Δρώντας με Aδράνεια

Χαμένη αναπνοή

Ψάχνω για το νερό της ζωής καθώς βυθίζω το σώμα μου στην ησυχία της θάλασσας.
Παρατηρώ, την γαλήνη που κρύβει τόσους χειμώνες μέσα της, πρωτού δύσει ο ήλιος. Το λιοκαμένο δέρμα μου έχει πλέον καλυφθεί από το θαλασσινό νερό, λεπτές ακτίνες φωτός χτυπούν το σώμα μου, σαν καφτές καταιγίδες ταρακουνήματος, προκαλώντας του πόνο.
Μένω στον πάτο για άλλο λίγο ώσπου να γαληνεύσω, μακάρι να μπορούσα να κρυφτώ εδώ κάτω...
Θάλασσα με ακούς; Κάλυψέ με για άλλο λίγο, μη με ξεβράσεις προς τα έξω σαν άψυχο.

~Πόσες φορές σκέφτηκες να μείνεις στον πάτο της θάλασσας? Εγώ αρκετές μα η ζωή είναι για να την ζήσεις... Με εναν γρήγορο συνειρμό στα προηγούμενα "να είσαι άνθρωπος να μπορείς να ξεπεράσεις τις οδύνες..."