DIAMONDS ARE FOREVER

2

Nagising ako sa tunog ng mga tilaok ng mga tandang manok at ang mahinang ingay ng umagang gawain. Nag-inat ako at huminga nang malalim bago napagdisesyonan na mag-ayos ng sarili para maghanda sa paglinis ng mansion.

Pagkatapos matapos ang aking mga gawain, nagkaroon ako ng libreng oras. Nagpasya akong maglibot sa pamilihan ng baryo, sabik na makita pa ang Burgos at baka makahanap ng anuman na maibabalik kina Lola Elda at Leo. Habang naglalakad ako sa mga nagkakaingay na tindahan, ang makukulay na tanawin at mga magiliw na mukha ay nagpasaya sa akin. Ito'y tila malayo sa pormal at mabantay na kapaligiran ng palasyo.

Samantala, si Leo ay pumunta sa ilog para manghuli ng isda, isa sa kanyang pang-araw-araw na gawain upang matulungan ang kanyang lola at ang kanyang sarili. Mahusay siya sa paggamit ng pamingwit, at ngayon, swerteng marami siyang nahuli. Pagsapit ng tanghali, marami siyang huli at pumunta sa pamilihan upang ipagbili ang mga isda.

Pagsapit ng gabi, bumalik ako sa mansyon, magaan ang puso mula sa mga pakikipagsapalaran ng araw. Naabutan ko sina Lola Elda at Leo na naghahanda ng hapunan, at sumali ako sa kanila, nararamdaman ang lumalalim na pakiramdam ng pagkakabuklod sa kanilang maliit na pamilya.

Habang naghapunan, inabot ni Leo sa akin ang claw clip.

“Nakita ko ito sa pamilihan kanina. Naalala kita at baka magustuhan mo,” sabi niya, may kahiyang ngiti sa kanyang mga labi.

Nagliwanag ang mga mata ko habang tinanggap ang clip. “Napakaganda nito, Leo. Salamat.” Maingat kong inipit ito sa aking buhok.

Pinanood lang kami ni Lola Elda ng may mahinahong ngiti bago bumaling sa akin.

“Ameera, napag-usapan namin ni Leo kanina. Mayroong eskwelahan sa baryo na pinapasukan ni Leo. Iniisip ko na maganda rin kung mag-enroll ka. Magiging magandang oportunidad ito para matuto at makipagkaibigan.”

Nag-alinlangan ako, ngunit interesado sa ideya. “Salamat, Lola Elda. Pinahahalagahan ko po ang alok pero pagg-iisipan ko pa po.” Lalo na at baka may makakilala sa akin roon delikado na.

Pagkatapos naming kumain ng hapunan, nagpasya kami ni Leo na lumabas at maglakad-lakad sa paligid ng baryo. Ang gabi ay malamig at tahimik, at ang mga bituin ay kumikislap sa kalangitan. Habang naglalakad kami, naramdaman ko ang kagaanan sa aking puso, tila lahat ng alalahanin ko ay nawala pansamantala.

"Masarap pala dito sa gabi," sabi ko, humihinga nang malalim at nararamdaman ang sariwang hangin.

"Oo, tahimik at payapa," sagot ni Leo, naglalakad sa tabi ko.

Nagpatuloy kami sa paglalakad hanggang sa marating namin ang maliit na burol na tinatanaw ang buong baryo. Umupo kami sa damuhan at tinanaw ang mga ilaw ng bahay sa ibaba. Ang tanawin ay kahanga-hanga at nakakaaliw.

"Salamat, Leo," sabi ko, tumingin sa kanya. "Salamat sa pagtanggap sa akin dito. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko kung wala kayo ni Lola Elda."

Ngumiti si Leo at tumingin sa akin. "Walang anuman, Ameera. Masaya kaming nandito ka. Para ka na rin naming pamilya."

Pakiramdam ko ay tunay akong bahagi ng kanilang pamilya. Habang nakaupo kami roon, pinag-usapan namin ang iba't ibang bagay – ang buhay sa Burgos, ang mga alaala ng aming nakaraan, at ang mga pangarap para sa hinaharap. Nalaman ko na may mga pangarap din si Leo na maglakbay at makakita ng iba't ibang lugar, ngunit sa ngayon, masaya siya sa kanyang simpleng buhay sa baryo.

Habang tumatagal ang aming pag-uusap, napansin kong lalong nagiging komportable ako sa piling ni Leo. May kakaibang koneksyon na nabubuo sa amin, isang pagkakaibigan na tila lumalalim pa sa bawat araw.

Nang magpasya kaming bumalik na sa mansyon, magkasabay kaming naglakad sa madilim na daan. Bago kami pumasok, tumigil kami sandali sa hardin at tumingin sa mga bituin.

"Ano kaya ang hinaharap para sa atin?" tanong ko, iniisip ang mga hindi tiyak na bagay sa aking buhay.

"Hindi ko alam," sagot ni Leo, "pero sigurado akong anumang mangyari, magkasama tayo nila Lola. At sa bawat hakbang, nandito kami para sa'yo."

Ngumiti ako at naramdaman ang isang uri ng katiyakan sa kanyang mga salita. Sa pagpasok namin sa loob, naramdaman ko ang kapanatagan. Alam kong anuman ang mangyari, mayroon akong mga kaibigan at pamilya na handang sumuporta sa akin.

Pagsapit ng gabi, habang nakahiga na ako sa kama, naalala ko ang aming pag-uusap ni Leo. Ang gabi ay nagbigay sa akin ng bagong pag-asa at lakas. Naisip ko na sa kabila ng mga misteryo ng aking nakaraan at ang mga kawalan ng katiyakan sa aking hinaharap, may mga tao akong maaasahan at mahalin.

Habang pinipikit ko ang aking mga mata, naramdaman ko ang pagod ngunit masaya. Sa araw na ito, natutunan kong mahalin ang simpleng mga bagay at pahalagahan ang mga taong nasa paligid ko. At sa puso ko, alam kong magiging maayos ang lahat.