Chapter 03

7 5 0
                                    


    Meeting the Enigmatic Stranger


Nagising si Raya sa isang tono ng boses, sa tingin niya ay ito na ang boss niya dahil sa malalim na boses nito. She stood up and looked at the man who was now staring at her from his swivel chair

Nakaupo ito at seryosong tinitignan siya. His eyes are blue like a clear ocean, and his hair is as black as coal. His thick eyebrows seem to grip his forehead, complementing his handsome face. His thin, reddish lips appear as if he used something to color them, and his straight nose seems almost like it wants to pierce through.

Kinabahan si raya ng magsalita ito. "Are you my new secretary?"

Nauutal na sumagot si Raya sa tanong ng lalaki "Y-yes, it's me."

Nabalot ng katahimikan ang buong kwarto bago magsalita ulit ang lalaki. "I think Vernice already told you my dislikes."

Tumikhim siya bago magsalita. "Ah, yes, Vernice said you don't like sweet coffee, it should be pure black coffee. And you don't like dir-" Bago pa man niya matuloy ang sasabihin pinutol na ito ng lalaki.

"And I don't like talkative people." Seryosong sambit nito. "Go back to work, miss?" Dugtong pa nito.

Sinagot niya naman ito. "My name is Raya Elara Sinclair, but you can call me Aya, Ela, Ara, Raya, or Elara, it depends on which one you prefer to call me." mahabang pagpapaliwanag nito.

"Okay, go to work, Ms. Raya." Tugon nito sa sinabi niya.

Ngumiti si Raya bilang tugon at umupo sa kaniyang mesa para mag simula ng mag trabaho bilang sekretarya ng lalaking ito.

Tiningnan niya ang oras sa kaniyang cellphone at saktong tapos na ang trabaho niya. "Sa wakas makakauwi na ako." Bakas sa mukha nito ang saya at sinabayan niya pa ito ng paguunat-unat ng katawan.

Lumapit siya sa lamesa ng boss niya na ngayon ay tutok sa pagta-type sa kaniyang laptop.

"S-sir, can I go home now?" kinakabahang tanong niya rito.

" hmm?" Tinitigan muna siya nito bago muling magsalita.

"Yes, you can go home now. Thank you." Ngumit si Raya at nagpasalamat din. "Thank you too, sir."

Lumabas siya ng building at itinuwid ang braso para pumara ng taxi, akmang sasakay na siya ng bigla siyang itulak ng isang babae at biglang sumakay ito.

Naiinis siya, siya naman ang pumara ng taxi na iyon.

"Bakit ba ang malas ng araw ko ngayon." Bakas sa boses nito ang natatawa at halong inis.

Nakarating na nga si Raya sa inuupahan niyang condominium, pumasok siya rito at pumunta ng banyo para maglinis ng katawan.

Pagkatapos niyang magbihis dumiretso siya sa kusina para magluto ng hapunang kakainin niya. She cooked noodles and fried an egg. Hindi na niya kayang magluto pa ng iba dahil gutom na gutom na siya, sabagay hindi siya kumain ng umagahan kanina.

Nagliligpit ng kinainan si Raya ng biglang tumunog ang cellphone niya. Pinunas niya ang basang kamay sa damit niya bago sagutin ang tawag mula rito.

"Hello, Ma?" Sagot niya sa kabilang linya.

"Hello, Aya. Anak may pera ka ba riyan?" Tanong ng mama niya sa kaniya.

"Hindi ka ba binibigyan ni papa ng pera? Kakahanap ko lang din ng trabaho ngayon. Ma naman."

Binalot ng katahimikan ang kabilang linya ng telepono. "Ma?" Nag-aalala si Raya sa nanay niya.

"N-nak?" Ramdam sa boses nito na gusto na nitong umiyak.

"Nag-away na naman ba kayo ni papa? Ma, sabi ko naman saiyo sumama ka na lang sa akin dito sa condo ko."

"Paano na ang papa mo kung sasama ako saiyo, Aya?"

Raya's mother finally broke down in tears, which she had been trying to hold back earlier.
"Ma naman, wala ng pake sa atin si papa! Nag-uwi na nga siya ng babae riyan sa bahay eh, hanggang kailan mo ba titiisin si papa ,ma??!" She couldn't help but to shout at her mother while crying.

Naramdaman niya ang bigat at sakit na dinadala ng nanay niya.

"Sige na Raya, anak." Raya was about to speak when her mother ended up the phone call.

Napaupo siya sa gilid ng kama niya sa kwarto habang sapo-sapo ang ulo niya. Ang bigat ng nararamdaman niya pakiramdam niya ang malas-malas niya. Tumayo siya at ibinagsak ang katawan sa kama niya habang nakatulala at malalim ang iniisip na nakatingin sa kaniyang kisame. Her eyes slowly closed and she fell asleep..

Whispers of the Sacred vowWhere stories live. Discover now