Mr. Sunshine

Chapter 5

Ang kanyang mga mata ay tila may pag-aalala.

Bumalik siya sa kanyang sasakyan at kinuha ang isang maliit na toolkit sa kanyang trunk. Pagkatapos ay bumalik siya sa kinatatayuan ko.

"It's lucky I found you. Otherwise, you would have been delayed getting home," sabi niya nang may pag-aalala sa boses.

If something were to happen while you're walking, who would rescue you huh?" he said softly, almost like a whisper.

Nagtaas ako ng kilay. Ang caring Naman nito.

He pushed his hand downward and upward slowly, and the tire wasn't flat anymore.

He touched the tire to check. I checked it too at naramdaman na tumigas na ito."Salamat," bulong at sabay tingin ko sakanya. At tumingin din ang kanyang mga mata sakin.

Kung hindi dahil sa kanya, baka maabutan talaga ako ng dilim sa kakalakad, which is dangerous. There aren't many streetlamps here. At talagang delikado kapag ikaw lang isa ang naglalakad.

He saved me a lot of time. The last time too...

"Ariana," he said, uttering my name. I felt as if my own saliva was choking me. I could feel the slight pounding of my heart. Bakit kasi, Arriana? Eh 'Ari' lang 'yun!

Bakit?" I replied to him.

Seryoso ang mga mata niya. Sumakay ka na lang sa akin, ihahatid kita, at I'll call someone at home para kunin ang bike mo," alok niya.

My eyes widened and I could feel my heart beating. Umiling ako. "Ah, huwag na! baka maabala ko kayo. Hindi naman ganoon kabagal mag-bike at malapit naman din bahay namin," sinungaling ko.

"Sigurado ka?" sabi niya, may halong pag-aalinlangan sa boses.

Tumango ako, maraming salamat sa alok. Sabi ko sa kanya dahil ayaw ko talaga nakaabala sa iba. Tumango siya at hindi na ako pinilit pa.

"Alright, I'll go but take this just in case," he handed over his tire inflator.

Salamat. Ibabalik ko ito," sabi ko.

Ngumiti lang siya at pumasok na sa kanyang sasakyan. "Ingat ka, sa pag-uwi mo," sabi niya at sinarado na ang bintana Ng kanyang sasakyan

Ngumiti ako sa kanya at bumaling. Nang hindi ko nahanap ang kanyang sasakyan. Nare-realize ko ngayon na ang puso ko ay kumakabog na sa loob ng aking dibdib.

Ah stop it.

Umuwi na ako at talagang inabutan na ako ng gabi.

Pumasok na ako at pumunta sa aking kwarto. Pagkatapos maligo, humiga na ako at tumingala sa kisame.

Sobrang nagpapasalamat ako sa kanya. "Iuuwi ko ito bukas," sabi ko, habang tinitingnan ang tire inflator na nasa tabi ng aking kama. Napaisip ako kung ano ang ibibigay ko sa kanya.

"Hmmm.. gusto kaya niya ng prutas?  Ay, huwag na nga pala na napagtanto ko na maraming prutas sa kanilang bahay.

Napag-isipan ko ulit. Pero wala akong maisip! Kaya napilitan ako kumuha sa aking cellphone at maghanap sa Google. Buti na lang at may load pa ako.

Nag type ako. "What should be a small gift given to rich people as appreciation?" at may mga lumitaw na larawan.

Napalaki ang mga mata ko habang tinitingnan ang presyo. Mabilis kong binago ang isip ko. "Prutas nalang ang ibibigay ko." Napangiti ako sa sarili.

Mas maganda siguro ang mga prutas na bagong pitas kaysa bumili sa mall.
na baka matagal na iyon doon.

Tumango na lang ako sa aking ideya. Humikab ako at ramdam ko ang pagbaba ng mga talukap ng aking mga mata. Kailangan kong gumising ng maaga bukas at pumunta sa itaas para kumuha ng mga prutas, bulong ko sa sarili bago ako tuluyang nakatulog.

Gumising ako ng maaga tulad ng plano at pumunta na ako para mag-pitas ng prutas. I carefully selected freshly picked apples, mangoes, chicos, guavas, and durians.

I placed them in a clean basket lined with plastic wrap.

Pagkatapos, nagsimula na akong mag-pedal papunta sa malaking mansion.

Pindot ako sa doorbell, umaasa na siya ang bubuksan nito. Ngunit sa aking pagtataka, si Manang ang lumitaw at hindi si Leo.

"O, hija! na parang gulat dahil ang aga-aga ko sa mansion.

Nasaan po si Leo?" tanong ko kay Manang. Napansin ko na tumingin ito sa hawak-hawak na prutas sa aking kamay.

Anak nina Suàrez ba? Umuwi na hija kanina madaling araw," sabi niya sa akin.

Naramdaman kong bumagsak ang aking puso. "Hindi mo alam?"

Umiling ako. "Hindi niya sinabi po sakin," malungkot kong sabi. "Kailan po uuwi si Leo?" dagdag kong tanong.

Nag-isip si Manang. "Hindi ako sigurado, hija. Ngunit bumibisita sila dito kapag summer."

Kapag summer... so babalik siya next year pa?

"Umuwi na kasi sila ngayon dahil pasukan na rin kaya ganoon," dagdag niya. Tumango na lang ako sa kanya at napagtanto na halos pasukan na nga.

Dahan-dahang tiningnan niya ang basket sa aking kamay.

Tiningnan ko rin ang basket ko at inibot na ito sa kanya. Kasama na rin ang tire inflator na ibinigay niya sa akin kahapon. "Pasabi ng salamat po kapag tumawag," sabi ko.

Tumango lang siya sa akin. "Sasabihin ko kapag tumawag 'yon," dagdag niya. Ngumiti ako at tumango kay Manang. "Maraming salamat po, Manang."

Umalis na ako at hindi na nagtagal doon.

Napag-isip ako, bakit hindi niya sinabi sakin na uuwi na pala siya? kung ganoon, sanay tinanggap ko ang kanyang alok kahapon.

Habang nagbibisikleta, ang tanging nasa isip ko ay pumunta sa isang lugar na payapa.

Pumunta ako sa tuktok ng bundok. Umabot ako ng dalawang oras bago makarating doon. Ramdam ko ang simoy ng hangin sa aking mukha.

At nakikita ko ang mga paboritong kahoy kung saan ako madalas umakyat noong bata pa ako at napangiti ako sa mga ala-ala noon.

As I rested down, the melodious chirping of birds echoed through the air, blending harmoniously with the crisp, cool breeze caressing my face. The trees swayed gently, their leaves rustling in the wind, creating a soothing backdrop to the peaceful scene around me. Leaves softly drifted down, delicately landing on the ground, adding to the serene ambiance of the moment.

I glanced into the distance, but all I could see was his face popping up!
Hindi ito okay.

Nagpasya ko na kumanta nalang.

Hindi ko maipaliwanag ang nadarama... Napaawit ako at huminto. Siya na ba? Ngunit ang dami namang kaagaw...

Di bale na, sino ba naman ako para piliin niya, 'di ba? Ngumiti ako ng bahagya... Ayoko nang ipilit ang sarili sa hindi ako kilala.

Napasinghap ako at tumawa. Hindi ko na tinuloy pa. Medyo corny yung lyrics.

Tinignan ko ang langit at itinaas ang kilay napaisip. Bakit ko iniisipang kantahin 'yun?