ofz .Dan hebben we mij nog over .

Ik ben Kalila en ik ben 15 jaar ,ik heb lang blond haar dat ik meestal in een dot draag of in een vlecht en ik heb blauwe ogen , mijn vader zegt dat ik de mooiste blauwe ogen heb die hij ooit heeft gezien . Ik heb een tweelingbroer Arno, die erg op mij lijkt. Arno en ik lijken niet op de anderen , die hebben bruin haar en blauwe ogen , dus niet echt veel mensen denken dat we allemaal één groot gezin zijn .

Ik ben goed in het vechten , dat komt door mijn broers , die hebben me gehard . Voor hun ben ik kleine weerloze Kalila , dat dachten ze tenminste tot dat ik Joachim 's hand brak . Nu behandelen ze me meer als een jongen , dat heeft voordelen maar ook nadelen . Geloof me maar , ze zeggen tegen mij wel dat pap hun heeft gezegd dat er mij niks mag overkomen . En als ik een vriendje heb dan gaan ze altijd eens "praatten "met hem . Als ik wil weggaan of zo dan moet er altijd iemand van mijn broers mee met mij . Leuk is dat niet maar we zijn familie , een familie die er altijd voor elkaar is . Toen Chiara doodging hebben we elkaar gesteund en we zijn der sterker uitgekomen . Dus het zou erg zijn als er iemand naar de arena zou moeten gaan .