«Υπάρχει λόγος;»

«Οριστική αλλαγή.»

Α-μαμά;

Η μητέρα της σηκώθηκε και πήγε να την αγκαλιάσει όμως η Άννα έθεσε τα όρια της, βάζοντας τα χέρια της μπροστά στο σώμα της.

Α-μαμά..γιατί ήρθες;
Ε-Αννούλα μου..-

Την διέκοψε, δεν γινόταν.

Α-κάθισε, μην στέκεσαι όρθια., της έδειξε την καρέκλα απέναντι από την δική της, ενώ η Άννα προχώρησε στο βάθος του δωματίου και άφησε τα πράγματα της.

Έφτιαξε το σακάκι της στην καρέκλα της και άφησε επάνω στην άκρη του γραφείου, την τσάντα της.

Ε-σου μοιάζει η μικρή..πολύ.., χαμογέλασε χαϊδεύοντας με τα δάχτυλα της την κορνίζα με την φωτογραφία της εγγονής της.

Σηκώθηκε από την καρέκλα της, έκανε τον κύκλο.

Άρπαξε την κορνίζα από τα χέρια της μητέρας της και κάθισε στην καρέκλα απέναντι της με το τραπεζάκι που τις χώριζε ενδιάμεσα.

Την άφησε στο γραφείο της και ξεκίνησε εκείνη την κουβέντα.

Α-μαμά..γιατί ήρθες;
Γιατί δεν θα πιστέψω αν μου πεις ότι ήρθες για να με δεις.
Ε-είτε το πιστέψεις είτε όχι, για αυτό ήρθα.
Έριξες μαύρη πέτρα πίσω σου.
Α-όπως είδες και μόνη σου, είχα πολύ σοβαρό λόγο.
Να μεγαλώσω το παιδί μου., είπε και κράτησε για λίγο την φωτογραφία στα χέρια της χαϊδεύοντας την. Στο πρόσωπο της υπήρχε ένα μικρό μειδίαμα.
Ε-πως είναι η μικρή;, προσπάθησε κάπως να την προσεγγίσει.

Η Άννα άφησε την φωτογραφία και το χαμόγελο από τα χείλη της κόπηκε απότομα από την στιγμή που η μητέρα της έπιασε ως θέμα την κόρη της.

Α-μαμά..ακόμα και που λέω αυτή τη λέξη μου φαίνεται περίεργο..το ξέρεις;
Μπορείς να το καταλάβεις;
Για μένα ήταν δεδομένο ότι ποτέ δεν ένιωσα μέλος εκείνης της οικογένειας.
Δεν τα έχουμε πει ποτέ και δεν τα ξέρεις, αλλά δεν είχα λόγο να είστε γύρω μου μετά από όλα αυτά που έγιναν.
Τώρα έχω την δική μου οικογένεια, όπως είδες και μόνη σου.
Ε-ναι..τα έμαθα. Έγινες μεγάλη και τρανή.
Το ήξερα ότι θα τα καταφέρεις.
Από μικρή ήσουν δυνατή εσύ., ήταν χαρούμενη για εκείνη όμως ήξερε πως έχασε το παιδί της εδώ και χρόνια και δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να την φέρει ξανά κοντά της.
Α-δεν είχα επιλογή μαμά. Έπρεπε να είμαι δυνατή, δεν το επέλεξα. Με αναγκάσατε, όλοι βασιζόσασταν επάνω μου.
Ε-Άννα μου..
Α-μαμά..δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε.
Δεν ξέρω αν με χρειάζεστε, εγώ δεν σας χρειάζομαι.
Είμαι μαμά, αλλά όχι κόρη..έτσι νιώθω..
Ε-έχεις δίκιο κορίτσι μου..
Α-μαμά..δεν είναι κάτι που δεν γνωρίζω..και τώρα σε παρακαλώ..αν μπορείς..