Ang Lihim ng Paraiso

Part 1

Sa isang malayong bayan sa Pilipinas, may isang lugar na tinatawag na Paraiso. Ito ay isang maliit na baryo na napapalibutan ng mga bundok at kagubatan, at tila baga'y nakatago mula sa modernong sibilisasyon. Dito'y naninirahan ang mga taong simpleng namumuhay at may malalim na paggalang sa kalikasan.

Si Lira ay isang dalagang lumaki sa Paraiso. Siya'y may mahabang buhok na tila agos ng ilog at mga matang kasing-linaw ng kalangitan. Lumaki siyang puno ng pagmamahal mula sa kanyang pamilya at mga kaibigan, ngunit may isang bagay na palaging bumabagabag sa kanyang isipan—ang mahiwagang lawa sa gitna ng kagubatan na sinasabing may taglay na kapangyarihan.

Ayon sa mga matatanda, ang lawa ay bantay ng isang sinaunang diwata na nagbigay ng buhay sa buong Paraiso. Sinasabing tuwing gabi ng kabilugan ng buwan, ang diwata ay lumilitaw upang magbigay ng biyaya sa mga naninirahan doon. Ngunit, may babala: Ang sinumang magtangkang kunin ang tubig mula sa lawa ng walang pahintulot ay magdudulot ng sumpa sa buong baryo.

Isang gabi ng kabilugan ng buwan, nagpasya si Lira na puntahan ang lawa upang hanapin ang diwata. Dala ang tapang at pag-usisa, nilakbay niya ang makapal na kagubatan. Sa kanyang paglalakbay, nakaramdam siya ng kakaibang enerhiya na tila'y nagmumula sa kalikasan mismo.

Pagdating niya sa lawa, nakita niya ang isang magandang babae na tila'y kumikinang sa ilalim ng sinag ng buwan. Ito ang diwata.

"Lira, anak ng Paraiso, bakit ka narito?" tanong ng diwata.

"Diwata, nais ko pong malaman ang lihim ng lawa at kung paano ko matutulungan ang aming bayan," sagot ni Lira.

Ngumiti ang diwata at lumapit kay Lira. "Ang tunay na kapangyarihan ng lawa ay hindi sa tubig kundi sa pagmamahal at pagkakaisa ng mga tao ng Paraiso. Ang lawa ay simbolo lamang ng biyaya na nagmumula sa inyong mga puso."

Sa pagkakaintindi ni Lira sa mga salita ng diwata, bumalik siya sa bayan dala ang bagong kaalaman. Ikinuwento niya sa kanyang mga kababayan ang sinabi ng diwata. Mula noo'y mas lalo pang nagkaisa ang mga tao ng Paraiso. Nagtulungan sila sa bawat gawain, nagmalasakit sa isa't isa, at mas pinahalagahan ang kanilang kalikasan.

Dahil sa kanilang pagkakaisa, lalong sumagana ang Paraiso. Ang mga tanim ay namunga ng sagana, ang mga ilog ay naging mas malinaw, at ang mga hayop ay namuhay ng payapa. Ang lawa ay nanatiling isang banal na lugar, ngunit hindi na nila kinailangan pang kunin ang tubig mula rito sapagkat ang biyaya ay nasa kanilang mga puso na.

Dumaan ang maraming taon at naging alamat na ang kuwento ni Lira at ng diwata. Ngunit ang aral na iniwan ng diwata ay patuloy na isinabuhay ng mga tao ng Paraiso—ang tunay na yaman ay nasa puso ng bawat isa, at ang pagkakaisa at pagmamahal ay magdudulot ng walang hanggang biyaya.

At dito nagtatapos ang kwento ng Paraiso, isang lugar na nagbigay-diwa sa tunay na kahulugan ng pagmamahal at pagkakaisa.