ΜΟΡΤΕ #SSBC24

Δίχως καρδιά /part 2

Mέσα στον λευκό γοτθικό ναό, επικρατούσε ησυχία απόλυτη. Οι Κουίλ είχαν ολοκληρώσει τις δεήσεις και είχαν αποσυρθεί. Στο μέσον της εσωτερικής λίμνης, υπήρχε μία νησίδα, όπου επάνω της δέσποζε μία πανάρχαια ελιά. Λαμπερές πυγολαμπίδες ζουζούνιζαν απαλά, απολαμβάνοντας τη γλυκάδα του ηδύφωτος. Ο ναός και το υπέροχο περιβάλλον του, με τα νερά των τριών ποταμών, να καταλήγουν να αγκαλιάζονται νωθρά στο εσωτερικό του, δημιουργούσε έναν μυστικισμό. Ο Ντάρρεν είχε χρόνια να έρθει. Μεγάλωσε μονάχα με τον πατέρα του και κάθε φορά που τον ρωτούσε για τη δολοφονία της μητέρας του, δεν έπαιρνε ποτέ απάντηση, πέραν της γνωστής. Πως τη σκότωσαν οι Μαγικοί, τα πλάσματα δηλαδή που προσομοίαζαν με τους Δαίμονες περιλαμβάνοντας κάθε ον που διέθετε μαγικές δυνάμεις. Αυτά, δεν ήταν άλλα από τους Κέρβους, τους γεωπόνους της Έμερφελ, τους βρικόλακες και τους Νεκρομάντεις. Πριν από χρόνια, φημολογούταν πως υπήρχαν Άγγελοι που βρίσκονταν στη γη. Κάποιοι ανάμεσά τους ήταν οι Ισορροπιστές του Φωτός και του Σκότους, κρυφοί από τους υπόλοιπους, ώστε οι δυνάμεις της γης να είναι μοιρασμένες και να διατηρείται η ισορροπία. Όταν όμως χάθηκαν αναπάντεχα, τα πάντα κατέρρευσαν. Ο κόσμος γέμισε ανασφάλεια και οι Μαγικοί μπλέχτηκαν σε μάχη με τους ανθρώπους. Οι απώλειες ήταν δυσβάσταχτες και για να σταματήσει όλο αυτό, οι μεν αποσύρθηκαν για πάντα στο Ντέντγουολ και οι άνθρωποι στην υπόλοιπη Έμερφελ. Οι Άγγελοι κλονίστηκαν, ξέπεσαν και μεταμορφώθηκαν σε Μάαθς, Δαίμονες. Κάτι τέτοιο δεν ίσχυε για όλους. Κάποιοι ανάμεσά τους, εξακολουθούσαν να υπάρχουν, βοηθώντας τον κόσμο και αναζητώντας μάταια τους νέους Ισορροπιστές. Αν οι δυνάμεις τους συγκεντρώνονταν σε ένα πρόσωπο, αυτό θα έφερνε την καταστροφή.

Ο Τζάρεθ είχε απόλυτη γνώση της ιστορίας. Οι Μαγικοί δεν θα ήξεραν από πού να φυλαχθούν. Θα τους έβγαζε από τη μέση και στον κόσμο θα κυριαρχούσαν οι Κυνηγοί. Οι Άγγελοι δίχως τους Ισορροπιστές στους θρόνους, ήταν ένα τίποτε. Αδύναμοι και εξαφανισμένοι. Το μόνο που του έμενε, ήταν να εντοπίσει τον σημερινό Ισορροπιστή του Φωτός, καθώς τη δύναμη του Σκότους, την είχε ήδη κλέψει. Πώς αλλιώς θα διατηρούσε την αιώνια Άνοιξη στη Χρυσή Αυλή;

«Καλώς τον. Αποφάσισες επιτέλους να αφήσεις τον Βορρά;» πρόφερε μελιστάλακτα σαν είδε τον γιο του να πλησιάζει.

«Αναγκάστηκα, πατέρα. Το βασίλειο εκεί, είναι υπέροχο και οι σπουδές μου ακόμη καλύτερες. Ωστόσο, με κάλεσες εδώ απρόσμενα και δεν γνωρίζω τον λόγο. Πήγα στη Γκόστον, στο άνδρο των φρικιών, δεν είδα τίποτε το περίεργο. Ακόμη και ο πρίγκιπας των βρικολάκων, ήταν μαζεμένος, επομένως, θαρρώ πως πρέπει να πηγαίνω»