Serenades and Shenanigans

Chapter 1

Ammothee Thalazza Hontiveros

Sa bayan ng Ibaan, Batangas, simple lang ang buhay pero puno ng saya. Ako si Amee, labing-walong taong gulang, at ang best friend ko mula pagkabata ay si Ignatius, o Iggy. Simula pagkabata, magkasama na kami sa lahat ng kalokohan at kantahan.

Lumaki kami sa simpleng pamumuhay ng probinsya. Ang umaga'y laging nagsisimula sa amoy ng bagong lutong pandesal at ang huni ng mga manok. Pagkatapos ng klase, diretso kami ni Iggy sa likod-bahay namin, sa ilalim ng malaking acacia tree na nagsilbing stage namin mula pa noong mga bata kami.

"Uy, Amee! Tara na, mag-practice tayo!" tawag ni Iggy habang bitbit ang kanyang gitara. Tumatawid siya sa maliit na tulay papunta sa bahay namin, na parang sa isang adventure na naman kami pupunta.

"Sige, saglit lang, magdadala lang ako ng snack," sagot ko. Mahilig si Iggy sa chichirya, lalo na 'yong mga cheese-flavored. Ako naman, di ko kayang mag-practice nang walang iced tea.

Habang kumakanta kami, nararamdaman ko ang init ng araw at ang malamig na hangin ng hapon. Sa mga ganitong sandali, parang lahat ng problema sa mundo ay nawawala. Pakiramdam ko, kahit saan kami dalhin ng buhay, basta magkasama kami ni Iggy at ang musika, magiging okay lang kami.

Matapos ang ilang kanta, humiga kami sa damuhan at pinagmasdan ang mga ulap. "Amee, naisip mo ba kung ano ang gagawin natin after high school?" tanong ni Iggy bigla.

Napatingin ako sa kanya. "Oo naman, madalas. Gusto ko sanang mag-aral ng music sa Maynila. Pero 'di ko alam kung kakayanin ng pamilya natin 'yong gastos."

"Pareho tayo. Gusto ko ring mag-music school, pero mahirap nga rin," sagot niya habang nagduduyan ang mga dahon sa itaas namin. "Pero alam mo, kahit anong mangyari, basta magkasama tayo, kakayanin natin."

Ngumiti ako at tumango. "Oo, Iggy. Kahit anong mangyari, magkasama tayo."

Habang lumalalim ang aming pag-uusap, hindi ko maiwasang maalala ang mga pinagsamahan namin ni Iggy. Mula sa unang araw na nagkakilala kami sa elementarya, hanggang sa mga gabing ginugugol namin sa pag-jam sa likod-bahay, ang bawat alaala ay puno ng musika at tawanan.

Noong bata pa kami, naaalala kong mahilig kaming maglaro ng "concert." Ako ang bida at si Iggy naman ang gitarista. Sa tuwing magpe-perform kami sa harap ng aming mga imaginary audience, damang-dama ko ang excitement at saya. Parang walang makakapigil sa amin, parang kaya naming abutin ang mga bituin.

"Naalala mo ba yung time na naglaro tayo ng concert at nahulog ako sa entablado natin?" tanong ko kay Iggy habang nagtatawanan kami.

"Oo naman! Grabe, akala ko talaga naiyak ka na noon pero tumawa ka lang," sagot niya habang hinihila ang isang damo at binabaluktot ito. "Pero ikaw pa, Amee, laging game sa lahat."

"Tama ka diyan," sagot ko habang tinutukan ang mga ulap sa langit. "At salamat ha, kasi kahit na anong kalokohan ko, lagi kang nandiyan."

"Syempre naman," sabi ni Iggy. "Ano pa nga ba ang silbi ng best friend kundi suportahan ka sa lahat ng bagay, lalo na sa kalokohan?"

Napangiti ako at naramdaman kong buo ang araw ko dahil kay Iggy. Sa aming probinsya, sa maliit na bayan ng Ibaan, nahanap ko ang tunay na kahulugan ng pagkakaibigan. Hindi ito tungkol sa mga magagarang bagay o malalaking pangarap; ito'y tungkol sa mga simpleng sandali, mga kantang nilikha kasama ng pinakamalapit mong kaibigan, at sa pagtawa sa gitna ng mga pagsubok.

Habang patuloy kaming nakahiga sa damuhan, pinag-usapan namin ang aming mga pangarap. "Amee, kung sakaling matuloy tayo sa Maynila, anong klaseng music ang gusto mong tugtugin?" tanong ni Iggy.

"Gusto ko ng music na may kwento, 'yong tipong damang-dama mo bawat salita," sagot ko. "Iyong music na hindi lang naririnig, kundi nararamdaman din. Ikaw?"