Sa isang maliit na baryo sa probinsya, may magkasintahan na sina Mia at Lucas. Bata palamang sila ay sandigan na nila ang isa't isa, magkaagapay sa lahat ng bagay. Saksi ang pagmamahalan nila sa bawat araw na lumipas.
Isang gabi, habang nasa ilalim ng buwan at kumukutikutitap na mga bituin, nag-usap sina Mia at Lucas.
"𝐌𝐢𝐚, 𝐦𝐚𝐡𝐚𝐥 𝐤𝐨, 𝐩𝐚𝐧𝐠𝐚𝐫𝐚𝐩 𝐤𝐨𝐧𝐠 𝐦𝐚𝐛𝐢𝐠𝐲𝐚𝐧 𝐤𝐚 𝐧𝐠 𝐦𝐚𝐠𝐚𝐧𝐝𝐚𝐧𝐠 𝐤𝐢𝐧𝐚𝐛𝐮𝐤𝐚𝐬𝐚𝐧, 𝐩𝐚𝐧𝐠𝐚𝐫𝐚𝐩 𝐤𝐨𝐧𝐠 𝐭𝐮𝐦𝐚𝐧𝐝𝐚 𝐤𝐚𝐬𝐚𝐦𝐚 𝐤𝐚," sabi ni Lucas habang hawak-hawak ang kamay ni Mia.
"𝐀𝐤𝐨 𝐝𝐢𝐧 𝐋𝐮𝐜𝐚𝐬, 𝐩𝐚𝐧𝐠𝐚𝐫𝐚𝐩 𝐤𝐨𝐧𝐠 𝐚𝐛𝐮𝐭𝐢𝐧 𝐚𝐧𝐠 𝐦𝐠𝐚 𝐦𝐢𝐧𝐢𝐦𝐢𝐭𝐡𝐢 𝐤𝐨 𝐧𝐚 𝐤𝐚𝐬𝐚𝐦𝐚 𝐤𝐚, 𝐩𝐚𝐧𝐠𝐚𝐫𝐚𝐩 𝐤𝐨𝐧𝐠 𝐦𝐚𝐤𝐚𝐬𝐚𝐦𝐚 𝐤𝐚 𝐩𝐚𝐠𝐭𝐚𝐧𝐝𝐚, 𝐧𝐚𝐠-𝐚𝐚𝐥𝐚𝐠𝐚 𝐬𝐚 𝐚𝐭𝐢𝐧𝐠 𝐦𝐠𝐚 𝐚𝐩𝐨," wika ni Mia na nakangiti.
Ngunit hindi nagtagal, nabalitaan nalang si Mia na nagkasakit si Lucas. Dinala siya siya sa ospital, sa kalubhaan ng kaniyang sakit ay hindi na iti kayang gamutin ng mga doktor.
Sa bawat araw na lumipas, lumubha ang kasakitan si Lucas. Kahit hirap ay pinapakita parin ni Lucas ang kanyang tapang.
Isang gabi sa ospital habang naka higa si Lucas ay bumukas ang pinto at iniluwal d'on si Mia. May daladala itong kahon.
"𝐋𝐮𝐜𝐚𝐬, 𝐦𝐚𝐲 𝐠𝐮𝐬𝐭𝐨 𝐚𝐤𝐨𝐧𝐠 𝐢𝐩𝐚𝐤𝐢𝐭𝐚 𝐬𝐚'𝐲𝐨."
Binuksan ni Mia ang kahon at inilabas ang maliit na bote na may lamang naka-lukot na papel. Sa bote ay may nakakubling katagang "𝐀𝐧𝐠 𝐦𝐠𝐚 𝐩𝐚𝐧𝐠𝐚𝐫𝐚𝐩 𝐧𝐚𝐭𝐢𝐧."
"𝐋𝐮𝐜𝐚𝐬, 𝐝𝐢𝐭𝐨 𝐤𝐨 𝐢𝐬𝐢𝐧𝐮𝐥𝐚𝐭 𝐚𝐧𝐠 𝐥𝐚𝐡𝐚𝐭 𝐧𝐠 𝐦𝐠𝐚 𝐩𝐚𝐧𝐠𝐚𝐫𝐚𝐩 𝐧𝐚𝐭𝐢𝐧 𝐧𝐚 𝐠𝐮𝐬𝐭𝐨 𝐦𝐚𝐭𝐢𝐧𝐠 𝐦𝐚𝐧𝐠𝐲𝐚𝐫𝐢 𝐬𝐚 𝐛𝐮𝐡𝐚𝐲."
Habang binabasa ni Mia isa-isa ang mga pangarap nila ay ramdam ang kirot ng realidad. Nang lumakas ang iyak ni Mia ay hinawakan ni Lucas ang kamay nito.
"𝐌𝐢𝐚, 𝐰𝐚𝐠 𝐤𝐚𝐧𝐠 𝐦𝐚𝐥𝐮𝐧𝐠𝐤𝐨𝐭, 𝐤𝐚𝐡𝐢𝐭 𝐡𝐢𝐧𝐝𝐢 𝐧𝐚 𝐦𝐚𝐚𝐛𝐨𝐭 𝐚𝐧𝐠 𝐦𝐠𝐚 𝐩𝐚𝐧𝐠𝐚𝐫𝐚𝐩 𝐧𝐚𝐭𝐢𝐧 𝐧𝐚 𝐦𝐚𝐠𝐤𝐚𝐬𝐚𝐦𝐚 𝐚𝐲 𝐧𝐚𝐧𝐝𝐢𝐭𝐨 𝐩𝐚𝐫𝐢𝐧 𝐚𝐤𝐨, 𝐬𝐚 𝐩𝐮𝐬𝐨 𝐦𝐨," sabay tulo ng Luha sa pisngi ni Lucas.
"𝐋𝐮𝐜𝐚𝐬, 𝐩𝐥𝐞𝐚𝐬𝐞, '𝐰𝐚𝐠 𝐦𝐨'𝐤𝐨𝐧𝐠 𝐢𝐰𝐚𝐧. 𝐇𝐢𝐧𝐝𝐢 𝐤𝐨 𝐤𝐚𝐲𝐚," sagot ni Mia, humahagulgol.
"𝐏𝐚𝐧𝐠𝐚𝐤𝐨, 𝐌𝐢𝐚, 𝐤𝐚𝐡𝐢𝐭 𝐬𝐚 𝐤𝐚𝐛𝐢𝐥𝐚𝐧𝐠 𝐛𝐮𝐡𝐚𝐲, 𝐡𝐚𝐡𝐚𝐧𝐚𝐩𝐢𝐧 𝐤𝐢𝐭𝐚, 𝐦𝐚𝐦𝐚𝐡𝐚𝐥𝐢𝐧 𝐚𝐭 𝐦𝐚𝐦𝐚𝐡𝐚𝐥𝐢𝐧 𝐤𝐢𝐭𝐚." ang huling katagang binitawan ni Lucas bago pumikit ng tuloyan ang mga mata.
Ang ospital ay binalot ng lungkot at iyak ni Mia, na parang echo sa pusong nawalan ng mahal sa buhay. Sa bawat patak ng luha ni Mia, kasabay ang mga pangarap na hindi na kailanman matutupad.
Sa parehonh lugar, kung saan binuo ni Mia at Lucas ang kanilang mga pangarap, na naging lugar na ng pamamaalam. Ang malamig ng hangin ang nagdala sa mga huling salita ni Mia.
"𝐏𝐚𝐚𝐥𝐚𝐦, 𝐋𝐮𝐜𝐚𝐬. 𝐇𝐢𝐧𝐝𝐢𝐧𝐠-𝐡𝐢𝐧𝐝𝐢 𝐤𝐢𝐭𝐚 𝐦𝐚𝐤𝐚𝐤𝐚𝐥𝐢𝐦𝐮𝐭𝐚𝐧. 𝐒𝐚 𝐩𝐮𝐬𝐨 𝐤𝐨 𝐢𝐤𝐚𝐰 𝐩𝐚𝐫𝐢𝐧 𝐚𝐧𝐠 𝐚𝐤𝐢𝐧𝐠 𝐦𝐚𝐡𝐚𝐥, 𝐩𝐚𝐧𝐠𝐚𝐤𝐨."
Saksi ang mga bituin sa mga alaala at pagmamahalan nina Mia at Lucas. Pagmamahalang hinding-hindi mamatay.
YOU ARE READING
Huling Sandali (One-Shot Story)
RomanceSa isang maliit na baryo sa probinsya, sina Mia at Lucas ay magkasintahan mula pa noong bata pa sila, nagkakasama sa lahat ng bagay. Ang kanilang pagmamahalan ay sumisibol sa ilalim ng buwan at mga kumikislap na bituin, ngunit biglang nagbago ang la...
