17.06.2024
Her şey normaldi. O eskilerin geçirdiği çocukluğu dibine kadar yaşamıştım. Toplu saklambaç, topaç ne bileyim işte iftarlardan sonra sahura kadar oynayabildiğimiz ne kadar oyun varsa bıkmadan yorulmadan oynardık. Geçmişe dönüp bakınca herkes gibi derin bir özlem duyuyorum ama geçmişe döner miydin deseniz...
Ben Diyar. Şu an 22 yaşına yeni girmiş gayet güzel bir akademik hayatı olan mutlu denemeyecek kadar mutlu yaşayan bir kızım işte. Bu satırları da size okuduğum şehir olan Bolu'dan, memleketim Mersin'e giderken yazıyorum. Uzun bir aradan sonra evet tekrar o 'Altı' isimli içimdekileri döktüğüm defteri doldurmaya başladım.
Bu kararı tekrar niye aldım? Hayatımda neler oluyor? Hatta hayatımda neler oldu? Hepsini tek tek buraya eksiksiz yazacağım. Eğer bir gün ölürsem ve arkamda annem, babam bu defteri bulursa kızlarının güle oynaya yaşamadığını görsünler. Bu defterin bütün susan kızlarımıza hatta kadınlarımıza umut olması dileğiyle. Hadi o zaman gelin Diyar'ın o mükemmel hayatı nasılmış bakalım?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ALTI
Non-FictionBana sesini çıkarma dedi ama zaten çıkar dese de çıkaracak gücüm yoktu. Korkum büyüyor ama o içimdeki çocuk hâlâ aynı küçük çocuktu. Herkesin hayatı kendine zordu ya. Benim hayatım bana dayanılmazdı...
