promise.

burn the town.

Gözlerimi gezdirdim her bir köşede, karanlıktan başka bir şey bulabilmek umuduyla. Etrafımda onlarca, belki yüzlerce kez döndüm; koştum, durdum, sonra tekrar koştum, hem de delicesine... Fakat tek gördüğüm koskoca bir siyahlıktı... Neredeyim, diye sordum içimdeki 'ben'e; yokluk mu bulunduğum yer, yoksa varlığın merkezine mi hapsoldum?

*
*
*

"Violet!"

Başımdaki kulaklığımı indirip bakışlarımı Axel'a döndürdüm.

"Seni çağırıyorlar, vakit gelmiş."

Çantamı koluma takıp ayaklandım. Okulda dönemin ilk sınavı bugündü, hazırlığımı tamamlamış olduğumdan içim rahattı. Yine de profesörlerden gözüm korkmuyor değildi, 'bizi hayata hazırlayabilmek' için ellerinden gelen bütün zorbalığı gösteriyorlardı ne de olsa.

Salona vardığımda etrafa yayılan dezenfektan kokusu ile başımın döndüğünü hissettim. Büyük salonun tam ortasına kadar yürüyüp önümde küstah bakışlarıyla beni süzen -daha önce hiç sınavına girmediğim- profesörlere hafifçe eğilerek saygı selamı verdim.

"Violetta Hunt?"

"Benim, efendim."

Burnunun ucunda siyah kemikli gözlüğü olan siyah saçlı, takım elbiseli kadın elindeki kağıda bakarak başını salladı.

"Kendini tanıt bize, Violette."

Gözümü kapatıp derin bir nefes alarak ciğerlerimin dolduğunu hissettim. Konuşmak için boğazımı temizledim.

"18 yaşındayım, bu yıl 2. sınıftayım ve Ateş'e yakınlığım var."

Profesörler, beni baştan aşağı süzerek dinledikten sonra birbirine göz ucuyla bakıp kendi aralarında gülüşmeye başladılar. Bu tepkiyi anlamlandıramayarak gözlerimi kıstım ve bakışlarımı beni sorgulayan kadına diktim.

"Violette..."

Bana seslenmesini beklemediğim en solda oturan sarışın, okyanus gözlü adam sırıtarak bana bakıyordu. Bu bakışların altındaki hiçbir şey 'iyi' değildi.

"Geçmişin hakkında herhangi bir bilgiye sahip misin?"

Geçmişim mi?.. Ne?

"Annem, Alyssa Hunt, ben çok küçükken vefat etti. O, Ateş taşıyıcılarının en güçlüsüydü benim gözümde. Babamın yaşadığını biliyorum fakat yüzünü bile zar zor hatırlıyorum, nasıl biri olduğu hakkında hiçbir fikrim yok. Geçmişten kastınızın ne olduğunu doğru anladıysam benim bildiklerim bu kadar, Profesör."

Adamın yüzündeki gülümseme genişledi, başını ileri geri salladıktan sonra dirseklerini masaya dayayıp ellerini birleştirdi.

"Tahmin ettiğim gibi..."

Eğer kendi iyiliğimi istiyorsam şu an ağzımı kapalı tutup uslu kız rolünü oynamalıydım, ne yazık ki merakıma ve sinirime yenilip dudaklarımı araladım.

"Ne demek istediğinizi açar mısınız, Profesör?"

Mavi gözlü adam kaşlarını kaldırarak şaşkın bakışlarla birkaç saniye beni izledi.

"Sınavda olduğunuzu unutuyorsunuz, Violette Hunt. Her bir davranışınız notunuzu etkiler, tahmin ettiğiniz üzere."

Hızlıca gözlerimi ayaklarıma dikip içimden kendime küfürler savurdum.

"Özür dilerim, Profesör. Haklısınız."

Siyah saçlı kadın sözü devraldı.

"1. sınıftaki öğretmenlerin senin olağanüstü bir güce sahip olduğunu düşünüyorlar. Bundan ötürü senin sınavın herkesinkinden daha zor olacak, Violette. İlk olarak, duvarını görelim."

Gözlerimi kocaman açarak kadına baktım. Ateş duvarı oluşturma, sahip olduğum tecrübeye kıyasla yapılabilecek en zor büyülerden biriydi. Paniğin damarlarımda hızla yol aldığını hissedebiliyordum. Yumruklarımı sıkıp kendimi nefes almaya zorladım. İyice sakinleştiğimi düşündüğümde gözlerimi kapatıp ateşime odaklanmaya çalıştım. Ellerimi havaya kaldırarak sıcağın zihnimden parmak uçlarıma doğru kaydığını hayal ettim. Gözlerimi hafifçe açtığımda ellerimdeki ışığı gördüm, buraya kadar her şey oldukça kolaydı.

Şimdi bu ışığın bir kalkan gibi önümü kapladığını ve gittikçe yayıldığını düşünmeye çalıştım. Bu çok fazla ateş gücü gerektiriyordu. Alnımdan yanağıma doğru akan teri hissedebiliyordum. Kendimi daha çok zorladım, bu sınavı geçmem gerekiyordu.

Yüzümde yüksek bir sıcaklık hissetmeye başladığımda yorgunluktan yığılmak üzereydim. Yavaşça gözlerimi açıp şaheserime baktım. Dudaklarım hiçbir çekinme göstermeden gururla yukarı kıvrıldı. Yaklaşık yirmi metrekarelik bir ateş duvarı tam karşımdaydı.
.
.
.