SECRET

GİRİŞ

Gördüğüm görüntü karşısında dehşete kapılmıştım. Gözlerimi bir kaç kez kırpıştırdım ve görüntünün gözlerimin önünden gitmesini bekledim Ama hiçbir şey değişmemişti olanlar bütün gerçekçiliği ile gözlerimin önünde duruyordu. Karşımda duran ev ailem ile içerisinde mutlu bir hayat sürdüğümüz o evden başka bir yer değildi. Ve o koca ev şimdi alevler içerisinde yanıyordu. Penceresinden alevler yükseliyordu ve gökyüzünde siyah dumanlar çıkartıyordu evin üzerine siyah bir bulut çökmüşcesine bir görüntü oluşturuyordu. Bu görüntü karşısında kalbim sıkışırken gözlerime yaşlar dolmuştu. Korkuyordum. Vücudum titremeye başlamıştı. O anda aklıma annem ile babamın içeride olabilme ihtimali geldi. Bu düşünceyle korkularım katlanırken kulağıma gelen seslerle, korkularımdan emin olmuştum. Eve doğru birkaç titrek adım attım. Alevlerin arasından gelen çığlık seslerini daha net duyabiliyordum. İçeriye girmem gerekiyordu. Güçlü olmalıydım. Evin giriş katı üst katlara göre daha iyi durumda gibi gözüküyordu demek ki yangın üst katlarda başlamış olmalıydı daha fazla düşünmeden evin giriş kapısını gözüme kestirdiğim gibi evin içerisine girdim. Alevlerin arasından zorlukla geçerek evin içerisinde ilerlemeye başladım. Nefes almakta güçlük çekiyordum ve gözlerim acıyordu yaşarmasına engel olamıyordum. Birkaç kez öksürdükten sonra kendimi toparlamaya çalıştım ve elim ile ağzımı kapatıp ilerlemeye devam ettim. Hemen girişteki mutfağı es geçerek holün sonundaki salona doğru ilerledim. Burada durumlar sandığımdan daha kötüydü. Duvarlar simsiyah olmuştu önceden beyaz olan koltuklarımızdan eser kalmamıştı sadece iskelesi kalmıştı ki onlarda saniyeler içerisinde alevlere karşı koyamayıp kül haline geliyorlardı. Gözlerime şöminenin yanında duran sallanan koltukta takılı kaldığında babamın oturup orada kitap okuduğu görüntüsü gözümde canlanmıştı. O da evde çıkan alevlere teslim olmuş yanıyordu. Bu görüntüyle birlikte boğazıma oturan düğümle daha fazla dayanamayarak salondan çıktım. Yıkılan evin içinde çığlıkların ne taraftan geldiğini anlamaya çalışarak koşuşturdum. Sesin yukarıdan geldiğini düşünerek merdivenleri tırmanmaya karar verdim. Alevlere daha fazla dayanamayan merdiven büyük çatırtı ile üst basamaklardan yıkılmaya başlamıştı. Yukarı çıkmaktan vazgeçip evin alt katında ilerlemeye başladım nereye gideceğimi düşünmeden yürüyordum. Evin içerisinde çatırtı sesleri ve yıkılmaya başlayan eşyaların seslerini duyuyordum. Her adımımda çığlık sesine daha çok yaklaşıyordum. Artık emin olduğum bir şey vardı. O da duyduğum çığlıkların anneme ait olduğuydu. Hole adım attığımda kafamı çevirmem ile annemi karşımda sakin bir şekilde görmem irkilmeme sebep oldu. Annem ifadesiz bir şekilde bana bakıyordu. Benim aksime yüzünde korkuya dair hiçbir iz yoktu. Kulaklarımda yine aynı ses vardı. Annemin evin dört bir yanında yankılanan çığlıklarını duymaya devam ediyordum. Olanlara anlam veremeyerek annemin yüzüne bakmaya devam ediyordum. Sesler anneme aitti evet ama annem karşımdaydı ve o çığlık atmıyordu. Aynı yüz ifadesiyle yüzüme bakmaya devam ediyordu. Dikkatimi çeken bir diğer şey ise kıyafetlerinin tertemiz oluşuydu. Ben ise içeri girmemin üzerinden çok fazla zaman geçmemiş olmasına rağmen simsiyah olmuştum. Konuşmak istiyordum anneme burada neler olduğunu sormak istiyordum ama kelimeler bir türlü ağzımdan çıkmıyordu. Adım atmak istiyordum fakat orada öylece dikilmekten başka bir şey yapamıyordum. Bedenime söz geçiremiyordum. Sadece bakıyordum. Artık nefes almakta çok zorlanmaya başlamıştım. Eğildim ve ellerimle dizlerimi tuttum nefes almaya çalıştım. Ama alamıyordum görüşümde bulanıklaşmaya başlamıştı daha fazla dayanamayacağımı anlayarak kafamı kaldırdığımda annemin tam arkasında duran, evin giriş kapısından babamın görüş alanıma girmesi ile dikkatimi ona çevirmiştim babam evin dışarısından bize doğru bakıyordu. Babamın dışarıda olduğunu görmemle biraz olsun rahatlamıştım. En azından ona zarar gelmemişti. Gerçi annemin de yangından etkilendiği söylenemezdi. Sanki çıkan yangından bir ben etkileniyordum. Annem hareketlenmeye başlamıştı. Doğru mu görüyordum. Annem arkasını dönmüş gidiyordu. Annem babamın yanına ulaştığında arkasına döndü ve ikisi birlikte bana son bir kez bakıp bahçe kapısına yöneldiler. Beni yangının tam ortasında bırakıp gidecekler miydi yani. Bütün gücümü toplayıp vücudumu adım atmaya zorladı. Başarmıştım da ama kapıya doğru adım atmamla kapının sanki kumdan yapılmışcasına dağılması çıkışımı engellemişti. Olanlar sanki beni evin içine çekmek için yapılmış bir tuzakmışcasına gelişmişti. En son hatırladığım şey ise üzerime doğru patlayan büyük alevle birlikte yere serilişimdi.