bir iyilikte bulun

yeni kişi

Mert'in anlatımı:

Belki yıllardır buraya geliyordum,burdaki insanlara iletişim kuruyordum. Ama onda,onda bir farklılık vardı. Geldiğinden beri konuşmuyordu, susmuş kimse ile göz teması bile kurmamıştı.

Ağır vaka diyorlardı ona, ama kimse ne olduğunu bilmiyordu. Sadece ismi vardı aramızda başka hiçbir şey...

~~~
İki gün önce

"Günaydın mertt!!" Hastanenin içine girdiğimde gelen o tanıdık ses ile kafamı çevirdim. Bu yıllardır burda çalışan Ali abiydi. Kendisi burda güvenlikti.
Bana her konuda yardımcı olmuş,hep yanımda durmuştu.

"Günaydın abi!" Diye gülümseyerek yanıt verdikten sonra yürümeye devam ettim.
İçeri girdiğimde herkesin oraya buraya koşturduğunu gördüm,önemsemeden doğruca babamın yanına doğru yürümeye başladım ama etraf o kadar kalabalıktı ki insanlara çarpmaktan kurtulamıyordum.

Kaşlarımı çatıp yürümeye devam ettim.
Hızla odayı bulup girdiğimde babamın hararetle biri ile konuştuğunu gördüm.
Hızla elimdeki kapları masanın üstüne koyup oturdum.

Bir kaç dakika sonra babam konuşmayı bitirdiğinde bana döndü,ne olduğunu anlamaz bakışlarla ona baktım.
Babam hafif sinirli bir şekilde kendi yerine oturduktan sonra dosyaları incelenmeye başladı.

"Baba dışarıda ne oluyor?" Sonunda o soruyu sorduğumda babam kafasını kaldırıp bana baktı.

" Hastaneye yeni biri geliyor,ama bu diğerlerinden farklı" demesiyle çatık olan kaşlarımı daha çok çattım"

"Nasıl yani nasıl farklı?" Yeni bir soru yonelttiğimde babamın yumuşak baktığı gözleri bir anda kısıldı ve masadan bana doğru yaklaştı.

"Bak mert burdaki bütün hastalarla sıkı fıkı olmana bir şey demedim ama bunun bırak yanına yaklaşmayı odasının önünden bile gecmiyceksin"anlamaz bakışlarım ile masadan kalktım.
Ne kadar kötü bı durumda olabilirdi ki oda bir insandı onunla bu şekil konuşmazdı.

" Baba insan o hayvan gibi bahsetme . Durumu her ne kadar kötü olursa olsun bu şekilde konuşma " babam ilk affalladıktan sonra başını beni onaylarcasına salladı.

"Tamam kusura bakma oğlum,ama sen beni dinle sakın yaklaşma " hafifçe gülümseyip babamın yanına gittim .

" Merak etme gitmem" diyip arkamı döndüm.kapının önüne geldiğimde arkamı döndüm.

" Ben gidiyorum geç kaldımm" diyerek daha cevap vermesini beklemeden odadan çıktım. Yine insanların arasına girerken bir yerin oldukça kalabalık olduğunu fark ettim.

Ne vardı ki orda? Ne yapıyorlardı?

Tabiki bu soruları yanıtsız birakmiycaktım. İlk tereddüt etsem bile cesaretimi toplayıp kalabalığa doğru yürüdüm.ah insanlar çok fazlaydı ezilicektim!

Hızla bir kaç kişiden izin alıp öne geçtikten sonra neredeyse kendini parcalıycak kişi ile göz göze geldim.

Siyah saçları yüzünde dağılmış,bana acı bir şekilde bakan kahve gözleri arasına karışmıştı.

Bu çocuk kimdi? Neden ilgimi bu kadar çekmişti ki?

Daha fazla kendi kendime sorular sorarken, kahve gözlü çocuğu tuttuklarını gibi yürütmeye başladılar.
Götürürken bile arkasına dönüp bakıyordu bana.

Sanırım çok uğraşıcaktım bu çocukla.

~
Şimdiki Zaman

Artık cidden dayanamıyordum!

İki gün olmasına rağmen o günden beri bir kere bile görmemiştim ne bahçede ne yemekhanede hiç bir yerde yoktu!

Tek bir çare kalmıştı oda Ali abiydi

Hızla koşarak onun yanına gitmiştim. Yardım ederse tek o ederdi bana. Bahçeye çıkmış Bir kaç dakikalık arama macerasından sonra bulmuştum onu. tüm gücümle yanına koştuktan sonra yanında soluk vermek için ellerimi dizlerime koyup hızla dinlemiştim.

"Evlat sakın ol bine hız? Nereye gidiyorsun böyle"başımı kaldırıp Ali abiye baktıktan sonra derin nefes alıp konuştum.

"Ali abi senden bir ricam var"
Ona olanları kısaca anlattıktan sonra ilk tereddüt edip hayır dese de yalvarışlarım sonucu beni onun yanına götürmüştü.

Sadece aramızda bir kapı vardı ve bu kalbimin hızlanması için yeterdi bile .
Sakin olmaya çalışsam bile sonuç başarısızlıkla sonuçlandı.

"Bak evlat bu odaya girilmesi kesinlikle yasak. Sakın kimseye söyleme olur mu?"

Hızla başımı salladım.kilit sesi kulaklarımda çınlarken kapı yavaşça açıldı.ve yerde onun doğruca duvarı izleyisi ile karşılaştım.
Beni fark etsin diye hafif öksürük sesi çıkarttıktan sonra hızla yüzü bana döndü.elindeki kelepçelerin sesi içimi ürpertirken kendimi hemen topladım.
Hızla yanına gittim yere çöküp yanına yaklaştım ama korkmuş olmalı ki hemen elleri ile yüzünü kapattı.

"Korkma , hiç birşey olmiycak " hafif ve ince sesimin ardından ellerini başından indirdi ve o kahve gözlerini tekrar bana dikti.
Gözleri ile tekrar buluşma yaşarken sanki onun bütün acısını hissetmişim gibi sarsıldım. O güzel bakan gözlerinin ardında ne vardı?

Ne saklıyordu? Öğrenebilecek miydim?

~~~

Bitiş