HOW TO STEAL A HEART

EPILOGUE

Two years later.

"Astrid, let's go!" Sigaw ni Chrysler sa hagdan habang nakabihis na at handa na umalis para magtrabaho.

We're not married yet, but we talked and decided to continue what we left behind. At ngayon nga ay nakatira na din ito kasama namin ni Astrid. The kid even likes her more than I, na she's been with for nine years.

"It's still early, babe. Let the kid take her time." Sabi ko naman dito at bago ito hinalikan sa pisngi.

"Ember's calling me non-stop na kasi. There was an error daw sa isang report na pinasa ko although I made sure everything is okay before I submitted it to her, unless may ginalaw nanaman isa niyang tauhan." Sabi naman nito at lumapit sa akin para ilukot ang manggas ng suot kong polo. "You look hot this way." Dagdag pa nito.

"And you look more beautiful than ever." Sabi ko naman. Masuyong hinagkan nito ang aking labi pagkatapos ay ngumiti na para bang ito ang unang beses na ginawa namin iyon.

Habang ako ay laging nahuhulog sa paraan ng pagtingin nito. Na animo, ako lang ay sapat na. Na kahit walang matira sa akin, walang problema dahil ako lang ang kailangan niya.

"I love you." I told her. I love her for a lot of things and I love her just because.

"I love you..." Kinawit nito ang dalwang braso sa leeg ko bago nagpatuloy. "More."

"Heepp! No kissing please!" Sabay kaming napalingon sa anak namin at napatawa.

"Here's my beautiful daughter, manang-mana sa nanay niya, mais din—ow!" Hindi ko napigilan matawa pagkatapos akong hampasin ng mag-ina ko. Patagal ng patagal, nagiging mas kamukha na ito ni Chrysler dahil pareho silang blonde ang buhok.

"I'm only kidding. Let's go. Your tita Vanna will fetch you at lunch ha." Sabi ko kay Astrid at kinuha ang bag nito.

"Okay po!"

"And here's some money in case you want to buy something during break time." Abot naman sa kanya ni Chrysler ng limang libo.

Nagkatinginan nalang kami ni Astrid at natawa. Grabe talaga mang-spoil ng anak niya itong si Chrysler.

"Mommy, that's too much." Saad naman ng bata.

"It's not. Kulang pa nga yan eh."

"Gosh you're so OA din po like tita Zara. No wonder why you're friends." Pinigilan ko uling matawa sa sinabi ng anak ko. Buti nalang nagmana ito sa akin pagdating sa pagiging mature.

"Bakit negative ang last month niyo? Anong nangyare?" Tanong ni Zara sa isang tao nila.

I was seated between her and Chrysler. Hindi dapat ako nandito dahil hindi naman ako parte ng kompanya. Hinila lang nila akong dalwa dahil gusto lang nila.

Chrysler said it was their monthly meeting with the head personnel of all the projects they have within the metro. Ang malalayo naman ay kinakausap lang nila online.

"Our production is affected by the delay of handover of units by the nominated contractors under MEPFs, ma'am." Sagot naman ng lalake na nagpipresent ngayon sa unahan.

"So anong mitigation natin diyan? Ano ba scope of works ang affected mg delay nila?" Tanong pa uli ni Zara.

"All waterproofing works ma'am. Kahapon, ni-raise na namin sa management ang delay nila, ang sagot lang ng management ay titingnan daw nila."

"Tapos? Yun na yun? Sa part natin as a contractor? Wala? Ikaw? Wala kang solusyon?" Napangiwi ako sa klase ng tono na ginagamit ni Zara.

"As of now po ang dahilan ng delay nila ay dahil kulang sila sa tao kaya sa coordination meeting namin sa site last Tuesday, nabanggit namin na willing kami magpahiram ng tao basta sila ang magbabayad. One of the MEPFS contractor already agreed, ma'am. Also, hindi din sila makapagproceed dahil may discrepancy po sa stub-out ng electrical at plumbing."

"What discrepancy? Ember alam niyo ba to?" Napalingon naman ako kay Ember na nakaupo sa tapat namin katabi ang assistant nito.

"Yes. Nakapagbigay na tayo ng RFI regarding sa matter na yan. Nagfollow up na rin tayo ng ilang beses, naka cc ka pa nga sa mga email. Pero walang response from the management and designer." Sagot naman ni Ember.

Hindi ko alam ano mga sinasabi nila. Ano ba yung MEPFs? RFI? Stub-out? Ganto ba talaga sa construction? Ang init din ng ulo ni Zara.

Isa't kalahating oras pa ang lumipas at paiba-iba rin ang nagrereport sa unahan. At sa bawat oras na lumilipas, paulit-ulit rin ang pagtaas ng boses ni Zara pati na ni Ember at Chrysler. Mayamaya nagsasagutan lahat ng tao sa loob. Kumalma lamang ang lahat nang may pumasok para ihain sa mesa ang meryenda para sa lahat.

Sabi ni Chrysler normal na daw sa construction ang magsagutan pagkatapos ay mag-aasaran.

Zara even called an old man bobo just because nagkamali ito ng ginawang action. What's more surprising is that, kahit nagagalit ang lahat, pansin ko ang respeto na binibigay nila kay Zara.

My friend must've worked really hard to earn that trust and respect, her people are giving to her now. It's not easy to build something from nothing.

I, myself exerted a lot of effort to build my own business. Outsourcing and attending seminars really helped me a lot.

Malayo pa kami pero alam kong malayo na ang narating namin. Nagsisimula palang kami at walang balak tumigil sooner or later.

We're building our own empire. From our own sweat and blood. We're proving past selves that we can do it and we will do it one day.

That everything will be worth it

Madami man nangyare, madami mang luha, galit at panahon ang nasayang, ang mahalaga, magkakasama pa rin kaming lahat lara tuparin ang mga pangakong muntik na namin maibaon sa nakaraan.

And forgiving everyone was the best choice I made. It gave me peace. It gave me the rest I am looking for.

Napanatag ang buhay ko ng paunti-unti nang maayos ang lahat ng iniwan ko noon.

What's more important is that I have my own family I can come home to whenever.

A family that keeps me anchored.

I can finally say, "Welcome home ,Sierra."

The end.