Never will be

Chapter 2

"Halika na, gagamutin ko."I said,offering some help, or should I say peace offering with pure concern,at inilaghad ko ang aking mga palad upang maabot ito ng kanyang mga kamay.

"Hindi ko na uulitin...sorry."I sincerely said apologizing, while he slowly reached and held my hand, confirming that he's accepting my sincere apology.

I am aware that, what I did was absurd, even though it was just an accident, nakasakit pa din ako...nasaktan ko ang lalaki.

Nagtungo kami sa sala at naupo sa isa sa mga silya na naroon habang naka-hawak pa rin si Deiv sa mga palad ko. Si Manang naman ay kumukuha ng ice pack or ng kung ano mang bagay na pwedeng ipang-gamot o ipang-tapal sa black eye ng lalaki, kahit bakas pa rin ang pagtataka sa muka nito at nagaalala...

"Sorry Manang, naman kasi, alam kong se-sermonan niyo nanaman po ako ng isang oras, diko naman po talaga kasalanan, aksidéntey lang po, hehe, peace."bulong ko sa aking isipan na para bang kausap ko talaga si Manang,pagkatapos ay ibinalik ko na rin kaagad ang atensyon sa aking katabi.

"Bakit ka naman kasi nanakot?." I asked the man sitting beside me, who's holding my hands, and the one whom I punched.

"I didn't mean too, I mean, hindi naman kita tinatakot Klei."Deiv said, while he looked down and sighed in fraustration.

"It's not my intention."he added

But I knew him, ever since, now, and then...alam kong he's someone who is willing to do that, and who has the intentions of doing that, to scare me.

But he looks innocent though, nah.

Patutunayan mo muna Kleimari ha,bawal mang-husga kaagad.

Bad yun.

Remember before you accuse someone, you should know that accusing without proper evidence that can prove your accusations is outrageous and unacceptable, Klei.

Atsaka ikaw na nga nakasakit, ikaw pa nanaman ang mang-aaway.

"Eh, bakit pala kahit isang ilaw ay walang nakabukas kanina sa hallway?, tapos bigla-biglaan ka pang sumulpot?, sige nga paki explain." Asik ko naman.

"I have no idea Klei, lumabas lang naman ako kanina sa kwarto ko para uminom muna sana ng tubig sa kusina, dahil nauuhaw na'ko."he said with a serious tone while looking at me with his poker face.

"Wehhhh..." I said suspecting.

"Oo nga."he said with a serious tone again,nagiba na ang expresyon nito,naasar na.

Pikon yan.

"Di ngaa."pang-aasar kong muli, di kasi umaamin

"Klei, biglaan lang akong sumulpot kanina dahil baka lumabas ka sa hallway, madilim pa naman, alam kong takot ka sa dilim mag-isa, that's why I checked on you, pero ano nakuha ko galing sa'yo?, kita mo'to." he explained briefly, at itinuro pa nito ang finished artwork ko sa may kaliwang mata niya.

sorry naman..

Hindi ko talaga sinasadya.

Eh, bakit pala patay yung mga ilaw kanina, alangan naman si Manang Della, maski nga yung matanda ay nagtataka rin.

Hala!...baka minumulto na kami,

Naramdaman ko ang pagtayo ng aking mga balahibo dahil sa sarili kong iniisip.

Nanatili kami ni Deiv na nakaupo sa sala ,habang pinagmamasdan ko lamang ito habang nagkwekwento nang mga pangyayari o nga naging kaganapan sa kanyang buhay nitong nagdaang mga araw na wala siya.

Though his eyes looks so sad, he's still telling me his journey this past few days, how he missed his parents,how he wanted to be with his parents more than anyone nor anything...with a smile, still.