İMPOSSİBLE (Minsung)

1. Bölüm

~Yüreğim çok cahil ,ne kendimi sevdim,  ne başkasını ,nede başkası beni..

Sevmek veya sevilmek  acıdan başka bir şey getirmez insana.

Sen seversin o bir hata yapar bir anda nefret edersin ,fakat bazen sen hata yapmamana rağmen nefret eder insanlar senden,

Ama sanki ben fazlayım bu dünyaya 8 milyarlar insan içinden ben fazlaymışım gibi ,aslında yok olsam fark edilmez haa.

Acaba ölsem annem üzülürmüydü?

Yada babam pişmanlık duyar mıydı?

Aslında sevilmemek de acı getirir insana , en iyisi dugusuz gibi görünmek.

Kafan düşüncelerinden dolayı patlasa bile kimseye belli etmemek gerekiyor.

Ben Han Jisung okul en başarılı öğrencisi, hocaların gözbebeği , sınıfının birincisi ,ailesinin yüz karası.

Neden şimdi böyle dediğimi düşünüyorsunuzdur ,hemen açıklığa kavuşturayım, bir abim vardı ,benden 8 yaş büyüktü reşit olur olmaz ehliyetini almıştı,

O gün annem ve babam evde olmadığı için canım sıkılıyordu daha 10 yaşındayım, bütün gün evde yanlız kalmıştım akşam  abim geldi ve ona oyuncakçıya gitmek için ısrar ettim,

Oda beni üzmek istemediği için kabul etti , saat 20.00 'dı hızlıca gidip gelecektik abime arabaya binmek yerine otobüsle gidelim dedim fakat kabul etmedi ,eve geç kalacağımızı zaten ehliyetini olduğu için annemlerin sıkıntı etmeyeceğini düşündük,

Yola çıktıktan birkaç dakika sonra kırmızı ışık yandığı için yeşil ışığı bekliyorduk,

Yaya geçidinden yaşlı bir kadın yürümeye çalışıyordu ışığın yanmasına da az kaldığı için abim arabada beklememi hemen döneceğini söyledi ,"tamam" anlamında başımı salladım

Abim yaşlı kadını geçirdikten sonra arabaya doğru yürüyordu ışığın yanmasına 5 saniye kalmıştı ve koşmaya başladı ben ise arabadan onu izliyordum tam arabanın önüne gelmişken ,

Ters yönden yani karşı taraftan ,büyük ihtimalle freni tutmayan bir kamyon hızla arabanın üstüne doğru gelmeye başladı,

Abim arabayı fark etmiş olmalı ki ,tam adımını attı koşmak için fakat çok geçti ,abimin bendeni iki araba arasında sıkışmıştı ,abimin kanının hemen hemen hepsi arabanın ön camlarına akmıştı,

Araba geriye doğru giderek zincirleme kazaya neden oldu ,o gün son hatırladığım şey abimin kanlarıydı ,

Meğersem ambulans ve itfaiye ekipleri yetişene kadar abim ölmüş,
Ben ise hastanede uyandım başımda teyzem vardı ve ağlıyordu , uyandığımı gördüğünde kafasını kaldırıp "her şey senin suçun" diyip elleri ile yüzünü kapatıp ağlamaya devam etti

Anlamadım abim ile çıkacağımızı kimseye söylemedik ki ,cenaze törenleri ve taburcu işlemlerinden sonra eve geldim ve o acı not,

"Anne ben ve han sıkıldığımız için dışarıda biraz geziceğiz ve merak etme ehliyetimi aldım yani sıkıntı yok ,eve dönünce yaptığın güzel yemekleri yiyeceğim için sabırsızlanıyorum"