Stay (Dutch)

Hoofdstuk 1: Reünie

Hoofdstuk 1

Ze had geen idee wat de toekomst voor hun twee zou brengen. Maar ze wist al helemaal niet dat die toekomst zo snel zou eindigen. Maar het kleine beetje hoop dat ze diep in haar hart bewaarde dat hij terug zou komen, raakte langzaam aan op. En op de dag dat het bijna op was, kwam hij eindelijk terug.

'Kijk uit!' Zegt Harry en hij grijpt mijn bovenarm vast met zijn lange vingers zodat ik niet val. Hij wacht tot ik weer stevig op mijn voeten staat voordat hij mijn arm loslaat.

"Bedankt." Dank ik hem stilletjes. "Het was leuk vanavond." We zijn bijna bij mijn huis aangekomen, nog maar een paar straten en dan zijn we er. Er hangt een bepaalde spanning tussen ons in de lucht. En ik ben er zeker van dat hij die spanning ook voelt.

"Ja." Stemt hij met me in met een voldane grijns op zijn gezicht. Hij en Jack hebben een grap uitgehaald met de ober in het restaurant, de arme jongen.

"Ben je nerveus voor morgen?" Vraag ik hem terwijl ik een steentje voor me uit trap. Vanavond was eigenlijk een afscheidsfeestje voor Harry, omdat hij morgen vroeg weggaat om auditie te doen bij de X-Factor.

"Een beetje. Maar we weten allemaal dat ik helemaal niet zo nerveus moet zijn, omdat ik de beste zanger in de hele UK ben." Antwoordde Harry me verwaand en ik sloeg hem speels op zijn bovenarm. "Grapje." Zegt hij en beweegt zijn wenkbrauwen op en neer zodat ik in de lach schiet.

"Je bent zo'n idioot. Maar wel een idioot die ik heel erg veel ga missen." Zucht ik. "Maar beter ben je weg voor een hele lange tijd omdat dat in dit geval een goed teken is als je lang weg blijft." Dat is de waarheid. Hoe verder hij komt in deze wedstrijd, hoe langer hij moet blijven. Zo simpel is het. We hebben de trapjes voor mijn voordeur nu bereikt.

"Zo." Zegt Harry terwijl hij leunend naar achter staat met zijn handen in zijn achterbroekzakken. "Dit is het dan."

"Dit is het." Zeg ik en barst in tranen uit. Harry klemt zijn zachte armen om me heen en strookt kalmerend met zijn handen over mijn rug.

"Shhh. Ik ga niet voor altijd weg, weet je. Misschien vinden ze me wel niet goed genoeg en sturen ze me meteen terug. Maar ook al kom ik verder, ik beloof je dat ik je een dag kom opzoeken. Dat beloof ik." Fluisterd hij zachtjes in mijn haar. In onze kleine vriendengroep, voelden Harry en ik ons het meest aangetrokken naar elkaar toe. Ik zie hem zelfs als mijn beste vriend, maar ik heb geen idee of hij me ook zo ziet.

"Slaap lekker Harry." Zeg ik terwijl ik me bevrijd uit zijn armen. We kunnen hier niet voor eeuwig zo blijven staan, ook al wil ik zo graag dat het wel kan.

"Slaap lekker Lauren." Zegt hij en plant een kus op mijn voorhoofd voordat hij zich omdraait en wegloopt. Toen realiseerde ik me pas dat je nooit inziet hoeveel iemand daadwerkelijk voor je betekent, tot op het moment dat diegene je gaat verlaten.

HET HEDEN

Ik vertel de taxichauffeur het adres van het café waar we afgesproken hebben en stap in de taxi. Om eerlijk te zijn, ben ik best wel nerveus om hem weer te zien. Het is bijna 5 jaar geleden sinds die nacht. Ook al heb ik naar elk optreden van hem gekeken bij de X-Factor en heb hem zelfs daarna wel eens gegoogeld om te kijken wat er met hem gebeurde, toch ben ik benieuwd om het met mijn eigen oren te horen, en hem het met zijn eigen stem te laten vertellen.

Maar naast enthousiasme, schuilt er ook een gevoel van angst diep in mij. Wat als onze vriendschap niet meer hetzelfde is als vroeger? We zijn allebei nu 5 jaar ouder, hij 21 en ik 19, dat is toch iets anders dan 16 en 14. Wat als hij opeens super onaardig is geworden door zijn plotselinge beroemdheid? Nee, dat is belachelijk om te denken. Harry is Harry. Als ik toch een ding zeker weet, is dat de gillende meidenmassa en hoge bankrekening niks aan hem verandert zullen hebben op de negatieve kant. Dat heb ik gedeeltelijk al gemerkt aan de whatsapp gesprekken die we hadden. Gedurende de tijd dat hij bij de X-Factor was appte we constant, aan een stuk door, iedere dag. Daarna verwaterde het wel een beetje, van iedere dag naar een keer in de week, maar het contact bleef er.

"Mevrouw, we zijn op uw bestemming aangekomen." De chauffeur schrikt me wakker uit mijn gedachte. Ik betaal hem een redelijk bedrag voor een rit van 15 minuten en stap uit de taxi. De al een beetje warme april wind verwelkomd me en een rilling loopt over mijn rug. Had ik nou toch maar een jas meegenomen. Snel steek ik de straat over en haast me het café in, waar de temperatuur toch een stuk aangenamer is. Een jonge man niet veel ouder dan mij komt met een vriendelijke glimlach naar me toelopen. "Welkom bij Daniel's Pub." Verwelkomt hij me. "Kan ik uw jas aannemen?"

"Ja natuurlijk." Glimlach ik terug naar hem en overhandig hem mijn jas, die hij over zijn arm hangt. "Heeft u gereserveerd?" Zal Harry gereserveerd hebben? Ik heb geen idee.

"Uhm, ik zou hier eigenlijk met iemand afspreken en ik heb geen idee of hij gereserveerd heeft of niet. " Antwoord ik eerlijk en voel een blos op mijn wangen komen.

"Ik zal wel even voor uw kijken. Wat is de naam van uw gezelschap?" Stelt hij mij gerust en pakt een klein noteblokje uit de voorkant van zijn schort.

"Styles." Hij slaat een paar bladzijdes om en stopt dan.

"Tafel 14. Hij is er al." Kijkt hij op en glimlacht weer naar me. "Ik zal u erna toe brengen."

De ober leidt me door de drukke eetzaal naar de achterkant van de zaal, waar het licht lichtjes gedimd is. Maar één tafel is er bezet. De persoon zit met zijn rug naar ons toe. Ik voel mijn hart sneller kloppen in mijn borstkas.

"Dit is tafel 14." Zegt de ober en loopt weg terwijl de persoon zich langzaam omdraait...