Büyülü Melez...

*Vampirler*

Sabah esneyerek yerimde doğruldum. Gözlerimi avuşturarak terliklerimi ayağıma geçirdim. Gözlerim kapalı tuvaletin kapısını açıp yüzümü yıkadım. Saçlarımı taramaya başladığımda tarak bir anda saçımda kaldı. Tarağı çekmeye çalışıyordum fakat olmuyordu. Hadi ama! Yapma bunu bana! Gözlerimi açarak korkuyla aynaya baktım. Ellerimi taraktan çekip, tarağın takıldığı yerde gezdirmeye başladım. Ah hayır! Yapış yapış bu neydi böyle! Tarağı çekmeye çalışırken saçıma bu gece içmeyi bile düşünmüştüm. Korkudan gözüm dolduğunda tarağı son bir kez, son gücümle tarağı çektim. Tarak çekildiğinde uzun bir oh çektim. Tarağa baktığımda ohlamam yarıda kalmıştı. Çığlığı basıp utanç verici bir küfür savurdum ağzımdan. Çok küfürbaz olmasamda böyle durumlarda ağzımdan kaçabiliyordu.

İçeriden yataktan düşme sesi ve bardak kırılma sesi geldiğinde Ayaz kapıda belirdi. Bense o sırada hıçkıra hıçkıra ağlamakla meşguldüm. Sanırım küçük çığlığıma kalkmışlardı. ‘Küçük’ bir çığlık sadece... “ Noluyor lan!” Zeynep saçları darmadağın bir şekilde Ayaz'ın arkasında belirince daha çok ağlamaya başladım. Tarağı onlara doğru çevirip iki avuç saçı gösterdim. Ayaz sıkıntılı bir nefes verip kafasını kapıya yasladı. Herhalde öldüm falan sanmıştı. Ölmek bundan daha iyi seni ahmak!
Kaşlarını kaldırıp yüzüme baktı. Kızarık gözlerimi görünce yumuşayıp kafasını tekrar kapıya yasladı. İçinden sabır çektiğine yüzde bir milyon kez yemin edebilirdim ama kanıtlayamazdım. Tabii ‘yüzde bir milyon’ gerçek bir tanımlama değil. Zeynep titreyen çeneyle ve dolu gözlerle yanıma geldiğinde oda daha çok ağlamaya başladım. Zeynep ağladığımı görünce daha çok ağlamaya başladı. Resmen döngü yaşıyorduk şuan. Saçlarımı okşayıp titrek sesle konuşmaya başladı. “ Dolunay! Saçların gitmiş. Kel olmuşsun!” ilk önce duraksayıp ağlamamı kestim ve aynaya baktım. Sağ tarafımda sol tarafımdan daha çok saç vardı bu belli oluyordu. Tekrar ağlamaya başladığımda Zeynep'e sarılıp hıçkırdım. “Zeynep, saçlarım gitti!” Gözüm Ayaz'a kaydığında bize öcü görmüş gibi baktığını fark ettim.

•••••••••••••••••••
{Yaklaşık 10 dakika sonra}

Ağlamamız sonunda durmuştu ve hazırlanmaya başlamıştık. Siyah bir etek giyip ayağıma beyaz bir çorap geçirdim. Üzerime krem rengi bir gömlek geçirip makayaja geçtim. Zeynep strese girmişti. Eğer odaya gidersem Yankı’yla karşılaşırsam diye korkuyordu. Bende onun için gidip kıyafetlerini alıp gelmiştim. O siyah gömlek, beyaz etek giyiyordu. Bende tam tersi giyiniyordum. Sadece maskara, eyeliner, kalem, pudra olan makyajımı mat koyu renkli dudak kalemiyle bitirdim. Saçlarımı yaklaşık 15 dakika düzeltip. Hazır olduğumu hissettim ve siyah spor ayakkabımı ayağıma geçirdim. Çantamı alıp koltuğa oturdum ve Zeynep'le beraber Ayaz'ı beklemeye başladık. Ayaz önümden geçip çantasını aldı ve kapıya ilerledi. “ Hey! Bizi beklesene sen. Biz bekliyoruz.” sıkkın bakışlarla göz devirip yüzüme baktı. “Bir dahakine beklemeyin o zaman.” kapıdan çıkıp sertçe kapattığında yerimizden aynı anda sıçradık. Ağzımız açık birbirimize döndük. Sonra tekrar kapıya ve tekrar birbirimize baktık. Ne olmuştu az önce? Ne yaşadık biz lan?

Çantamı alıp oflyarak Zeynep'in koluna girdim. Kapıdan çıkıp merdivenlerden inmeye başladık. Moralim bozulmuştu açıkçası. Biz onu bekleyelim, o bizi beklemeden ve de laf sokmasını saymazsak bana nefret dolu bakışları arasında kalmıştım. Bir anda ne olduda öyle bakmaya başladı anlamıyordum. Daha 3 gün önce arkadaş olduğumuzu söylemiştik. Niye böyle yapmıştı ki? Zeynep durakladığında bende yerimde durdum. Zeynep şok içinde karşısına bakıyordu. Noluyor diye kafamı çevirip baktığımda gözlerim pörtledi. Ayaz ve Yankı beraberlerdi. “Hassiktir!” Zeynep'le bir ağzımız bize iş açacaktı. Hiç çaktırmadan yemekhaneye girdik. Bu okulda sanki tehlike yokmuş gibi davranıyorduk. Ama afedersiniz de biryerlerimiz tutuşuyordu. Yemek hanede kimse yoktu ve siyah perdeler kapalıydı. Kaşlarımı çatıp geçiştirdim. Bir masaya oturup Zeynep'le sohbet etmeye başladık. Maşallah sübhanallah çok kafa kızdı.