Paano kung sumugal tayo?

80

Medals, certificates, awards — academic achievement defines my existence. It satisfies me whenever I receive those. Hindi lang kasi ako ang nagiging proud kapag nananalo ako sa mga quiz bee o kaya nagkakaroon ng matataas na grades. My family were proud of my accomplishments as well. They were proud of my achievements. Even my friends were proud kasi nakakaya ko pagsabay-sabayin.

At a very young age, I focused all of my attention on my studies. I studied hard so that I could achieve high grades. Kahit pa kulang na ang tulog at kain ko, ayos lang kasi mataas naman ang mga markang nakukuha ko. I sacrified my physical health in order to stay at the top. Wala, eh. Gano'n talaga siguro kapag bata ka pa lang tapos nasanay ka ng nasa ranking lagi. The thought of failing haunts me because it would affect how others perceive me.

Proud naman ako sa sarili ko. Pero may mga araw na napagtatanto ko na itong mga medalya ang sumisimbolo sa pagkatao ko. Kaya nga habang tumatagal, habang parami sila nang parami, mas lalong bumibigat 'yong pressure na makakuha pa.

Because who am I without my medals? Sino ba ako kung wala ang mga sertipikong 'to?

Hindi ko man lang nagalaw ang lunch na binaon para sa akin ni Mommy. Wala kasi akong gana. Nilalaro ko lang ito gamit ang kutsara. Sana mag-ring na ang bell para makabalik na kami sa classroom namin.

"Hoy, Kaos! Assignment ko?"

Natigil ako sa ginagawa ko when I heard Lanz. As usual, he's walking towards my direction, together with his friends. Napabuntonghininga ako at kinuha sa bag ang assignment nila na ginawa ko. I don't want to do their assignments pero tinutukso kasi nila ako. And I'm tired of arguing with them. Hindi naman sila nakikinig. Nagbabanta pa sila sa akin.

I don't know why they're doing that. Hindi lang ako ang tinatakot nila. Maging ang ibang bata rin dito. Siguro isa na sa mga dahilan kung bakit pinagdidiskitahan nila ako ay dahil mas matanda sila sa akin.

We were on the same grade level pero isang taon ang tanda nila sa akin. Actually, magkaka-edad silang lahat at ako lang ang naiiba. Grade 2 pa lang dapat kasi ako ngayon pero na-accelerate ako kaya diretso Grade 3 na ako. Nakakatuwa 'yon para sa akin pero sila parang hindi yata natuwa noong nalaman nila 'yon. They made fun of me. Masakit pero wala na akong magagawa. Ayaw ko rin naman sila isumbong kay Mommy and sa mga teachers dahil mas lalo lang nila akong aasarin.

"Here," tipid kong sabi bago ko ibigay ang assignments nila.

They laughed. "Masunurin pala 'to, eh! Good boy," Lanz stated as he ruffled my hair.

"Hoy! Inaasar niyo ba si Kaos? Hindi ba kayo nahihiya?!"

I looked behind my back. It was Chia. My classmate. She's a trouble-maker but she's not bullying me or 'yong iba naming classmates. Tumatakas lang siya kapag Math class na. Napapansin ko 'yon kasi lagi niyang sinasabi kay teacher na pupunta raw siya sa restroom and after one hour pa siya babalik kung kailan tapos na ang klase. That's bad kaya. I saw sa handbook na bawal mag-cut class.

"Uy, Lanz, si Chia 'yan. Atras na tayo," sabi ng isa sa mga kaibigan ni Lanz.

"Pasalamat ka pinagtanggol ka nito ni Chia kun 'di lagot ka talaga sa 'min," pagbabanta ni Lanz sa akin.

"Nagbabanta ka pa, ah. Ano tayo magsuntukan? Abangan kita sa gate. Dalhin mo pa buong angkan mo. Sparring tayo, ano ano?" paghahamon ni Chia pero umatras lang sina Lanz pati ang mga kaibigan niya. "Wala ka pala, eh. Tsk,"

Nang makaalis na sa paningin namin sina Lanz ay saka ako nagpasalamat. "Thank you, Chia."

"Alam mo, ikaw, 'pag inaapi ka na, gumanti ka. Sabi ng Tito ko, okay lang lumaban basta hindi ikaw ang nauna. Hindi ka naman nauna, 'di ba? Edi gumanti ka na! Ano gusto mong gawin natin sa mga 'yon? Lagyan natin bato bag nila o itago na lang natin do'n sa abandonadong floor?"