Selamlar
Napıyonuz
Oy:150
Kendimi koruyamamıştım.Yıllar öncede yapamamıştım. Güçsüzdüm. Çocuk tum. 7 yaşında bir çocuk tum. 8 yaşımda kötü işlere bulaştım. Sude teyzem Kurtardı beni. Evinde büyütmek istedim beni ama yinede kaçtım ben. Çünki anneme benziyordi zaman geçtikçe. Canım yandı,araba çarptı, tecavüze uğradım 5 tane sarhoş adam yüzünden. Hak etmiyordum ben bunları.
Ben tamamen altüst olmuştum.
9 yaşımda sokak larda çöpten ne bulduysam öyle doyurdum karnımı. Tabi ona doyurmaq denirse.
10 yaşımda Sude teyse beni yine bulmuştu. Bu sefer kaçmamıştım. Sonra 18 yaşıma kadar Sude teyzeye yardım etdim. Ondan sonrayasa Kara Harp Okulu'na yazıldım.
Ayaklarımın üzerinde durdum. Onca şey yaşamıştım. Askeri okulda zorluk falan çekmedim ben. Aksine orada huzur buldum ben. Abi dediğimde insanlar oldu.
Gerçi abilik nasıl bir şeydi? Benim abim öyle şey bilmiyordu. Hep döverdi beni. Kemrleriyle... O yüzden hep salardım onları bulamasın diye. Ama yinede bulurdu.
Ablam yoktu.
Ben hiç sevilmemiştim. 'Hiç canın yandım?' diye sorulmamıştı bana.
Ben acıyı Dilara vurulurken hissetdim. Hatta tatdım acıyı o an ben.
Dilara..
Dilara...
Benim küçük kızım. Keşke gelebilsem yanına, keşke koklayabilsem seni. Keşke o vanilya kokunu çeke bilsem içime..
"Aydan?" diye seslenen adama baktım. Atlas albay.. "Albay'ım özür dilerim duymadım" diyerek ayağa kalktım.
"Önemli kızım otur. Operasyon hakkında konuşacaktım seninle" dedi karşı-karşıya olan iki koltuğu göstererek.
Masadan kalkıp koltuklara doğru ilerledim. Atlas Albayda arkamdaydı. Ben oturduğumda oda karıma geçip oturdu.
