GEÇMİŞ

Bölüm 1

Hayat;Bazen durgun bir deniz bazen de denizde oluşan bir fırtına gibi...Ben ne durgun bir deniz ne de fırtına gibiyim.Ben geçmişinden yeni bir ben oluşturan benim.Bunları düşünürken bir yandan da taksinin camından dışarıyı seyrediyordum.Birden taksicinin frene basmasıyla bu düşüncelerimden sıyrıldım. Evim dediğim yere gelmiştim.Taksiciye parayı uzatıp hızlı bir şekilde taksiden indim . İner inmez derin bir nefes aldım .Burası benim yıllar önce yeni hayatımı oluşturduğum yerdi.Karşımda duran evi kendi emeğimle kazanıp biriktirdiğim paralarla almıştım. İki katlı ve kocaman bir bahçesi vardı.Burası İstanbul'un en sessiz ve sakin yeriydi.
Yavaş adımlarla evime doğru ilerledim.Kapıya geldiğimde hızlı bir şekilde çantamdan evin anahtarını çıkardım.Kapıyı açtım ve içeriye girdim.Salona ilerleyip kendimi tekli koltuğa attım.Yorulmuştum ve şimdi de işten geliyordum .Birkaç dakika bekleyip salonun içinden seslenmeye başladım.
"Evin,ben geldim çabuk salona gel konuşmamız lazım".Evin gürültüyle merdivenlerden indiğinde ben de yerimden doğrulmuş ciddi bir şekilde Evin'e bakıyordum.Evin tam karşımda ki koltuğa oturup "hoşgeldin,seni dinliyorum"dedi. Ben de hemen konuşmaya başladım. "Bugün çok yoruldum ve biran önce dinlenmek istiyorum.Bu yüzden beni iyi dinle".Evin sözümü kesip sıkıldığını belli eden bir sesle "konuya girsen? "diye sordu.
Ben de hemen "Kapa çeneni de beni dinle önemli bir konu"deyip sustum.Nasıl söze başlayacağımı bilemeyerek direk konuya girmeye karar verdim."Buradan gitmemiz gerek " .
Evin hemen sözümü kesip"peki ya bu ev hatta işin ne olacak ?"diye sordu.Sonra tekrar konuşmaya başladı."Bak sırf o adam yüzünden ise ben hiç bir yere gitmiyorum ".
Evin sözünü bitirdiğinde ben de başımı koltuğa yasladım ve gözlerimi kapatıp Evin'in sorularını cevapladım. "İlk olarak bu evi satılığa çıkartacağım. Ama ne zaman olduğunu sorma çünkü ben de daha bilmiyorum ve ikincisi de bugün işten istifa ettim .Evin sözümü kesip"Ne??"diye tepki verdi.Ben de tekrar konuşmaya başladım."Evi satılığa çıkartacağım ve bugün istifa ettim.Ayrıca son söylediğin şeye gelirsek o adamın ne kadar tehlikeli olduğunu biliyorsun.Adam hala peşimizde "dedim.Evin sesini yükselterek"Ne kadar daha ondan kaçacağız ?Daha ne kadar sahte kimlik kullanacağız?"diye sordu.
Ben ayağa kalkarak onun önüne gittim.Bu sırada Evin 'de ayağa kalkmıştı.Fırsat bularak konuşmaya başladım. "Buradan gideceğiz,sen istesen de istemesen de gideceğiz"Benim sesim de en az Evin kadar yüksek çıkmıştı. Evin "peki ya hiç değilse onları düşün.Onlar ne olacak?Evin'in bu sorusuna cevap vermedim.Cevap vermek istemiyordum .Çünkü her defasında acı çekiyordum ve bu acı giderek yerini öfkeye bırakıyordu.Evin tekrar sorusunu sordu."Onlara ne olacak?"Biz gidince ailen ne yapacak?Evin'in gözlerine bakarak"Eğer o herif ve annem olacak kadın beni sokağa atmasaydı böyle olmazdı.Simdi bu durumda olmazdık. Ayrıca o ve o herif umrumda bile değil"dedim.Bu sefer Evin'e bağırmıştım.Artık kendimi kontrol edemiyordum. Bu öfke bana fazlaydı .Evet babam beni 8 yaşımdayken sokağa atmıştı ve annem de bu duruma bir şey dememişti. Sadece olanları izliyordu.Ben anca aradan uzun zaman geçtikten sonra olanları anlayabilmiştim.Artık ailem beni yanında istemiyordu. Nedeni de üvey babamdı.Annem beni doğruca öz babamdan ayrılmış ve üvey babamla evlenmişti ve üvey babam beni hiç bir zaman kızı olarak görmedi .Beni evine kabul etmedi.Ben 8 yaşına gelince de beni sokağa attı.Bende yıllarca sokakta büyümek zorunda kaldım.Herkes bana acıyarak bakıyordu.Sonra bir gün tam önümde siyah bir araba durdu ve içinden uzun boylu adamlar çıktı.Kaçmaya çalıştım ama beni hemen yakalamışlardı.Arabadan inince gözlerime inanamadım.Tam karşımda kocaman bir ev vardı.Evin içine girdiğimde orta yaşlı bir adam bana "burası artık senin yeni evin "demişti.
İlk başta sevinmiştim.Cünkü artık hem sokakta kalmayacak hemde açlık sıkıntısı çekmeyecektim.Ama aradan zamanlar geçti ve o gün geldi.Yani benim 14 yaşıma geldiğim gün beni o evden alıp depo amacıyla kullanılan bir yere götürdüler.Oraya girdiğimde benim gibi bir çok kişi gördüm .Aralarından en dikkat çeken kişi şimdi benim için ailem olan Evin'di.Zamanla bizi çalıştırmaya başladılar.Bir casus olarak.Ama kötü bir casus...
Bizi kötü işlere eğiterek kullandılar.Sonra ben Evin'le çok iyi arkadaş oldum.Evin haricinde kimseyle konuşmuyordum.Bir gün Evin'le kaçmaya karar verdik.Ama kaçamamıstık.Bizi hemen yakalamışlardı. Fakat bizde pes etmedik doğru zamanın gelmesini bekledik ve doğru zamanda 4 yıl önce gelmişti.Doğru hamleler ile o adamdan kaçtık. Geç olsada o adamın kötü olduğunu anlamıstık. Yani o günden beri ben Evin'le arkadaşım .Bu düsüncelerimden Evin'in sesiyle ayrıldım.Ben bunları düsünürken Evin az önce "onlar senin ailen" demişti.
İşte buna cevap verdim."Beni sokağa atan kişilerden mi bahsediyorsun? Şunu bil ki yanılıyorsun çocuğunu sokağa atan bir aile olmaz koruyan bir aile olur.Onlar beni sokağa atınca öldüler. "
Birkaç saniye sustum ve Evin'in konuşmasına izin vermeden ben konuşmaya başladım."Benim ailem sensin ve şimdi geçmişi kurcalamayı bırak .Bana geçmişi hatırlatma!"diye bağırdım. Hızlı hareketlerle merdivene yöneldim. Merdivenlerden çıktığımda hemen odama girdim.Kapıyı kapatıp kilitledim. Biraz düşünmeye ihtiyacım vardı.
Belki az önce Evin'le ağır konuşmuştum. Ama umrumda değildi. Çünkü bana geçmişi hatırlatmıştı. Nefret ettiğim geçmişi...Odanın ışığınıda kapatıp pencere kenarında duran koltuğa oturdum.Camdan dışarıyı izlemeye başladım.Daha demin kendi denizimde bir fırtına çıkmıştı ve bu fırtına siddetliydi ama etki olarak sadece beni hırpalamıştı.
●●●
Kitap tutarsa yeni bölümler gelicek.