Duisternis verdwijnt in de eeuwigheid

De schaduw van helen

Ik luister naar je in de ruis van de wind
Hoor je verhalen in de zang van de vogel
En voel je aanwezigheid als de bladeren beginnen te vallen
Je stem leeft in mijn hoofd
Kriebelt mijn huid
Streelt mijn haar
En balt mijn vuist
Ik voel je wanneer ik rust
Als een baksteen op mijn borst
Ik hoor je druk, maar versta geen enkel woord
Ik proef je in mijn eten, je ontneemt me de smaak
Wanneer je mijn keel dichtknijpt en mijn tranen bevrijdt
Voel ik eindelijk verdriet en heel veel spijt
Het meisje die je nodig had is niet meer hier
Had zij maar geluisterd
Was ze maar weggedoken in het plezier
Had ze zich maar kunnen verschuilen in de kunst van de apathie die haar nooit is gegund

Ik heb leren trappen, schreeuwen en voelen
Tot ik eindelijk kon opstaan, begeleid door mijn stem die haar thuis in mijn hoofd heeft gevonden
En mijn trillende hand die me voorzichtig omhoog durfde te helpen
Terugkijken doe ik zelden, al is de duisternis nog niet weg
Ik zwaai naar de angst en de spijt, bedank ze voor hun hulp en sus ze in slaap
Ik ben klaar om door te lopen
En mijn liefde staat klaar