İmkansız İmkansız Olarak Kaldı

5. Bölüm

Tenefüslerde ilkokuldan arkadaşım olan Esinin yanına gidiyordum. Her tenefüs olmasa da birkaç tenefüs beraber takılıyorduk.

Ne kadar belli etmemeye çalışsamda Esin ve diğerleri anlamışlar. Berkaya karşı duygularımın değiştiğini.

Nasıl böyle olduğunu bende anlamıyordum.  Çocukla sadace karşılaştık bakıştık bitti. Neden ona karşı böyle oluyordum ?
Aklıma gelen tek sebep "buna kim bakar" diyip çocuğa benim bağlanmam.

Bir gün tenefüste Doğa'nın yanına gidiyordum. Koridorun ışıkları kapalı olduğu için karşıdan gelen iki kişinin kim olduğunu önce anlayamadım. Yaklaştıkça biraz da olsa anlaşıyordu yüzleri. Kim olduğunu anlamaya çalışırken bir de baktım Berkay. Ben kenera çekilmeden buna bakıyordum. Neredeyse dip dibeydik. Ben çekilir diye düşünmüştüm ama çekilmedi. Geçerken bakıp hafif gülümsemişti. Kolumuzda hafif birbirine değmişti. Tabi bu çok normal bir şey ama o an ki heyecanımı kimse bilemez. Küçük bir şey benim için büyük bir şeydi o zamanlar.

Hızlıca Doğanın sınıfa gittim.

Nur
-Doğaaa

Doğa
- Aha bir şey olmuş gene.  Noldu ?

Sınıftaki gıcık kendini beğenmiş ego fışkıran çocuk hemen dönüp

- Oo noluyo ordaa

Doğa
-Bir şey yok ya önüne dön sen

Tabi önüne dön diyince dönmez. Hâlâ gıcık  etmek için bakar bu tipler.

Nur
-Ne bakıyon la dönsene önüne

Berat
-Tamam abla kızma

Doğa
-Noldu bakem anlat

Nur
- Ya ben buraya geliyodum. Bu da koridorda çıktı karşıma. Yan yanaydik görmen lazım. Çekilmedi de biliyon mu

Doğa
-Oooo.

Nur
-Guluyodu bir de

Doğa
-Aman bu çocukta hep guluyo.