GÖKYÜZÜNÜN GERÇEKLERİ

1.BÖLÜM:GÖKYÜZÜ

⭐️Bölümümüzü yıldızlamayı ve yorum yazmayı unutmayınız⭐️

.
.
.

Günümüz, Akay Konağı
Feray'ın anlatımıyla;

Gökyüzü.
Gökyüzü neydi? Başka dünyalara açılan bir kapı mıydı? Aslında gökyüzü sonsuzluk demekti. Gökyüzünü gerçekten hissetmek, sonsuzluğa ulaşmaktı.

Yıldızlara bakmak değil, onları görmek bizi hakikate ulaştırırdı. Görmek ve bakmak. aslında bu farka bakış açısıda diyebiliriz.

Mesela çevremdeki herkesin bana her zaman bakması ama beni hiç bir zaman görmemesi gibi.

Kapının tıklatılmasıyla malikanemin çalışanı Sonay'a gir komutu verdim.

"Feray Hanım, Handan Hanım geldiler efendim."

"Müsait olmadığımı söyle Sonay."

"Tabii ki de efendim." Tam odadan çıkacakken durdurdum.

"Beklemesin ve evine dönsün."

"İletiyorum Feray Hanım." dedi ve odadan çıktı. Odadan çıkmasıyla kapımı kilitledim, ışığı ve perdeleri kapattım. Sadece çalışma masamın arkasındaki büyük pencereyi açık bıraktım.

Sandalyeme oturdum ve arkama doğru döndüm. Masamdaki masa lambası dışında hiç ışık yoktu. Gökyüzünü izlemeye başladım. Uzunca bir süre sadece gökyüzünü seyrettim.

"Ben buraya ait değilim değil mi?" diye mırıldandım.

Kapım bir anda açılmaya çalıştı. Bakışlarımı kapıya çevirdim. Zorlandı, zorlandı. En sonunda bir küfür duyunca sandalyemden kalktım ve kapıya doğru sakin adımlarla yürüdüm. Kilidi çevirmemle Alaz abimin odaya dalması bir oldu.

"Feray! Sen ne yaptığını zannediyorsun! Annemi nasıl bu konağa almazsın!" diye bağırdı.

"Ah bu gerçekten kaba bir davranış, abicim." dedim ve ona arkamı dönüp çalışma masama doğru ilerledim. Kibarca oturdum ve bacak bacak üzerine attım. Başımı dikleştirdim. Saçlarımı iki parmağımın arasına alarak arkama attım ve abime bakmaya başladım.

"Otursana abicim. Ayakta kaldın." dedim ve gülümsedim.

"Sen beni delirtmeye mi çalışıyorsun!" dedi ve masama yumruğunu geçirdi.

"Bu deminkinden de kaba bir davranış." dedim sakinlikle.

"Feray!" Bağırmasıyla ayağa kalktım.

"Sen ne hakla benim konağıma gelip, odama girip bana bağırabilirsin." dedim, sakin kalmaya devam ediyordum.

"Burası senin konağın değil! Burası tüm ailemizin konağı!" diye bağırdı. Tekrar ve tekrar. Bu çocuk sesini kontrol etmeyi bilmiyordu galiba.

"Babamın bu konağı bana bıraktığını unuttun sanırım." dedim ve yerime geri oturdum. Elimle koltuğu işaret ettim. İşaret etmemele karşıma oturdu.

"Bak, bundan böyle şirketimdeki hissedarlardan birisin sadece. Böyle olmamızı sen istemedin mi abi?" diye sordum.

"Ben bunu istemedim Feray! Kardeşimi geri istiyorum!" dedi. Sesi güzünlü çıkmıştı.

"Bunu onu yapmadan önce söyleyecektin abi. Oysa ben seni ne çok severdim."

"Şimdi sevmiyor musun prensesim ?" 2,5 yıl sonra ilk kez abimin sevgi dolu sesini duyunca yutkundum, gözlerim dolmuştu. Gözyaşlarımı gizlemek için gülüyormuş gibi başımı havaya kaldırdım.
Ve bir kahkaha attım.