Benim bir derdim var ; yükü ağır gelir kaldıramam. Derim ki ; ölmeyi isterim, dünyadan göçüp gitmeyi, dertlerimden kurtulabilmeyi.
Benim bir derdim var ; her gün bana karanlık, acı veriyor içimi sızlatıyor.
Benim bir derdim var ; dünyalık işlerim başıma dert olmuş, bana ahireti unutturmuş, şükretmek ne kelime a'zami diye tutturmuş.
Hz. Yunus(a.s)'un derdinden daha fazla mıdır ki derdin şükretmiyorsun ? Hût'un karnında iken "la ilahe ente sübhaneke inni küntü minezzalimin" duasıyla kendine çare aramış, Müsebbib'ül-Esbab'dan başka sığınak olmadığını gerçekten gördüğü için Rabbine sığınmıştır.
Kimse beni anlamıyor, derdime çare bulamıyor dediğin anda esbabın yani sebeplerin tesiri yoktur ki sana çare olsun. Kendi derdine çare bulamayan aciz bir kuldan beklenen derman boşa sayılır. Senin derdine çare olacak, zor durumdan kurtaracak yalnızca Rabbindir. O ki Nur-u Tevhid ile hût'un karnını bir denizaltı gemisi hükmüne getirdi. Çünkü O alemlerin Rabbidir. Zerreden gezegenlere kadar bütün her şey onun emrindedir.
Biz Hz.Yunus(a.s)'ın durumundan daha kötü bir durumdayız. Bu hikayede hût bizim nefsimiz, ebedi hayatımızı mahvetmeye çalışıyor. Nefsimiz hût'tan daha zararlıdır. Çünkü hût, yüz senelik bir hayatı mahveder, nefsimiz ise hem dünyavi hayatı hem sonsuz hayatı mahvediyor.
O zaman bizde Hz.Yunus(a.s)'a uyarak Rabbimize ''la ilahe illa ente sübhaneke inni küntü minezzalimin" demeliyiz.
Lem'alar-1.Lem'a
