Secret Message

C1~ Unsaid

Chapter 1- Unsaid
Alexandra's

"You need to do it!" Mom said

"But why would I do that? I'd rather die than to leave him" I said

"You. Will. Leave. Him. He need to go to harvard and you need to have an arrange marriage to the son of Elizalde" My mom yelled. I calculate things. Kung papayag akong maghiwalay muna kami panandalian makakapag aral sya sa gusto nyang paaralan, kaya lang naman sya hindi makapunta doon dahil ayaw nya akong maiwan dito. Pangalawa, pag pumayag akong makipag kasal sa panganay na anak ng mga Elizalde ay lalong magiging progresibo ang kompanya namin, pagkatapos ng ilang taon ay pwede ba kaming maghiwalay at graduated na din kami ni Zorren nun kaya babalik na sya sa pilipinas para makasama ulit ako, babalik sya sa akin pagkatapos ng ilang taon, pero kakayanin ko ba? Pinipilit kong wag umiyak kaya kinagat ko ang labi ko

"Okay. Fine." Yun nalang ang tangi kong nasagot pagkatapos ay umakyat na ako sa kwarto ko. Hinawakan ko ang kauna unahan naming larawan at hindi ko na mapigilan ang pag iyak, napaka saya namin sa larawang ito. Biglang dumulas ang picture frame sa kamay ko at nahulog sa sahig. Basag na ang salamin... sa kanang parte kung nasaan ako

"Manang!!!" Sigaw ko, sa gulat na din

"Ano yun hija?" Tanong ni manang

"Pakisuyo nga po ito, nabasag kasi eh. Pakipalitan nalang din po ng picture frame" Ani ko

"Ahh sige hija ako na ang bahala dyan" Sabi ni manang

"Hey loves, ready for my birthday tommorow?" He asked. Yeah, his birthday is tommorow, how tragic is it?

"Yeah, uhh... I have something to tell you" I said. Okay Alex, Inhale, Exhale

"What about love?" He asked

"Uhh... can we just break up?" I asked, bigla na namang sumeryoso ang mukha nya at biglang ngumiti

"No time for joke, love" He said while smiling

"I... I'm serious" Nanginginig ang tuhod ko at parang sumisikip ang dibdib ko ng makita ko ang luha sa mata nya

"Don't cry Alex" The man on my front said

"Who are you?" I asked while crying

"My name is Zorren ang my heart is breaking when I see you crying" He said and give me his hanky

"Uhh... thanks?" I said and then smile formed to my lips

Eto na ba yung sinasabi nyang parang nasisira ang puso pag nakikita mong umiiyak ang isang tao? Ang mas masakit yung mahal mo pa

"Are you really serious? Okay. Give me one good reason. Just one. And I'll break up with you but I wouldn't promise that I won't love you the same" He said and give me a smile, the force and sad one

"I. Don't. Love. You. Anymore." I point every words to him. I try not to cry so I bite my lips

"Then I'll leave you" He said and leave me alone. I can't help not to cry

"Alexandra, open the door please?" My mom pleased. Kanina pa ako dito sa kwarto ko't iyak ng iyak. Hindi ko nga alam kung bakit eh, ang akala ko magiging okay na yunt lahat pero hindi pala. Ayaw magpapigil ng luha ko eh, ang kulit nga eh. Kanina ko pa sya pinipigilan tulo lang ng tulo, ang sakit pala noh? Ilang taon din kami magkakalayo

"Hija, okay ka lang ba?" Nag aalalang tanong ni manang. Hindi ko sila masagot dahil alam kong mahahalata nila sa boses ko na umiiyak ako

Kinuha ko ang papel ko at nagsulat. Ito lang ang kaisa isang bagay na nagpapagaan ng loob ko. Sa papel ko sinusulat ang mga nararamdaman ko, lalo na pag ganitong malungkot ako

Happy 17th birthday love, sorry sa lahat ng ginawa ko. Mapapatawad mo pa kaya ako? Para sa atin din naman yung sakripisyong ginagawa ko eh. Sana mapatawad mo pa ako. Mahal na mahal kita, kaya kahit nasasaktan na ako mas pipiliin ko pa yun kaysa hindi mo maabot ang pangarap mo. Napaka talino mong tao, pakabait ka sa ibang bansa ha? Wag mo akong kakalimutan. Wag mong kakalimutan ang Alexandra na nagmamahal sa'yo. Miss na miss na kita kahit kanina pa lang magkasama tayo. Sana pag nanaginip ulit ako makita ko yung prinsipe ko at sana ikaw yung andami nating hindi nagawa noh? wag kang mag alala gagawin natin lahat ng yan sa tamang panahon. Sa panahong okay na ang lahat, akin ka na at ako nama'y sa'yo. Mahal na mahal kita tandaan mo yan.

Love,
Alexandra

Kanina pa tumigil sila mommy at manang sa pagkatok. Siguro ay tulog na. Naisip ko na bawiin ko nalang kaya yung sinabi ko kanina? Aminin ko nalang kaya sa kanya ang totoo? Di ko talaga kakayanin na mawalay sya sa akin

Madilim. Masyadong madilim ang dinadaanan ko. Papunta ako ngayon sa kanila. Sasabihin ko na ang totoo. Nakatulog sila mommy kaya palihim akong lumabas ng bahay, wala akong dalang pera at hindi ako marunong gumamit ng kotse kaya naglakad nalang ako. Tahimik akong naglalakad habang hawak hawak ang diary ko kung saan inipit ko ang mensahe ko para sa kanya, may lock ang diary ko kaya walang nakakabasa neto. Habang naglalakad ako pakiramdam ko ay may sumusunod sa akin. Tumingin ako sa likod ngunit wala naman. Natakot ako kaya binilisan ko ang paglakad ko. Nagulat nalang ako ng may nagtakip ng ilong ko gamit ang panyo ko. At biglang nandilim ang paningin ko

-------------------------

"Waaaahh. Kawawa naman si Zorren. Ano pong nangyari kay Alexandra" Mababasa nyo po sa susunod na chapter. Waaaaahhh!!! Next chapter na po lalabas ang bida --

Upnext: Transferee (Going to Safara Academy) xoxo