Title: He Fell First, She Fell Harder, She Can't Move On, She Doesn't Want Him Back
"Here are the male graduates of Accountancy Business and Management with Jeremy Albazar, with honors" announce ng host ng graduation which is isa ring school teacher.
Andito ako nakapila kasi pangdulo pa ko, second to the last ng girls para mas maintindihan. Pero habang lumalakad ako napapalapit ako sa taong hinding-hindi ko kailanman makakalimutan. Ang taong minahal ko nang sobra at higit pa sa pagkatao nya. Si Rich Santos. Isang STEM student mula sa section Berry.
*Flashback*
Kakauwi ko lang sa practice dahil foundation day ng school and required sa mga students ang magperform every foundation day to celebrate the event and syempre there's a winner so we, 26 students of ABM, need to compete kahit malabo.
Inaasahan ko na pag-uwi ko ay makikita ko sa notification ko na may chats sya sa akin, na hahanapin nya ako, na sasabihin nyang miss nya ko. Pero wala. So I just chat him instead nalang.
Busy mo ata?
05:35pm
Pero minutes passed wala pa ring reply. So, inayos ko muna yung sarili ko and panay ako tingin sa phone if nagchat na sya and yes nagchat na sya pero iba ang dating sa akin. Parang hindi sya yon?
Oo.
8:20pm
Hindi naman sya ganon.
*end of flashback*
"Here are the female graduates of the same strand, together with Paye Bacani.." iniisa-isa ulit kaming girls hanggang sa malapit ng maging turn ko.
I noticed him and parang okay na nga sya so I focused nalang sa pagtawag ng pangalan ko. "Athena Romero, with high honors" and suddenly, I remembered something.
*Flashback*
Nagchat si Rich sakin after he ignored me for the whole week straight.
Balita?
7:09pm
Nagulat ako kasi akala ko hindi na sya magcchat ulit, nagmomove on na ko nung mga panahon na yan. Nililibang yung sarili kasi akala ko hindi na sya magpaparamdam. Kaso, naunahan ako ng emotion ko at ayon, nag-usap kami, ULIT.
We also made some calls, kahit isang linggo yon, I really can't help it, I really missed him.
"kasi ssob, hindi umabot yung grades ko .44" maluha-luha kong sabi tas tinawanan nya lang ako.
"ako rin naman hindi umabot e"
trying to comfort me...
"ilan ba yung sayo?"
"89"
"89.44?"
"hindi, 89 sakto lang"
"ahh okay lang yan bawi next life"
"oo kaya ikaw rin"
"noooo, masakit promise"
"yo, ilan ba? 91.44?"
"no, 94.44"
"buset ka"
and we laughed genuinely...
*end of flashback*
As I walked sa gitna lahat ng students ay nakikita ko, including him. Pero nagfocus ako sa ginawa kong paglalakad na parang walang kilala hanggang sa makarating ako sa upuan ko.
