တိတ်ဆိတ်တဲ့ညသန်းခေါင်ယံတွေမှာ မင်းရယ်သံတွေက တစ္ဆေတစ်ကောင်လို ငါ့ကိုအမြဲတမ်းခြောက်လှန့်နေခဲ့တာ.. ငါ့မှာမင်းရယ်သံတွေကြား ပြေးပေါက်တွေပျောက်တာ အထပ်ထပ်အခါခါပဲ.. ဖြစ်နိုင်ရင် ငါဒီဘဝကနေလွတ်မြောက်ချင်ပြီ။ မဟုတ်ဘူး ငါ့ကိုလွတ်မြောက်ခွင့်ပေးပါတော့..။
~~~
နေရောင်ကောင်းကောင်းမကျသေးသည့် ဝေလီဝေလင်း မနက်ငါးနာရီအချိန်။ အဝေးပြေးကားဝင်းကနေတဆင့် မြို့ပြရဲ့အထပ်မြင့်တိုက်တွေကြား ကျော်ဖြတ်လာရင်း အရှေ့ဘက်တောင်တန်းတွေစီ တရွေ့ရွေ့နှင့်ခရီးနှင်လာခဲ့တော့သည်။
ဆောင်းရာသီရဲ့ မနက်ခင်းဖြစ်တာမလို့ ချမ်းစိမ့်စိမ့်အအေးဓာတ်တို့နှင့်အတူ နှင်းဖုံးနေသည့်ကတ္တယာလမ်းတွေကို ကားပြတင်းပေါက်မှန်ကနေတဆင့်လိုက်ကြည့်နေမိသည်။
"ယောင်း..ကြောက်နေတာလား"
ရုတ်တရက်ဆိုသလို သူ့လက်ဖမိုးကိုဖွဖွလေးဆုပ်ကိုင်လာသည့် လက်တစ်စုံ။ နွေးထွေးလိုက်တာ..။
"ကိုယ်တို့သိပ်မဝေးသေးတာမလို့ တကယ်လို့ယောင်း အဆင်မပြေ.."
"ဟင့်အင်း..ကျွန်တော်အဆင်ပြေတယ်ကိုကို။ ထပ်ပြီးအဲ့လိုမျိုးမပြောပါနဲ့နော်"
ဆောင်ချန်းရဲ့စကားတွေကိုဖြတ်ပြောကာ ရင်ခွင်ကျယ်ထဲအတင်းဝင်တိုးလာသည့် ကလေးကိုပြန်ပြီးဖက်ထားရင်း ကျောပြင်လေးကိုသာခပ်ဖွဖွပုတ်ပေးနေလိုက်တော့သည်။ သူသိတာပေါ့..ချန်းယောင်းဘယ်လောက်တောင်ကြောက်နေလဲဆိုတာ။ သူ့အတွက်နဲ့ အရာရာစွန့်လွှတ်ပြီး သူ့လက်ကိုတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း ထွက်ပြေးလာခဲ့တာလေ။
ချန်းယောင်းဆိုတဲ့သူဟာ နယ်နယ်ရရကလေးတစ်ယောက်တော့ဟုတ်မနေ။ ချမ်းသာလှပါပြီဆိုတဲ့လူတွေရဲ့ အထက်မှာပင်.. ကိုရီးယားနိုင်ငံရဲ့အချမ်းသားဆုံး နံပါတ်နှစ်စာရင်းဝင် "အီ"မိသားစုရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သားလေးပင်။ ဆောင်ချန်းအတွက်တော့ ချန်းယောင်းဟာ မိုးနဲ့မြေကြီးလို ကွာခြားတဲ့အဆင့်အတန်းမျိုးဖြစ်မည်။ ပညာတတ်ဘွဲ့ရတစ်ယောက်ဖြစ်ပေမယ့်လည်း ကျောထောက်နောက်ခံမရှိသည့် ဗလာကျင်းသူ့ဘဝမှာ လစာလေးတစ်ပဲခြောက်ပြားနှင့် ပုံမှန်ကြိုးစားနေရသည့် လခစားတစ်ဦးပင်။
YOU ARE READING
Heart don't break around here
Romanceချစ်ခဲ့ရတဲ့ရက်ထက် လွမ်းခဲ့ရတဲ့ရက်က ပိုများခဲ့တာမဟုတ်ဘူးလား ယောင်းရယ်..။ Jung SungChan + Lee ChanYoung
