Saat gecenin 2'si bir elimde sigara, diğer elimde bir demet gül. Mezarlıkta onun mezarının olduğu yere doğru ilerliyordum. Attığım her adımda anılar film şeridi gibi gözümün önünden geçiyordu. Üzerime bir zamanlar güzel olan anıların ağarlığı çöktü. Gözümden akan yaşlarını silerken elimdeki sigarayı yere atıp söndürdüm, çünkü o yanında içmemi istemezdi. Diğer elimdeki gül demetini onun mezarının üstüne bıraktım. Gözyaşlarımın sayısı arttı, canım o kadar yanıyordu ki konuşmak için ağzımı açtığımda kelimeler boğazıma düğümlendi. Titreyen sesimle ağzımdan çıkabiler tek kelime onun adı olmuştu "Maviş..." oysa ona anlatacağım o kadar çok şey vardı ki. Hiçbirşey söyliyemedim sadece ağlıyordum. Kendimden geçtiğim sırada isyan etmeye başladım. "Neden gittin ha? seven insan gider mi? cevap ver" Yağmur damlaları yüzüme düşmeye başladı. Artık gökyüzü de benimle birlikte ağlıyordu."Geri dön lütfen ben sana kızmadım, hem ben sana kıyamam ki hadi lütfen" Bu yalvarışlara kim olsa dayanamazdı. Gökyüzü nasıl dayansın? Yağmur iyice şiddetlendi.
Yüzüme tutulan ışıkla gözlerimi kıstım. " sırıl sıklam olmuşsun şu haline bak" Ellerimle ışığın gözüme gelmesini engellemeye çalıştım. "Sen kimsin?" adam koluma girdi "Ben burda görevli gece bekçisiyim, gel kulübeye gecelim yavrum." Yere düştüğümü fark edemiyecek kadar kendimden geçmiştim. Zorla ayağa kalktım. Kulübedenn içeri girdiğimizde bekçi üzerindeki yağmurluğu çıkarttı. hemen ardından dolaptan kendisi için getirdiği yedek kıyafetleri bana verdi. O sırada ne kadar üşüdüğümü ve acayip titrediğimi fark ettim. üstümü değiştirdikten sonra elektrikli ısıtıcının önüne oturdum. Bekçinin verdiği şalı üzerime örttüm. Acınacak haldeydim. "Ee anlat bakalım seni bu hale getiren şey nedir? Yeni mi kaybettin?" Bu soruya cevap vermek o kadar zordu ki gözümden yaşlar akmaya başladı. "2 ay oldu." 1 saniye durakladı. "senin için sor olmalı. ama bak bu dünyada herkez gelip geçici kendini perişan etme." Bu sözler beni fazla sinirlendirmişti. "sen benim ne yaşadığımı bilemezsin o beni bu hayata bağlayan tek şeydi. ve onu da benden aldılar. söylesene ben nasıl yaşıycam?" o olmadan yaşamanın ne anlamı vardı ki? "siktir et bak ne diycem bu sene içinde bende ölürüm zaten" Yeterince ısınmıştım ama içim hala üşüyordu. "Bak evlat ben bu mezarlıkta 4 yıldır çalışıyorum senin gibi pek çok insanın derdini dinledim bazı insanlar kaybettikleri kişilerin yokluğunu kabullenip hayatlarına devap ediyo. bazıları da intahara kalkışıyo. Sevdiğini kaybetmek zordur. kendine yaşamak için bir sebep bul intahar kesinlikle çözüm değildir" Yaşamak için bir sebebim vardı zaten Maviş'in ölümünden sorumlu kim varsa onlardan intikam alacaktım. Bekçi radyosunu açtı. " sıradaki istek şarkımız. Münevver hanımdan kendisi sevdiğim adamı kaybedeli 3 yıl oldu. bugün bizim evlilik yıl dönümümüzdü. bu şarkıyı ona armağan eder misiniz? Hasretinle yandı gönlüm. Demiş kendileri öncelikle başınız sağ olsun. aslında herkezin özlediği biri vardır bu şarkıyı Münevver hanımın eşine ve sevdiğini kaybeden herkeze armağan ediyorum"
Şarkının melodisi bile canımı yakmaya yetmişti. Dayanamadım ayağa kalkıp dışarı çıktım, Zaten yağmur durmuştu. Mezarlıktan ayrılmadan önce dudaklarımı son kez aralayıp " iyi geceler sevgilim" şeklinde fısıldadım. kendimi toparlamaya çalıştım. Arabaya bindim . gözyaşlarımı sildikten sonra telefonumun çaldığını fark ettim. Arayan Cansu'ydu açıp açmama konusunda kararsız kaldım ve açmaya karar verdim. "Alo Ateş nedesin saatin kaç olduğundan haberin var mı? su içmek için kalkıyorum ve ateş beyimiz ortalarda yok." Zavallı kızcağaz benim için endişelenmişti. "işim vardım" "Ne işi bu saatte Ateş saat gece 4'ü geçmiş hem sesin de kötü geliyo ben... sadece senin için endişeleniyorum."
"Umrumda değil" dedikten sonra telefonu yüzüne kapattım. Ona bu kadar sert davranmak istemesem bile buna mecburdum. bana bağlanmasını istemiyordum.
Arabayı en yakındaki bara sürdüm. o gece sabaha kadar içtim
